tag:blogger.com,1999:blog-3804268412967550842024-03-05T21:01:11.255+01:00Froukelien.nlFroukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.comBlogger84125tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-62889817751602141862016-06-02T17:32:00.000+02:002016-06-02T17:42:14.533+02:00Toch nog een blogVandaag wil ik echt heel graag een blog online zetten, want vorige week lukte dat ook al niet. Mijn bewondering voor bloggers die iedere dag een stukje online zetten, groeit met iedere dag dat ik géén stukje online zet weer een beetje meer. Want wat blijft er op den duur nog over om over te schrijven?<br />
<br />
De stukjes die ik heb geschreven over a) dat ik het nu toch echt ga volhouden om minimaal eens per week iets te plaatsen en b) dat het me wéér niet gelukt is om me aan mijn gestelde doel te houden, zijn inmiddels niet meer op een hand te tellen. Dus daar heeft de wereld ook geen baat meer bij.<br />
<br />
Blijkbaar heb ik Facebook geopend, want opeens zit ik te kijken naar een filmpje van een bejaarde riksjafietser die dertigduizend roepie krijgt van een van zijn klanten. Ik lees dat De Speld twee kaarten voor Adele kan weggeven maar dat lekker niet doet. Wel jammer, want ik hoorde dat het gisteren fantastisch was. Ik lees een kort verhaal van mijn schrijfdocente. Een stuk over giftig groen van De Correspondent.<br />
<br />
Terug naar Blogger, mijn knipperende cursor, ik typ een paar woorden, haal ze weer weg. Ik werk mijn LinkedIn een klein beetje bij, scroll halfslachtig door updates waarvan ik bij voorbaat al weet dat ze me niet interesseren.<br />
<br />
Op tafel ligt een brief van de zorgverzekering. Ik wind me erover op dat ik mijn eigen risico heb verhoogd en dat ik het een goed idee vond om mijn verstandskiezen in november 2015 en januari 2016 te laten trekken. Ik steek mijn hand in de zak cheese onion chips en stop drie chipjes tegelijkertijd in mijn mond. Doe datzelfde nog een keer. (En nog een keer.)<br />
<br />
Op Twitter gebeurt niets.<br />
<br />
Instagram. Acht mensen vinden de foto van mijn eerste courgette inmiddels leuk. Ik zie een voornamelijk wit interieur, iemand drinkt limonade, iemand pakt haar koffer in en er is iemand in Engeland.<br />
<br />
Buiten rijdt er iemand een stellingkast gevuld met eieren een vrachtwagen uit. Hoeveel eieren zouden daar inzitten? Wat zou er gebeuren als die kast omvalt? De overbuurman komt thuis. De haren op zijn achterhoofd worden steeds dunner. Een tweede rek met eieren wordt de vrachtwagen uitgereden.<br />
<br />
Ik kijk nooit op nu.nl maar nu lees ik dat Sander Dekker geen rekening wil houden met de ramadan in de examentijd en dat het onderhoud van de Groene Draeck toch goedkoper kan. In Brabant en Limburg is het weer zo ver: code oranje.<br />
<br />
Op Facebook zie ik hele leuke glitterschoentjes, maar ze blijken honderd euro te kosten.<br />
<br />
Snapchat loopt vast.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-60465582802819671582016-05-18T16:25:00.000+02:002016-05-18T16:25:27.825+02:001000 vragen aan jezelf #2Ik was blij verrast door de leuke reacties op de eerste '1000 vragen aan jezelf'-blogpost (<a href="http://froukelien.blogspot.nl/2016/05/1000-vragen-aan-jezelf-1.html" target="_blank">klik hier</a> als je die nog niet gezien hebt). Idealiter zou ik graag twee stukjes per week plaatsen, waarvan er eentje dan het 1000-vragen-stukje is. Helaas zit dat er deze week nog niet echt in. Natuurlijk, we zijn pas op de helft, dus wellicht later nog een ander stukje van mijn hand. Voor nu hoop ik jullie te vermaken met mijn pretparkangst, mijn kijk op liefdesverdriet en mijn favoriete dagdeel.<br />
<b><br /></b>
<b>15. Wanneer ben je voor het laatst in een pretpark geweest? </b><br />
Ik moet heel diep graven, want ik ben op z'n zachtst gezegd niet zo'n pretparkganger. Ik vind altijd alles eng en de meeste attracties zijn dan ook niet aan mij besteed. Daarom is de Efteling mijn favoriete pretpark, maar daar ben ik al minstens vijf jaar niet geweest. Misschien wel tien.<br />
<br />
<b>16. Hoe oud hoop je te worden?</b><br />
Zo oud als mogelijk is zonder dat ik ziek word, veel pijn heb of ga dementeren. Het lijkt me fantastisch om de 100 te halen, maar alleen als ik dat zelf nog bewust en pijnvrij kan meemaken.<br />
<b><br /></b>
<b>17. Aan welke vakantie denk je met weemoed terug?</b><br />
Weemoed als in: ik word verdrietig en depressief als ik aan die vakantie terug denk? Of: ik word er verdrietig van omdat ik niet meer op die vakantie ben? Had je niet een ander woord dan weemoedig kunnen gebruiken? Nu raak ik in de war. Maar goed, ik word van geen enkele vakantie waaraan ik denk depressief. Dus: als ik terugdenk aan de reis naar Indonesië die mijn verkering en ik in 2014 maken, dan krijg ik een warm hart.<br />
<b><br /></b>
<b>18. Hoe voelt liefdesverdriet voor jou?</b><br />
Precies het tegenovergestelde van dat warme hart van net. Alsof de veilige grond van de aarde onder je vandaan is getrokken, je hart door een ijzige hand uit je borst is gerukt en je in de volste overtuiging bent dat niets ooit nog mooi of vrolijk zal zijn.<br />
<b><br /></b>
<b>19. Had je liever anders willen heten?</b><br />
Vroeger wel, want ik vond het vreselijk om mijn naam steeds minstens drie keer te moeten zeggen voordat iemand hem goed verstond. En ik werd er gek van dat mijn naam vrijwel nooit in één keer goed werd geschreven. Nu ben ik heel trots op mijn naam; ik heb mijn blog er niet voor niets naar vernoemd. Natuurlijk, dat mensen mijn naam niet snappen is nog steeds irritant, maar veel vaker krijg ik er complimenten en vragen over. Het is een fijne <i>conversation starter</i>. En ik vind het wel bijzonder dat er in 2015 opnieuw geen baby's zijn geboren die Froukelien heten.<br />
<b><br /></b>
<b>20. Waarin heb je aan jezelf getwijfeld?</b><br />
Waarin niet?<br />
<br />
<b>21. Maakt het veel uit wat anderen van je zeggen?</b><br />
Steeds een beetje minder. Zou dat zijn wat ze volwassen worden noemen?<br />
<br />
<b>22. Wat is je favoriete dagdeel?</b><br />
