maandag 30 december 2013

Dit was 2013

Aan het einde van het jaar word je in blogland doodgegooid met jaaroverzichtjes. Ik snap dat wel, want wat is er leuker dan terug te kijken op al het leuks dat er is gebeurd? Herinneringen ophalen aan de hand van Instagramfoto's, tweets en Facebookstatussen. Je (in mijn geval) papieren erbij pakken en door het afgelopen jaar heen bladeren. Blogs en nooit gepubliceerde stukjes teruglezen, waar je soms heel blij en soms heel verdrietig van wordt. Ik had heel veel 'oh ja'-momenten. Van zoveel dingen was ik alweer vergeten dat ik ze gezien/gedaan/geproefd/beleefd heb. Daarom, niet perse voor jullie, maar vooral omdat ik het zelf zo leuk vind: een kleine terugblik op het afgelopen jaar. 

Ik ben waarschijnlijk het meest gelukkig op een festival of tijdens een concert. Ook 2013 kende weer volop concertbezoeken en ik heb diverse festivalterreinen mogen aanschouwen. De beste concerten die ik zag waren van The National - hoe kan het ook anders - in de Heineken Music Hall, The Lumineers in Paradiso en Muse in de Amsterdam Arena. Het enige meerdaagse festival waar ik dit jaar heen ging was Best Kept Secret en het was fantástisch. Vooral het indrukwekkende optreden van Damien Rice zal me nog heel lang bij blijven. Superleuk was ook London Calling in de Tolhuistuin in Amsterdam Noord. Een schattig, klein, knus festival op een hele gezellige locatie. Jammer dat het zo koud was en dat ik in mei m'n biertje met handschoenen aan moest drinken. Leuke dansfeestjes dit jaar waren Shoeless op het Magneetfestival, Geheime Liefde, Valtifest en Geknaekt. 

Dit jaar maakte ik ook eindelijk zelf weer wat meer muziek! Ik zeg al jaren dat ik graag gitaar wil leren spelen, maar het komt er nooit van. Verder dan drie akkoorden kom ik niet; dan haak ik af omdat m'n vingers pijn doen en het me allemaal veel te langzaam gaat. Wat ik wel kan, omdat ik vroeger heel wat jaren les heb gehad, is dwarsfluit spelen. Niet het meest hippe instrument, maar daar probeer ik verandering in te brengen ;) Ik heb nu twee keer opgetreden samen met de band van mijn vriend, en dat vind ik (hoewel dóódeng) ontzettend leuk. Ik mag ook een mopje keyboard meespelen, wat ik ook erg tof vind, maar wat nog wel wat extra oefening vraagt. 

Waar ik het meest trots op ben is dat ik de Marikenloop heb gerend! In 31 minuten liep ik mijn allereerste hardloopwedstrijd. Ik had nooit gedacht dat ik hardlopen leuk zou vinden, laat staan dat ik het kon. Ik dacht dat mijn zwakke knietjes me nooit 5 kilometer lang zouden kunnen dragen, maar ze hielden het vol en daar ben ik supertrots op. Het hardlopen staat nu weer even op een laag pitje, maar ik wil proberen in 2014 voor de 10 kilometer te gaan. Maar over die voornemens misschien later meer...

Ook heel trots ben ik op het feit dat ik in één keer slaagde voor mijn rijbewijs! Wat was ik intens zenuwachtig voor mijn rijexamen, zeg. Maar het ging hartstikke goed en nog voordat we terugreden naar het CBR voelde ik al dat het roze pasje in the pocket was. Op de foto's hier boven nog wat random leuke dingen van het afgelopen jaar: 3voor12 Song van het Jaar met mijn broer in Paradiso, een superleuk dagje strand met lieve vriendinnetjes, het vrijgezellenfeestje (en de bruiloft!) van mijn schoonzus, en eindeloos Sons of Anarchy kijken op Netflix. 
 
Woord van het jaar en dus absoluut onmisbaar in dit overzicht: selfies! In mijn geval vaak feeling sorry for my selfies omdat ik het om de een of andere reden leuk vind om mezelf op verveel- en bankhangmomenten op de foto te zetten (en om knuffels te vragen ;)). Gelukkig ook een good-hair-day-selfie en een héérlijke op-het-terras-in-de-zon-chill-selfie.


En momentjes om die te maken waren er genoeg! Wat hebben we, hoewel die nogal lang op zich liet wachten, een heerlijke zomer gehad! Dat vroeg om heel veel zonovergoten momentjes op ons terras. Een heuse poolparty, lange zomeravonden, en na het werk nog even een wijntje drinken in de laatste zonnestralen. Hmm, ik kan niet wachten tot het weer lente wordt!