Het begin van het einde van de middag, omdat ik dan altijd een opleving in m'n energie en concentratie heb. En omdat het dan bijna borrel- en/of etenstijd is.<br />
<br />
<b>24. Op welk seizoen lijk je het meest?</b><br />
Op de lente, misschien? Over het algemeen zonnig en steeds een beetje warmer, fleurig, en vrolijkmakend, maar met af en toe wisselvallig weer met donkere buien en koude bibberdagen. Is dit wat, denk je?<br />
<b><br /></b>
<b>25. Wanneer heb je voor het laatst een dag helemaal niets gedaan?</b><br />
Ik dacht altijd dat ik vrij goed was in niets doen, maar dat blijkt niet helemaal zo te zijn. Sowieso is het volgens mij überhaupt onmogelijk om écht de héle dag hélemaal niets te doen. Ik bedoel, zelfs als je Netflix kijkt kijk je Netflix. Bovendien ben ik wel goed in niets nuttigs doen, maar alle nuttige dingen die nog moeten gebeuren, blijven dan constant aan me knagen. Dus bijna elke dag doe ik wel iets dat 'moet' (van mezelf). Lang verhaal kort: deze vraag is niet te beantwoorden voor iemand die er te lang over nadenkt.<br />
<br />
<b>26. Was je een gelukkig kind?</b><br />
Ondanks m'n <a href="http://froukelien.blogspot.nl/2016/05/truitje.html" target="_blank">wanstaltige kleren</a>, bozige buien en miljarden gevallen tranen: ja, zeker.<br />
<br />
<b>27. Koop je vaak bloemen?</b><br />
Ja, gek op bloemen!<br />
<br />
<b>28. Wat is je droom?</b><br />
Een vrijstaand huis aan het water, met een grote tuin op het zuiden, in de Indische Buurt in Amsterdam.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-5757879602728759532016-05-11T11:48:00.002+02:002016-05-11T11:56:53.815+02:00TruitjeHet waren de jaren '90 en ik ging shoppen met mijn nichtjes en mijn tante. Ik wilde er wat hipper uitzien. Mijn nichtjes waren in mijn ogen de hipste meisjes van het universum. Ze woonden in Friesland, dus dat zal wel mee hebben gevallen. Maar alles is relatief: zij waren zonder twijfel hipper dan ik, want ik liep rond in de afgedankte kleren van een geitenwollensokkenfamilie uit de kerk.<br />
Naast afgedankt, waren die kleren ook nog grotendeels zelfgemaakt. Ik herinner me een vormeloze trui waarvan de ene helft roze was en de andere paars. Eronder droeg ik dan een paarse ribbroek. Uit de buurt van mijn nichtjes (wat gezien onze woonplaatsen het overgrote deel van mijn jeugd was) was dit gedrocht één van mijn lievelingstruien. Samen met een rode trui met een plaatje van de Leeuwenkoning erop. 'Hakuna matata' stond er in gele letters onder. Die trui droeg ik zelfs toen ik in de kerk een solo mocht zingen. Met het meisje van wie ik de kleren kreeg, kon ik het overigens goed vinden. We fimokleiden erop los. Je kunt je voorstellen hoe hip onze zelfgemaakte sieraden waren; in de categorie papegaaienoorbellen en Engelsedropkettinkjes.<br />
<br />
In de buurt van mijn nichtjes verbleekte mijn tevredenheid over mijn outfits en accessoires echter volledig. Toch moet het idee om voor mij te gaan shoppen wel van mijn tante zijn gekomen, want uit mezelf zou ik nooit hebben voorgesteld om te gaan winkelen. Zelfs toen al niet.<br />
Ik vond een truitje bij Wonder Woman dat aan hun en mijn eigen eisen voldeed. Wellicht ging daar een huilbui aan vooraf omdat zij me in outfits probeerden te hijsen waarin ik me hoogst onprettig voelde. (Dat soort taferelen tijdens shopsessies met anderen zijn mij niet vreemd.) Maar bij de Wonder Woman vonden we een compromis: een wit truitje van een dunne ribbelstof, met zwarte zomen aan de lange mouwen, en twee verticale strepen over de hele lengte van de mouw. Een soort Adidas, maar dan net niet. Een zilveren ritsje op de hals; zo’n smal ritsje met een balletje aan de onderkant. Ik heb het truitje gedragen tot de gaten erin vielen.<br />
<br />
Ik herinner me dat ik het truitje droeg tijdens een logeerpartij bij een van mijn beste basisschoolvriendinnen. Ze hield van paarden en luisterde voor haar lol naar kerkmuziek. We werden ongeveer tegelijkertijd ongesteld en noemden dat, omdat we niet wilden dat anderen van onze bloederige intimiteiten afwisten, dat we ‘on’ waren. Zij liet mij kennis maken met Elly en Rikkert. Ik maakte haar op mijn beurt fan van de Spice Girls. Zij was dan Mel B: hoewel haar ouders uit Nederland kwamen was ze altijd het bruinste meisje van de klas. Ik was Geri. Ik denk vanwege mijn dikke tieten, want rode haren had ik geenszins. Toen ik ooit vroeg waarom mijn vriendje met mij verkering wilde en niet met alle andere meisjes die aan zijn voeten lagen, zei hij dat ik de grootste borsten had. Niet lang daarna zijn ze helaas gestopt met groeien.<br />
<br />
Ik ging met mijn vriendin en haar ouders mee op vakantie naar een klein Brabants dorpje. Vrienden van de familie hadden daar een huis en dat stond een tijdje leeg. Het dorp lag vlakbij de Efteling, en er was een speelgoedmuseum in de buurt. Met mijn strakke, korte Wonder Woman-truitje viel ik zowel bij het gezin van mijn vriendin, als bij de plaatselijke bevolking nogal uit de toon. Ik wenste vurig dat ik die ochtend gewoon mijn Leeuwenkoningtrui had aangetrokken.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-22525963117062660242016-05-02T19:54:00.002+02:002016-05-02T19:54:21.308+02:001000 vragen aan jezelf #1Meteen maar met de deur in huis: ik weet niet waarover ik een stukje wil schrijven. En ik wil zó graag mijn <i>winning streak </i>van elke week minstens één blogpost online niet verbreken, dat ik een beetje een inspiratieloze hulplijn inschakel. <i>Desperate times</i>, <i>desperate measures</i>.<br />
Een tijd geleden zat er bij het magazine Flow een boekje met 1000 vragen aan jezelf. Ik zie een aantal andere bloggers de vragen ook invullen, en eigenlijk is dat best leuk om terug te lezen. Maar ik kan me goed voorstellen dat jij het totaal niet interessant vindt om te weten of ik een goede voorlezer ben en wat ik 's ochtends als eerste doe. Scheelt me niks; ik vond het namelijk wel heel leuk om deze vragen in te vullen. En heel misschien voel jij er ook wel wat voor om dat om dat voor jezelf te doen. Hieronder mijn antwoorden op de eerste 14 vragen!<br />