Het enige voordeel van herfst en winter: soep eten! Dit jaar ontdekte ik hoe makkelijk en heerlijk het is om zelf soep te maken. Door iedere zondag even te gaan zitten voor het menu van de komende week, hebben we dit jaar heel veel meer lekkere, nieuwe recepten uitgeprobeerd. Waaronder dus een aantal fantastische soepen. Met recht de hoogtepuntjes van dit jaar, hoor :)

Oké, ná de heerlijke tripjes die ik dit jaar maakte dan. De ultieme kampeervakantie in Frankrijk met mijn lief, een indrukwekkende reis naar Italië met mijn werk, en een supergezellig en bloedheet weekendje Lissabon met Jessica. Volgend jaar nog meer van dit, graag!


In dit jaaroverzicht natuurlijk vooral hoogtepunten en blijheidsdingetjes, want die zijn nu eenmaal het leukst om op terug te kijken. Maar het was niet allemaal rozengeur en wodka lime. Ik heb erg met mezelf geworsteld en met mijn werk. Wie ben ik eigenlijk, wat wil ik nou, ben ik wel ergens goed in, ben ik wel leuk genoeg, wat moet ik in hemelsnaam met m'n leven? Zomaar wat vragen waarover ik dagen- en nachtenlang gepiekerd heb. Stomme werkdagen, irritante treinreizen, vertragingen en vervelende klanten. Ze waren er allemaal. Maar gelukkig waren er ook altijd lieve mensen om me heen: collega's die me verwenpakketjes stuurden, mijn vriendje die me door mijn diepste donkere dalen heeft gesleurd, mijn lieve mama met wie ik huilend bij de Coffee Company gezeten heb (ik huilde, zij troostte), voicemailberichtjes van de liefste oma, kaartjes en knuffels van vriendinnen: al die dingen hebben het afgelopen jaar misschien wel extra bijzonder gemaakt. 

Om deze blogpost niet verschrikkelijk sentimenteel te eindigen, hier nog een paar random dingen die ik ook deed en/of leuk vond dit jaar: 
Meer bloggen dan ooit tevoren ~ Mijn blogs delen op Facebook ~ Uiteten bij Van Vlaanderen ~ Voor het eerst een pedicure - wat een heerlijke luxe! ~ Jonathan Jeremiah in de Melkweg ~ Mijn lentefeestje ~ Lieve schoonfamilie ~ Artis met vriendinnetjes ~ Voor het eerst mosselen eten en de BOB zijn, wat eindigde in een dronken nacht, een logeerpartij en een hele brakke tweede paasdag ~ The Great Gatsby ~ Jacco Gardner in Paradiso ~ Een weekend in Brussel bij mijn schoonzusje en haar man, waar we in de watten werden gelegd als hotelgasten ~ Hysterische vierdaagse feesten in Nijmegen ~ Amsterdam Roest ~ Superlekkere blueberry breakfast cake ~ De reünie van mijn oude middelbare school ~ Orlando in Paradiso ~ De paar boeken die ik gelezen heb (vader doen!) ~ Mediteren ~ Wandelen ~ Amsterdam Dance Event in het Concertgebouw ~ Rockband spelen ~ Kaasfonduen ~ Jake Bugg in Paradiso ~ Mijn nieuwe telefoon ~ Entertainment in de bus verzorgen tijdens het personeelsuitje ~ Hanneke's Boom ~ Le Guess Who ~ Bedford-Stuyvesant.

maandag 23 december 2013

Over voornemens

Stom is dat hè? Dat als je jezelf dingen voorneemt te doen, en je die dingen écht graag wil doen, en je er ook helemaal zeker van bent dat je ze daadwerkelijk gáát doen... Dat je ze dan toch niet doet. Volgens mij heb ik hier al 40746 stukjes over geschreven, bijvoorbeeld deze, maar ik zeg het nog maar weer eens: voornemens tot uitvoering brengen vind ik het allermoeilijkste dat er is. En in het licht van het nieuwe jaar dat binnenkort dreigt aan te breken, leek me dat wel een mooi thema om aan te snijden. Mede om mijn blogstilte van alweer veel te lang eindelijk eens te verbreken.