<br />
<b>1. Met wie kun je het best opschieten?</b><br />
We beginnen meteen lekker zoetsappig, want dit is zonder twijfel mijn verkering. Mag ook wel, want vorige week waren we twaalf jaar samen. Hij is mijn allerbeste vriend en kent me soms beter dan ik mezelf.<br />
<br />
<b>2. Waar besteed je te veel tijd aan?</b><br />
Blogs lezen, YouTube-filmpjes kijken, mijn vaste Instagram-Facebook-Twitter-telefoonrondje, en lijstjes maken van dingen die ik wil gaan doen (in plaats van die dingen gewoon meteen te doen).<br />
<br />
<b>3. Om welke grappen kun je heel hard lachen?</b><br />
Woordgrappen.<br />
<br />
<b>4. Wanneer heb je voor het laatst iets voor het eerst gedaan?</b><br />
Ik heb vandaag koffie gedronken met iemand met wie een vriendin me in contact heeft gebracht. Natuurlijk heb ik wel vaker mensen ontmoet die ik nog niet kende, maar dat was dan altijd werkgerelateerd. Dit gesprek was dat deels ook wel, maar het voelde toch heel anders. En heel leuk! Dus ken jij nog een inspirerend mens die je aan mij zou willen koppelen: kom maar door!<br />
<br />
<b>5. Huil je makkelijk in het bijzijn van anderen?</b><br />
Ik was altijd een enorme jankerd, maar mijn tranen lijken wel opgedroogd. Nee, dat is een grapje. Maar ik huil lang niet meer zo vaak als vroeger. De laatste keer was toen ik in mijn eentje de film Brooklyn in de bioscoop zag. Alleen huilen vind ik fijner, maar iedereen die mij al wat langer kent, heeft mijn<i> ugly cry</i> wel eens mogen aanschouwen denk ik.<br />
<br />
<b>6. Waar bestaat je ontbijt uit?</b><br />
Yoghurt met muesli doordeweeks, en op zaterdag of zondag croissantjes met kaas uit de oven.<br />
<br />
<b>7. Wie heb je voor het laatst een kus gegeven?</b><br />
Mijn verkering. (Ik vind dat echt een schattig woord.)<br />
<br />
<b>8. Waarin lijk je op je moeder?</b><br />
Zowel qua uiterlijk als innerlijk ben ik 50% papa en 50% mama. Net als mijn moeder ben ik een uitsteller, kan ik soms erg veel van mezelf of 'het leven' verwachten en heb ik de neiging om voor anderen te denken. Daarnaast is mijn moeder heel erg lief, zachtmoedig, krachtig en prachtig, en ik hoop dat ik ook daarin een klein beetje op haar lijk.<br />
<br />
<b>9. Wat doe je 's ochtends als eerste?</b><br />
Plassen.<br />
<br />
<b>10. Ben je een goede voorlezer?</b><br />
Geen idee! Ik herinner me dat ik vroeger Harry Potter voorlas aan mijn oppaskindjes en dat ik het heel leuk vond om dat te doen. Maar of ik het goed deed, en hoe ik het nu zou doen? Ik weet het niet.<br />
<br />
<b>11. Tot welke leeftijd geloofde je in Sinterklaas?</b><br />
Ook dit weet ik eigenlijk niet. Ik denk tot en met groep 4? Dus toen was ik 7 of 8. Overigens vind ik Sinterklaas nog steeds iets magisch. Hartjes voor de Sint!<br />
<br />
<b>12. Wat wil je nog graag kopen?</b><br />
Zomerkleding, maar ik heb een hekel aan shoppen. Ik wil ook graag nieuwe stoelen voor bij de eettafel, een nieuw schoenenrek en matchende badhanddoeken.<br />
<br />
<b>13. Welke karaktereigenschap zou je graag willen hebben?</b><br />
Ik zou wel wat spontaner willen zijn. Als in: wat vaker gewoon ja zeggen tegen onverwachte dingen en spontane plannen. Dat gaat gelukkig al steeds beter, want er was een tijd dat ik zelfs een beetje in paniek raakte van spontane acties. Die paniek is er niet meer, maar ik moet me soms nog wel even mentaal voorbereiden op impromptu tripjes of bezoekjes van vrienden. Terwijl ik het áltijd leuk vind als er zoiets gebeurt. Gisteren nog: een spontane barbecue met 4 vrienden op ons terras. Het was heerlijk, en ik wil veel meer van dat.<br />
<br />
<b>14. Wat is je favoriete tv-programma?</b><br />
Mag het ook een televisieserie zijn? Want tv-programma's kijk ik nooit meer. Zo ja, dan Game of Thrones, Penoza, Mad Men, Narcos, Suits, The Americans, Luther, House of Cards, How I Met Your Mother, Fargo, Sherlock, en zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat zal ik jullie verder besparen.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-20361816571554904322016-04-25T11:29:00.000+02:002016-04-25T11:33:52.474+02:00De kracht van kwetsbaarheidOké, ik wil even iets rechtzetten. Als je mij niet kent (misschien ook wel als je me wél kent) en je hebt mijn laatste paar blogposts gelezen, dan kan ik me voorstellen dat je mij ziet als een mega onzeker en faalangstig vrouwke. Vervult van zelfhaat en afstevenend richting de rand van de meest diepe, donkere en depressieve afgrond die je je maar kunt indenken. Ik zal je maar meteen geruststellen, lieve lezer, want: het tegendeel is waar.<br />
<br />
Ik durf wel te zeggen dat ik me zekerder en moediger voel dan ooit, dat ik nog nooit zoveel van mezelf heb gehouden en dat ik misschien zelfs nog niet eerder in mijn leven zo gelukkig was. De stukjes die ik schrijf komen wel voort uit mijn zoektocht naar nog meer geluk en zelfcompassie. Want leer mij mezelf kennen; het is nu eenmaal nooit helemaal genoeg. De opmerking van mijn vriendje - 'Gaat het wel goed met je?' - na het lezen van mijn laatste blogpost, heeft me echter wel aan het denken gezet over het delen van zulke kwetsbare en openhartige dingen over mezelf. Cue het boek 'De kracht van kwetsbaarheid' van Brené Brown.<br />
<br />
Ik heb de neiging om een hele samenvatting van het boek te geven, maar ga het maar gewoon lezen als de titel je op wat voor manier dan ook aanspreekt. Ik vind het heel mooi. Het klinkt wat zweverig misschien, maar is juist helemaal gebaseerd op jarenlang wetenschappelijk onderzoek van Brené.<br />
Uit dat onderzoek blijkt dat de bereidheid van mensen om zich kwetsbaar op te stellen de allerbelangrijkste eigenschap is van mensen die <i>wholeheartedly </i>leven (de Nederlandse vertaling zegt 'bezield leven', maar <a href="http://froukelien.blogspot.nl/2016/04/openhartigheid.html" target="_blank">ook</a> hier vind ik het woord met het hart erin veel mooier). Wholehearted leven betekent volgens Brené dat je leeft vanuit het gevoel dat je de moeite waard bent: "Wat ik vandaag ook doe of laat, ik ben genoeg." En dat is precies het doel dat ik ooit hoop te bereiken.<br />
Brené pleit bovendien voor meer kwetsbaarheid in het bedrijfsleven, in het onderwijs en in de opvoeding, omdat ze ervan overtuigd is dat dit leidt tot meer verbondenheid en - ik zeg het maar even op z'n allersimpelst - een liefdevollere wereld.<br />
<br />
Me kwetsbaar opstellen dus; durven mezelf te laten zien zoals ik ben. Mijn angst voor wat anderen vinden loslaten, net als mijn perfectionisme en de neiging om mezelf met anderen te vergelijken. Dit blog is de perfecte manier om dat te oefenen, getuige ook mijn stukjes van de afgelopen weken.<br />
<br />
Aan de ene kant is dit blog natuurlijk heel veilig. Jullie zien mij niet, ik kan heel goed nadenken over mijn woordkeuze, over wat ik wel en niet wil delen. Dingen die ik toch liever niet wil zeggen gewoon weer deleten. Aan de andere kant missen jullie mijn (meestal vrij expliciete) non-verbale communicatie. Je mist mijn intonatie, mijn grote glimlach waarmee ik je normaal iets zou vertellen: als het hier dan zo grijs op wit staat, klinkt het allemaal meteen veel ernstiger dan ik het eigenlijk bedoel.<br />
<br />
Vooral op Facebook krijg ik reacties op mijn stukjes. Laat ik vooropstellen dat ik dat verschrikkelijk leuk vind. Als mensen zeggen dat ze zich herkennen (of juist niet), dat ik ze aan het denken zet, dat ze me vertellen over hoe zij zelf met dingen omgaan, dat ze moeten lachen. Ik krijg er een warm hart van. Tegelijkertijd vind ik die reacties heel spannend. Mensen creëren voor zichzelf een beeld van mij, wat misschien helemaal niet klopt. En er zullen mensen zijn die het met me oneens zijn, die me een zeikwijf vinden, die me héél raar vinden.<br />
<br />
Mensen beginnen ook steeds vaker 'in het echt' tegen mij over mijn blog te praten. Dan zeggen ze dat ze mijn stukjes lezen en dat ze dit en dit herkenbaar vinden en dat ze er zelf zus en zo mee omgaan. Op dat moment ben ik op mijn allerkwetsbaarst, want het schild dat het computerscherm normaal gesproken vormt is dan verdwenen. Ik denk er ook wel eens aan wat er gebeurt als mensen in een toekomstig sollicitatiegesprek zeggen dat ze mijn blog hebben gelezen. Hoe reageer ik daar dan op?<br />
<br />
Maar kom maar op hoor, lieve vrienden, toekomstige werkgevers: ga maar met me in gesprek. Dit is wie ik ben, en dat mag je best weten. Ik ben me ervan bewust dat mijn stukjes het beeld dat je van me hebt misschien vast wat hebben ingekleurd. Dat vind ik oké. Ik bewijs graag het tegendeel, breng nuance aan, zal openhartig zijn. En wie weet wakker ik dan ook wat van die kwetsbaarheid in jou aan.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-38921077147595754652016-04-21T22:04:00.000+02:002016-04-21T22:04:18.138+02:00OpenhartigheidZul je net zien: zit ik vorige week heel stoer te doen op Facebook dat ik al een paar weken achter elkaar een blogpost heb geschreven, krijg ik deze week geen enkel fatsoenlijk stukje op papier. In ieder geval niet zonder in herhaling te vallen. Of zonder dat het een heel saai stukje wordt. Ik heb uit pure wanhoop zelfs gedacht dat ik misschien maar mijn oude rubriek <i>tune thursday </i>uit het stof moest doen herrijzen. (In dat kader toch een klein tipje mijnerzijds: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=OIfRSN5bBPc" target="_blank">RHODES</a>, voor als je houdt van zwelgen-in-zelfmedelijden-muziek (toevallig één van mijn favorietste genres): het is prachtig).<br />
<br />
Hoe het komt dat schrijven me zo vaak niet (goed genoeg) lukt, werd er tijdens de schrijfprocesles van afgelopen dinsdag maar weer eens fijntjes ingewreven. De docent liet ons ons schrijvers-kernkwadrant invullen. Mijn valkuil: perfectionisme. Mijn uitdaging: minder oordelen.<br />
<br />
Laat 'niet oordelen' nou precies één van mijn belangrijkste levenswaarden zijn. Let wel: als het gaat over het be- en veroordelen van ánderen. Hoe mensen eruit zien, hoe ze zich gedragen, wat ze zeggen, hoe bepaalde situaties zijn. Ik vind het heel belangrijk om alles en iedereen met een open houding tegemoet te treden. Geen hokjes en hekjes te plaatsen. <i>Open minded</i>, heet dat dan, in goed Nederlands. Ik vind openhartig een veel mooier woord. En volgens mij gaat die openhartigheid mij redelijk goed af. En als het even niet lukt, dan betrap ik mezelf daar in ieder geval op. En is herkenning niet de eerste fase in het proces van genezing, ofzo?<br />
<br />
Hoe kan het dan dat ik juist over mezelf zo genadeloos kan oordelen? Echt, als het op mezelf aankomt, vind ik zo'n beetje alles wat ik doe, zeg en produceer raar, stom of onbenullig. Dat wordt flink oefenen dus, om die beoordelaar in mij de mond te snoeren. Om gewoon tevreden te zijn met wat er is.<br />
<br />
Van mijn taalmaatje kreeg ik gisteren alvast een fijn lesje tevredenheid. Alhoewel, het stappenplan 'Vijf acties voor een tevreden jij' bleef uit.<br />
"Ik ben gewoon altijd tevreden met mezelf," zei ze.<br />
"Ik hoef geen Ferrari te rijden," was het meest concrete voorbeeld dat ze gaf.<br />
Nu hoef ik ook zeker geen Ferrari, dus waarom doe ik dan zo moeilijk?<br />
<br />
Gelukkig had ook zij, de meest tevreden persoon die ik ooit heb ontmoet, nog iets te wensen: "Ik ben heel jaloers op vrouwen met kleine voeten. Mijn voeten zijn groot en hebben knobbels aan de zijkant. Ik wou dat ik kleine voetjes had."<br />
De tegenstelling had niet groter kunnen zijn. Mijn voeten zijn het enige deel van mezelf waar ik erg tevreden over ben. Ze zijn klein, poezelig en knobbelloos. Oké, als ze niet zo zouden opzwellen als het warm is, mijn hielen niet zo vreselijk blaargevoelig waren, en als mijn kleine teennagels wat groter zouden zijn zodat ik die tenminste ook fatsoenlijk kan lakken... Dan zouden ze helemaal perfect zijn.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-62385116302379050602016-04-16T12:11:00.000+02:002016-04-16T14:06:35.262+02:00Javaplein<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXtgWyO1iOEW3ROhca-Ty4lS2D0SoqiosSMQjgNavQoFdzRXnZiWBSccng0iBGFHVtxKQ6wwa-G0hTAuS1wKkkORbTGvcywkWkzFY5Qyfi81fAVFXh8zTGwFn06TsY4v1F29k0OMmV1zcS/s1600/11386458_583396681802092_554495475_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXtgWyO1iOEW3ROhca-Ty4lS2D0SoqiosSMQjgNavQoFdzRXnZiWBSccng0iBGFHVtxKQ6wwa-G0hTAuS1wKkkORbTGvcywkWkzFY5Qyfi81fAVFXh8zTGwFn06TsY4v1F29k0OMmV1zcS/s320/11386458_583396681802092_554495475_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Ik zie een grote boom, daaronder picknicktafels.<br />