Ik had me immers voorgenomen om twee keer per week een stukje te schrijven. Dat is duidelijk niet gelukt. Dit is pas het derde stukje van december. Ik had het druk, had geen inspiratie, was moe, had geen zin, vond geen onderwerp leuk genoeg. Stelde mezelf weer regelmatig de vraag: waarom gooi ik eigenlijk m'n hele leven online? Daarover kan ik, net als over voornemens, ook nog wel 40746 stukjes schrijven. Maar dan krijg ik weer allerlei leuke reacties hier, op Facebook en zie ik mijn bezoekersaantallen en volgers via Bloglovin' groeien. Dan zit ik dit stukje te tikken en denk ik: Froek, dit moet je vaker doen. Jíj vindt het leuk, andere mensen vinden het leuk: why the hell not? En je kiest altijd nog zelf wat je wel en niet wereldkundig maken wil. Dus, nieuw voornemen (ik voel de bui al hangen...): schrijven met die hap!
* Mijn vrije vrijdag besteden aan soul & job searching? Dat heb ik ook niet echt gedaan. Met name omdat de vrije vrijdagen nogal schaars waren, de afgelopen weken. Wel goed van mij (u mag applaudisseren): dat er twee vacatures waren waar ik überhaupt blij van werd (er is nog hoop!), dat ik brieven schreef en m'n CV en LinkedIn pimpte. Een uitnodiging voor een gesprek heeft het echter nog niet opgeleverd. En wat ik nou toch met m'n leven wil...? 
* Hardlopen. Tja. Ik was even vergeten dat ik een poosje uit de running (ha. ha) zou zijn. Als m'n pootje het toelaat, ga ik in januari alle decemberkilo's er weer af rennen. En die 10K komt er zeker, volgend jaar. 
* Shoppen (ik heb een nieuwe winterjas, olé!), lezen en fluiten heb ik wel gedaan, alleen niet goed genoeg naar mijn (perfectionistische en überkritische) smaak. Ik kon Stairway to Heaven nog steeds niet uit m'n hoofd (had 't ook maar 2 keer geoefend, dus what did I expect?) en ik zit nog veel te veel naar de schermen van m'n laptop, telefoon of iPad te staren in plaats van een boek of tijdschrift te lezen. Hopelijk brengt de kerstvakantie daar verandering in. 
Kortom: in goede voornemens bedenken ben ik een ster. De uitvoering laat echter nogal te wensen over. Maar de beoordelaar, is die eigenlijk wel objectief genoeg? Tellen kleine stapjes niet ook een beetje mee? Ik héb wel stukjes geschreven, hardgelopen, gesolliciteerd, geshopt, gefloten en gelezen. Ik heb alleen mijn uiteindelijke doelen nog niet bereikt.

Oké, nieuw voornemen: de vorderingen van mijn voornemens niet meten op wat niet gelukt is, maar focussen op wat ik wel gedaan heb. Bijvoorbeeld: dit is mijn 45ste blogpost van 2013. Dat vind ik bizar. Ik heb nog nooit zoveel stukjes in een jaar geschreven. En daar ben ik best een beetje trots op.

woensdag 11 december 2013

Gekke trekjes: de boekeneditie

Hoi lieve allemaal, bedankt voor jullie beterschapswensen als reactie op mijn vorige blog. Het been is inmiddels lekker blauw van buiten en nog wat beurs van binnen. Maar ik ben weer mobiel en van de schrik bekomen. Lieve berichtjes helpen zeker bij het herstel :-)

Een paar weken geleden betrapte ik een collega op een vreselijke daad. Met een vertrokken gezicht en pijn in mijn hart moest ik aanzien hoe zij haar pas gekregen boek (dat, heel toepasselijk, ging over het schrijven van columns en blogs) mishandelde. Ze vouwde het boekje helemaal dubbel en kneep er nog eens lekker hard in, zodat het open op tafel zou blijven liggen. De rug van het boek kermde van de pijn. Mijn hart huilde. In de boekenkast van mij en mijn vriend is precies te zien welke boeken hij nog niet heeft gelezen. De exemplaren die wel aan hem ten prooi zijn gevallen, hebben allemaal gebroken ruggetjes. De boeken die alleen ik gelezen heb, zijn bijna niet van nieuw te onderscheiden. Ik buig mijn boeken nooit om, leg ze nooit open en ondersteboven neer en lees ze (onbewust, echt waar!) maar half opengeslagen. Alleen de boeken die ik ooit op het strand las zien er ietwat gehavend uit. En om die boeken grient mijn hartje toch ook een beetje.

Mijn boekenkast is bovendien, heel OCD-verantwoord, op kleur gesorteerd. De boekenkast is de blikvanger in onze woonkamer, dus moet 'ie er natuurlijk wel een beetje stylish bij staan. Het liefst zou ik de boeken ook nog op grootte sorteren, zodat het nog wat netter oogt. Een mooi klusje voor in de Kerstvakantie. Sowieso moet ik maar eens opruimen en herindelen. Want al die boeken die dwars in de kast liggen? Brrr. Boekenseries staan overigens wel gewoon bij elkaar. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de Harry Potters van elkaar te scheiden. Gelukkig zijn alle drie de ruggen van De Hongerspelen zwart.