Schoolmeisjes staan in een kring Turkse pizza's met döner te eten.<br />
Op het marmeren tafeltje staat een neppe vetplant, een cappuccino met kaneel.<br />
Het bankje waarop ik zit is met een ijzeren slot vastgemaakt aan de tafel.<br />
Een oude man op een scootmobiel vist een pakje melk uit het mandje aan zijn stuur en neemt een slok.<br />
Een jonge vader zet zijn kind in de bakfiets en stopt een stapel kinderboeken in zijn schoudertas.<br />
Vijf mannen in vijf verschillende kleuren zitten op het betonnen bankje.<br />
Sommige mensen wonen hier. Boven de sportschool, boven de bibliotheek.<br />
De zon breekt door.<br />
Een kind in een buggy draagt een gebreide muts met een pompom bovenop.<br />
Mijn jas kan uit.<br />
Ik zie een groene fiets, een zwarte zadelbeschermer met witte polkadots. Banden zo dik dat ze niet tussen de tramrails passen.<br />
Een man met een ringbaardje draagt een bananenplant over het plein.<br />
Tram 14 rijdt voorbij. De postbode op zijn fiets.<br />
Een jongen op een scooter steekt met zijn ellebogen op het stuur zijn sigaret aan.<br />
Ik zie een meisje met oranje haren en een linnen tas van kattencafé Kopjes over haar schouder.<br />
Een jongetje in voetbaltenue met een legging onder zijn broek, zijn kniesokken eroverheen.<br />
Een oldtimer.<br />
Het ene ogenblik een plein vol met mensen. Nog een keer kijken en er is bijna niemand meer.<br />
Bert Jonk, de koel- en vrieswagenverhuurspecialist staat bij het kruispunt te wachten tot hij rechtsaf kan slaan.<br />
Anna Sylvia speelt op 24 april in de Coffee Company.<br />
Vaak zie ik mensen in hun eentje op een terras zitten. Ze schrijven. Ik kijk vol bewondering.<br />
Nu zie ik mezelf.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-11914433620443091632016-04-13T12:27:00.000+02:002016-04-13T12:27:26.240+02:00Niet beginnen is niet mislukkenIk heb een chronisch writer’s block. Een vrij lastige aandoening voor iemand die liefst drie blogstukjes per week online zet en daarnaast graag korte verhalen en uiteindelijk een roman wil schrijven. Hoewel ik bijna elke dag wel iets schrijf, naast to do- en boodschappenlijstjes, zijn de meeste dingen die ik in mijn notitieblok kalk op geen enkele manier publiceerbaar. Heel soms ontspruit er uit mijn ongestructureerde <i>brainfarts</i> een kant-en-klare blogpost. Veel vaker durf ik mijn eigen gewauwel niet eens terug te lezen.<br />
<br />
Laat ik maar meteen mijn hand in eigen boezem steken: ik ben gewoon niet zo goed in beginnen. Zelden ga ik gedisciplineerd en gefocust achter mijn laptop zitten om me te storten op een nieuw stukje. Ik vestig veel te veel hoop op het spontaan ontstaan van goede ideeën. En bij een écht goed idee schrijft de tekst zich verder vanzelf. Toch?<br />
Zo blijkt het dus niet te werken. Ik heb altijd te veel vertrouwen gehad in inspiratie. Ik dacht dat het mij vanzelf wel zou vinden. Dat het zou komen aanwaaien (meestal trouwens op momenten dat je het niet kunt vangen op papier: onder de douche bijvoorbeeld, op de fiets, of midden in de nacht (ja sorry, maar dan ga ik echt niet het bed uit om het licht aan te doen en m’n kladblok erbij te pakken; mijn slaap is me te dierbaar)), en als het dat niet doet zijn er slechts twee conclusies te trekken: ik heb een writer’s block of ik heb geen talent en een echte schrijver zal ik daarom nooit worden.<br />
<br />
Gelukkig blijken ook deze twee conclusies niet waar. Je schijnt inspiratie te kunnen oproepen, door gewoon te beginnen. Alleen door te beginnen kun je in ‘de flow’ raken, en heeft er tijdens die mysterieuze flow ooit iemand een gebrek aan inspiratie ervaren? Maar juist dat beginnen vind ik dus het allermoeilijkst. Een schrijfdocente wist mij haarfijn uit te leggen hoe dat komt: als je niet begint, kan het ook niet mislukken.<br />
Die angst om te beginnen speelt me ook op andere gebieden wel eens parten. Sporten, bijvoorbeeld. Sollicitatiebrieven schrijven, of überhaupt vacatures zoeken. Een businessplan bedenken. En schoonmaken, maar dat staat los van de angst om te mislukken, want in schoonmaken ben ik toevallig heel erg goed – daar kom ik gewoon voor uit.<br />
<br />
De betreffende schrijfdocente zei ook: die angst, überhaupt de gedachte dat iets dat jij maakt kan slagen of mislukken, het is allemaal ego. Een plaatje dat je hebt gemaakt en waaraan jij moet voldoen. Laat dat los en je zult een vrij mens zijn. Oké, dat laatste zei ze niet op die manier, maar ik denk wel dat het klopt. En niet alleen wat het schrijfproces betreft.<br />
Helaas gaf ze geen tips over <i>hoe </i>we dat plaatje kunnen verscheuren, de fik erin, kssjt. In mijn aantekeningen schreef ik slechts: Ego --> plaatje --> moet weg.<br />
Volgende week heb ik weer les van haar. Ik verheug me nu al op de inspiratie voor een nieuwe blogpost die me dan zal komen aanwaaien.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-78527683356136275052016-04-05T16:24:00.000+02:002016-04-05T16:24:10.926+02:00Over werk, verwachtingen en levensgelukVandaag las ik in een boek dat we van onze baan niet moeten verwachten dat die ons gelukkig maakt. Werk is gewoon een manier om in je levensonderhoud te voorzien. Het boek gaat over het versimpelen van je leven, en staat propvol relativerende gedachten over werk, relaties en jezelf. Alles staat in het teken van loslaten, accepteren en je verwachtingen bijstellen. Nog zo'n mooie quote (nee maar echt): 'Onze eigenwaarde hangt volledig af van datgene wat we onszelf opleggen om te zijn en te doen'. Maar over eigenwaarde wellicht op een later moment een ander stukje.<br />
<br />
Werk dus, en dat je daar heus niet altijd gelukkig van hoeft te worden. In de context van het boek begrijp ik deze gedachtegang wel: het helpt natuurlijk enorm als je de verwachtingen op het gebied van je werk niet te hoog legt. Dat je gewoon je dingetje doet op kantoor, zonder dat je ervan verwacht dat het bijdraagt aan een hoger doel of een ultieme levensvervulling. Immers, als je vindt dat je werk de sleutel tot jouw geluk is, dan moet alles wat je doet zinvol zijn, moet alles leuk zijn en doe je zelfs de stomste taken met een glimlach op je gezicht. Beter nog: er zíjn geen stomme taken. <i>No pressure.</i><br />
<i><br /></i>
Toch borrelde er een brokje verontwaardiging in mij op. Want dit is totaal niet hoe ik naar werk wil kijken. Wat ik belangrijk vind in mijn werk, is dat het iets is waar ik zelf veel voldoening en blijheid uithaal. En waar anderen, op wat voor manier dan ook, iets aan hebben. Plus: we besteden het grootste gedeelte van ons leven aan werken, dus dan willen we toch wel iets doen waar we gelukkig van worden en waardoor we aan het einde van de dag voldaan naar bed kunnen gaan? (Om te doen wat we écht het grootste deel van ons leven doen: slapen. En jongens, word ik me daar toch een partijtje gelukkig van.) Dat je er dan toevallig ook nog van leven kunt, is mooi meegenomen. Maar ja, op die manier leg ik de lat voor mijn (toekomstige) baan inderdaad wel erg hoog.<br />
<br />
In het boek staat ook nog een tussenvorm: 'Bedenk dat alleen al het feit dát je werkt je een gevoel van zin kan geven. Werk is een van de dingen die het leven de moeite waard maken. Het uitvoeren van doelen en taken geeft een gevoel van voldoening, en voldoening geeft zin'. Verklaart meteen waarom mijn werkloze leven soms zo zinloos voelt. Ik ben een ster in het stellen van doelen, bedenken van taken, het maken van lijstjes met acties die me aan een baan moeten helpen en allerhande huishoudelijke klussen. Het uitvoeren echter, dat is nogal een struikelblok. Maar ook daarover wellicht later een ander stukje.<br />
<br />
Ik heb een vriendin die er bewust voor heeft gekozen een minder uitdagende baan aan te nemen, zodat ze geen stress ervaart, om 5 uur de deur achter zich dicht kan trekken om vervolgens de dingen te gaan doen waar ze echt gelukkig van wordt. Daar is echt wel wat voor te zeggen. Maar het liefst ben ik gewoon dag in dag uit, werk of geen werk, honderd procent gelukkig met mijn leven. Gelukkig heeft het boek daar ook een antwoord op: 'Bedenk dat geen enkele situatie honderd procent goed of slecht is. Alles is relatief en een bepaalde mate van ontevredenheid zul je altijd houden. Hoge verwachtingen maken het werk alleen maar lastiger en zorgen ervoor dat je sneller gefrustreerd raakt. Ook over jezelf.'<br />
<br />
Goh.<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;"><i>Het boek waar ik het in dit stukje over heb is 'Versimpel je leven' van Sjoukje van de Kolk. Niet perse een aanrader, want het staat bol van de schoten voor open doel en relativeert het leven soms bijna kapot. Maar het levert wel weer inspiratie op voor een stukje. En juist boeken waar je het niet geheel mee eens bent, zetten je aan het denken over je eigen zienswijzen, zo blijkt.</i></span>Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-83731525450922446762016-03-29T15:18:00.000+02:002016-03-29T15:18:26.322+02:00PaasbandjePasen gaat in dit huis gepaard met een aantal tradities. Het is de enige dag in het jaar dat mijn vriend zijn gebakken of gescrambelde eitje verruild voor een gekookte variant. In de week voor Pasen sta ik mezelf al toe af en toe een regel te zingen uit het alom bekende kinderliedje 'Tis Pasen Jezus is opgestaan'. Op Paaszondag en Tweede Paasdag galmt mijn zoetgevooisde stem door het huis tot ik er zelf knettergek van word. Alle zelfstandig naamwoorden krijgen het voorvoegsel 'paas'. Denk: paastelevisie, paastuincentrum en paaslasagne. En we luisteren de LP van Jesus Christ Superstar.<br />
<br />
Dit jaar dreigde ik te breken met deze laatste traditie. De platenspeler moest nog aangesloten. De nieuwe versterker en ik; wij begrijpen elkaar niet altijd. Kortom: teveel gedoe. Dus ik zocht de soundtrack van Jesus Christ Superstar op in Spotify en drukte play. 'Heb je de plaat al aangezet?' klonk het uit de slaapkamer. 'Eh nee,' antwoordde ik, me zeer bewust van mijn heiligschennis: 'Spotify.' 'Vandaar,' zegt mijn vriend, 'ik vond het al zo raar klinken.'<br />
<br />
Vervolgens hebben we de hele dag platen gedraaid. De speler stond er nu immers toch. En het moet gezegd: die heerlijke LP-kraak maakt alle muziek beter. Dat je ieder kwartier de plaat moet omdraaien draagt alleen maar bij aan de feestvreugd. Veel beter dan gedachteloos een Spotify playlist aanklikken en de hele dag muziek horen waar je niet eens echt naar luistert. (Laat ik hier meteen maar even bekennen dat ik de platenspeler vanmorgen weer heb opgeborgen en Spotify en ik weer beste vrienden zijn).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/77/bd/83/77bd83d5b418d8b9815d12f506d6a59b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/77/bd/83/77bd83d5b418d8b9815d12f506d6a59b.jpg" width="249" /></a></div>
's Middags las ik in het Parool dat nu ook het cassettebandje een opmars dreigt te maken. Eminem schijnt zelfs zijn Slim Shady LP uit te willen brengen op cassette. Nog even en ook het cassettedeck is niet meer weg te slaan uit de interieurs van zelfbenoemde hipsters. Staat vast leuk, naast de minicactussen en nutteloze objecten in geometrische vormen onder een glazen stolp.<br />
<br />