Nog zo'n gek boeken trekje: ik moet het boek waarin ik begin altijd uitlezen. Ook als ik het eigenlijk helemaal niet zo'n leuk boek vind. Misschien wordt het over een paar bladzijden wel spannend? Misschien gebeurt er in de tweede helft nog meer? Soms lees ik weken, máánden geen boek, omdat ik bezig ben in eentje waar ik met geen mogelijkheid doorheen kom. Het opgeven en in een ander boek beginnen? No way José. Als ik dat deed, had ik bijvoorbeeld nooit Bonita Avenue uitgelezen, wat pas op het einde echt een heel goed boek blijkt. Doodzonde als ik daar nooit achter gekomen was, natuurlijk.

Iets soortgelijks heb ik met notitieboekjes. Die wil ik eigenlijk ook altijd helemaal vol schrijven, voordat ik in een nieuw boekje begin. Ook als het papier naar is of als ik een heel heel heel mooi nieuw boekje gekocht heb (ook zo'n dingetje...) dat ligt te popelen om beschreven te worden. Gelukkig word ik hierin iets flexibeler en pak ik steeds vaker gewoon het boekje dat het hardste naar me roept. Op dit moment roept mijn nieuwe agenda keihard mijn naam. Beschrijf me! Vul me in! Gebruik je nieuwe stickers, masking tape, post-its, labeltjes (nog zo'n dingetje...)! Jongens, ik kan echt niet wachten om afspraken voor 2014 te maken. Oké, wel. Laat die agenda eigenlijk nog maar even lekker leeg. Want mijn planning en to do lists voor de laatste weken van dit jaar staan bomvol. Ik heb ook gekke lijstjes- en planningtrekjes. Maar daarover misschien later meer.

Heb jij ook dit soort gekke trekjes, met boeken, notitieboekjes of iets anders? Ik ben toch hopelijk niet de enige met dit soort raars? 

donderdag 5 december 2013

Over lief zijn voor jezelf

Omdat ik mezelf als doel heb gesteld om de laatste 50 dagen van 2013 minstens twee keer per week te bloggen, dwing ik mezelf nu even om achter de laptop te kruipen en een stukje te produceren. Ik heb hartstikke veel leuke ideetjes om over te schrijven, maar het ontbrak me de afgelopen dagen aan tijd om ze uit te werken. En nu ontbreekt het me even aan de energie. Of nou ja: ik heb wel even wat anders aan m'n hoofd.

Zonder er teveel over uit te wijden: gisteren ben ik geopereerd aan de spataderen die mijn linkerbeen danig ontsierden en het is me vies tegen gevallen. Zowel de ingreep zelf als de last en de pijn die ik er nu nog van heb. Brrr, de bibbers trekken al de hele ochtend door m'n lijf. 

Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om lief te zijn voor mezelf en mezelf tijd te geven om te herstellen. Ik had namelijk niet verwacht dat de ingreep zo heftig zou zijn, en dacht eigenlijk dat ik meteen wel weer aan het werk kon. Gewoon weer verder gaan waar ik gebleven was, alleen een paar weken niet hardlopen. De realiteit is echter anders. Bewegen is goed, maar lopen doet pijn. En dus strompel ik af en toe maar wat door het huis en probeer ik mijn been - die van m'n lies tot m'n tenen is ingepakt in een steunkous - als ik zit zoveel mogelijk te bewegen. Maar eigenlijk voelt mijn hele lijf een beetje raar. Mijn vriendje kan heel goed uitleggen waarom dat zo is, en is gelukkig heel erg lief voor me. Ik wou dat ik zo lief voor mezelf kon zijn.

Dat doet me denken aan iets wat iemand een poosje geleden tegen me zei: dat we onszelf moeten behandelen zoals we met onze beste vriend(in) zouden omgaan. Als mijn vriendin zich zou voelen zoals ik nu, zou ik haar zeggen dat ze lekker op de bank moet gaan hangen met thee, chocola en televisieseries. Dat ze zich geen zorgen hoeft te maken om haar werk. Dat ze zich maar lekker moet laten vertroetelen door haar vriend en dat ze echt wel een dagje (of langer, als dat nodig is) zielig en afhankelijk mag zijn. Dat ze zich niet groot hoeft te houden en heus wel als een stekker mag balen dat het zo tegenvalt.

Vanaf nu ga ik proberen alleen maar lieve dingen tegen mezelf te zeggen. En heel veel chocolade eten. En Sex and the City kijken. En natuurlijk al jullie meelevende reacties hartelijk in ontvangst nemen ;-) En hopelijk vind ik dan aan het einde van de middag weer een beetje de spirit, want er moeten nog  wel Sinterklaasgedichten geschreven worden, surprises in elkaar worden geknutseld, kraamcadeaus gekocht en sollicitatiebrieven geschreven. Maar gelukkig is er morgen weer een dag.