Ik zie ons al voor me. Met onze walkmans in de trein en een stapel bandjes in onze tas. Met onze walkmans hardlopend door het park, het plastic apparaatje als mode-accessoire aan onze leggings geklemd. Dat we op zaterdag aan de radio gekluisterd zitten, met de Top 40 voor onze neuzen en onze vingers bij de recordknop, hopend dat de DJ zijn mond houdt tijdens de in- en outro's van onze favoriete liedjes. En dat alle kinderen straks wel weer weten wat het verband is tussen een potlood en een cassettebandje. In ieder geval begin ik mijn zoektocht naar een bandje van Jesus Christ Superstar alvast.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-56262235206037106532016-03-22T12:44:00.000+01:002016-03-22T15:46:59.544+01:00Het is ietsAanslagen in Brussel. Zo verdrietig en angstig. De afgelopen weken betrapte ik mezelf een aantal keer op de gedachte dat het zomaar ook hier kan gebeuren. Vooral op treinstations, en dan vooral in Utrecht. Zoveel mensen bij elkaar, zo'n makkelijk doelwit. Ik stelde mezelf dan gerust met de gedachte dat alles goed in de gaten gehouden wordt. Dat 'ze' de aanslagplegers op tijd in de kiem zullen smoren. Naïef, ja. Maar je moet wat. Ook denk ik, om mezelf gerust te stellen: de kans is zo klein dat je er zelf in terecht komt. Je <i>zal </i>er maar in terecht komen. Of je familie, vrienden, naasten. Mijn schoonfamilie in Brussel is gelukkig veilig, maar zoveel anderen - overal ter wereld, om het maar even breed te trekken - zijn dat niet.<br />
<br />
Mijn angst word groter. Daarbij ook de angst dat dit uitmond in nog veel meer boos- en verdeeldheid. De reactie van mensen op dit soort gebeurtenissen maakt me haast net zo bang als de gebeurtenissen zelf. Is het dan beter om maar niet te reageren? Wat is een goede reactie? Is die er wel?<br />
<br />
Gewoon doorgaan, denk ik. Hoop ik. Lief zijn voor alle mensen die je vandaag, morgen en de rest van je leven tegenkomt. Je niet laten leiden door de angst die je onvermijdelijk wel voelt. En: leven. Het kan - echt - zomaar afgelopen zijn. Mijn zoektocht naar werk wordt opeens futiel. Straks heb ik bergen geld verdiend maar heb ik daar nooit mooie, fijne, leuke dingen mee gedaan. En dan is het oorlog, ontploft er een bom in de train waar ik inzit. Als ik dan dood ben wil ik een fijn leven hebben gehad. Geen dingen hebben gedaan omdat ze zo horen (volgens wie?) of omdat ze nu eenmaal moeten (van wie?).<br />
<br />
Wat ga ik vandaag doen zodat ik vanavond met een gerust hart kan sterven? Iets waarop ik nu niet direct een antwoord weet. Mijn gedachten gaan naar schrijven en naar iets van betekenis doen voor andere mensen.<br />
<br />
Ik denk ook aan alle moslims die in mijn buurt wonen, in Nederland, in Europa en overal ter wereld. Hoe moet het voor hen zijn? Hoe reageren zij op zulk soort nieuws? Ik las op Twitter een bericht van iemand die vond dat moslims geen afstand zouden moeten doen van terrorisme, omdat ieder weldenkend mens zoiets vreselijks verafschuwd. Waar, natuurlijk. Maar ik snap wel dat ook - júíst - moslims zich hierover willen uitspreken. Dat ze zeggen: dit is niet uit naam van ons geloof. Dit is niet de islam die in ons hart leeft. Dit zijn zieke geesten, haatdragers. Dit zijn wij niet.<br />
Het maakt me heel verdrietig dat zij überhaupt de noodzaak voelen om dit zo expliciet te benoemen. Dat meer en meer alle moslims als terroristen worden gezien. Dat alle vluchtelingen een risicofactor zijn. Dáár zit ook mijn angst. Want wat doet dat met de verhoudingen in de maatschappij? Ik voel me machteloos. Want wat kan ik hier in mijn eentje aan doen?<br />
<br />
Ik denk: het tegendeel bewijzen. Contact maken. Ik zou wel eens het gesprek hierover willen aangaan met de moslims in mijn buurt. Wat doet het met hen? Hoe gaan zij hiermee om? En hoe kunnen we samen voorkomen dat er nog meer afstand, boosheid en haat ontstaat?<br />
<br />
Maar dan, heel eerlijk: ik ervaar wel een drempel om dat te doen. Ik ken geen moslims, op de vrouw die ik Nederlandse taalles geef na. Ik zie haar pas volgende week weer. Dan zal ik het er met haar over hebben. Het is iets. Ik ga mijn buren gedag zeggen, glimlachen <i>(als ik dit teruglees denk ik: dat is nogal een matige actie, Froukelientje. Maar dan toch: <u>iets</u>)</i>. Naar iedereen uitstralen: we zijn allemaal mensen, we hebben het met elkaar te doen. Er zitten rotte appels, zieke zielen, haatdragers tussen. Zij vergiften ons mens-zijn. Maar we laten ze onze wereld, onze levens niet verpesten. <i>We are in this together.</i><br />
<br />
Ik heb heel erg getwijfeld of ik dit stukje online moest zetten. Toch doe ik het, omdat mijn gedachten misschien ook die van jou zijn. Omdat ik misschien iets in je kan aanwakkeren. Een reactie, discussie, dat je ook vanuit liefde probeert te leven in plaats vanuit angst. Samen doen we dan toch iets, in plaats van machteloos de nieuwsberichten volgen die ons alleen maar banger maken.<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: white; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: x-small; line-height: 18.2px; text-align: left;"><span style="color: red;">♥</span></span></div>
<br />
<div>
<div style="text-align: center;">
<i>Returning hate for hate multiplies hate,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>adding deeper darkness to a night already devoid of stars.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Darkness cannot drive out darkness; only light can do that.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Hate cannot drive out hate, only love can do that.</i></div>
</div>
Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-87822650072827837682015-11-22T21:43:00.000+01:002015-11-22T21:43:15.604+01:00Een voorschot op 2016Zoals ieder jaar rond deze tijd ben ik nostalgisch en nerveus. Het jaareinde komt met rasse schreden dichterbij. Nog minder dan veertig dagen tot de jaarwisseling.<br />
<br />
Maar wat heb ik eigenlijk gedaan met alle 305 dagen hiervoor? Van het overgrote deel kan ik me niets meer herinneren. Mijn Instagram-feed kan me dit jaar niet helpen, want ik heb belachelijk weinig foto’s gemaakt. Als ik mijn agenda doorblader – een kleine newsflash tussendoor, u zult het niet geloven, maar sinds een paar weken heb ik de overstap gemaakt naar een digitale agenda, revolutie! – kan ik me een redelijk beeld vormen van hoe mijn jaar eruit zag. Maar ondanks de waardevolle momenten die er heus wel zijn geweest, bekruipt me het gevoel dat ik mijn dagen niet ten volste heb beleefd. Dat er teveel loze momenten zijn geweest, waarop ik apathisch voor de televisie of achter mijn laptop heb gehangen. Teveel naar mijn telefoon gestaard, kijkend naar hoe de levens van al die (semi-)onbekenden zich voltrokken.<br />
<br />
Ik krijg de neiging om een inhaalslag te maken, deze laatste dagen van 2015. Om nog even het onderste uit de kan te halen, het allerbeste uit mezelf te halen, het jaar met een knaller af te sluiten. Waar ik ga beginnen? Ik heb geen flauw idee.<br />
<br />
Het einde van het jaar betekent voor mij niet alleen een nieuwe scheurkalender, maar ook dat mijn laatste dagen als twintiger geslagen zijn. Ik vind dat echt heel eng. Natuurlijk weet ik wel dat leeftijd slechts een nummer is, en er alleen toe doet als je kaas, wijn of een banaan bent. Maar toch. Als je dertig bent, heb je je leven volledig op de rit, weet je waar je naartoe wilt, ben je wel zo’n beetje over je hoogtepunt heen, moet je je inmiddels toch in alle contexten volwassen kunnen gedragen.<br />
<br />
Ik daarentegen rol vanuit mijn quarterlifecrisis rechtstreeks mijn dertigersdilemma in. Waar ik naartoe wil? Als ik dat toch eens wist. Over mijn hoogtepunt heen? De aftakeling – grijze haren, als ik nu niet ga sporten gaat volgend jaar alles hangen, de ergste katers ooit – is begonnen, ja. Maar dat hoogtepunt laat nog wel even op zich wachten. Het zou helpen als ik wist waar dat hoogste punt lag. En wat volwassenheid betreft: ik verbaas me er nog regelmatig over dat ik zelfstandig kan wonen.<br />
<br />
Zoals ieder nieuw (levens)jaar dringen ook de goede voornemens zich weer aan me op: bewuster zijn van alles wat ik meemaakt, minder achter computer-, televisie- en telefoonschermen leven, meer schrijven, meer lezen (ik typte leven), sporten, meer foto’s maken, een groot doel hebben en daar heel gericht naar toewerken. Yoga, mediteren, lezen over spiritualiteit en zingeving, en mijn eigen weg daar in vinden. Meer doen voor anderen, mezelf meer ontwikkelen.<br />
<br />
Nog 39 dagen tot 2016. Nog 41 dagen tot ik 30 ben.<br />
Ik neem vast een voorschot op het nieuwe jaar.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-22102881454576873202015-06-22T20:49:00.000+02:002015-06-22T20:49:16.369+02:00Een boek over opruimenEen tijdje geleden kocht ik het boek Opgeruimd! van Marie Kondo, nadat ik er al op oneindig veel blogs over las. Ik moest 20 minuten op mijn trein wachten, er was een Bruna op het station en ik heb een zwak voor zelfhulp-achtige boeken. Je snapt: er was geen ontkomen aan.<br />
<br />
Tijdens het lezen heb ik mezelf meermaals afgevraagd - en de heer des huizes drukte me af en toe met mijn neus op diezelfde feiten - of het niet veel logischer en efficiënter is om alle tijd die ik steek in het lezen over opruimen, daadwerkelijk te besteden aan het opruimen zelf. (Hetzelfde krijg ik regelmatig van mezelf - of van diezelfde heer des huizes - te horen over het maken van te doen- en/of te kopen-lijstjes, de zoektocht naar de meest effectieve schoonmaakroutine en het lezen van hardloopblogs).<br />
<br />
Toch heeft het boek me gemotiveerd om mijn hele kledingkast uit te mesten. Ik heb nooit veel kleding gehad. Dacht ik. Want toen ik alles Konmari-style vanuit de kast op het bed gooide, verrees daar toch een ferm bergje kleding. Drie vuilniszakken gingen er uiteindelijk weg, en ik hield slechts de dingen waar ik blij van word. En dat blijkt tot nu toe, geheel tegen mijn verwachting in, ruim voldoende om me fatsoenlijk te kunnen kleden. Ik zou nog wel een aantal echt mooie, kwalitatieve items aan mijn garderobe willen toevoegen. Het is jammer dat ik niet van shoppen hou.<br />
<br />
Ook heerlijk: mijn sieraden staan niet langer te verstoffen op de ladekast. Ik heb mijn collectie hevig uitgedund en op aanraden van Marie een lade in mijn kast onderverdeeld met bakjes die ik nog had, van oude telefoons enzo. Die overigens ook nodig eens opgeruimd moeten worden. Herinnert iemand zich nog de eerste Ladyphone van Samsung? Nu als museumstuk te bewonderen in Amsterdam Oost.<br />
<br />
Mijn sokken en ondergoed zijn inmiddels op Japanse wijze gevouwen. Van opgepropte bolletjes schijnen je sokken niet blij te worden. Ik vond dat zielig, dus vouw ik ze nu netjes op. Dat scheelt ook nog eens heel erg veel ruimte. Van het grote assortiment aan gebruiksaanwijzingen hebben we er slechts vijf gehouden. De rest was goed voor een tot driekwart gevulde vuilniszak. Van de meesten hadden we het bijbehorende apparaat niet eens meer. En aan IKEA-bouwinstructies heeft niemand ooit wat gehad.<br />
<br />
Als je eenmaal alles hebt opgeruimd, hoef je er haast niets meer voor te doen om je huis voor altijd netjes te houden, beweert Marie Kondo. Daar kijk ik naar uit. Want minstens twee keer in de week is het hier een onbegaanbare puinzooi. Maar met die bende ga ik graag de strijd aan, gewapend met mijn op te ruimen-lijstje en mijn planning van welk huishoekje ik wanneer aanpak. En ter inspiratie kijk ik natuurlijk eerst al mijn favoriete opruimvideo's op YouTube.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-77306635201800531752015-06-04T22:56:00.001+02:002015-06-04T22:56:54.493+02:00Waar blijft de tijdHallo jongens, wat vliegt de tijd. Ik sta daar overwegend positief tegenover. Voornamelijk omdat de zomer opeens op het punt van beginnen staat, terwijl het voor mijn gevoel twee dagen geleden nog koud, nat en grijs winterweer was (oh, wacht). Het voelt als de dag van gisteren dat we de kerstboom bij het grofvuil zetten, maar inmiddels hangen er alweer groene baby-aardbeitjes aan de plantjes op mijn terras; over een paar dagen kunnen de eersten geplukt.<br />
<br />
Wat ik minder leuk vind, is dat het soms voelt alsof de dagen - soms zelfs hele weken - me ontglippen. Dat ze voorbij gaan zonder dat er iets gebeurt, zonder dat ze iets bijdragen aan mijn levensvreugde dan wel -ervaring. Dinsdag vroeg een collega mij wat ik het weekend daarvoor had gedaan. Ik kon het niet meer bedenken. Gelukkig zie ik, als ik door mijn agenda blader, dat er in de eerste helft van 2015 best wel wat gebeurd is.<br />
<br />
We aten een fantastisch sterrendiner bij De Posthoorn in Monnickendam, waarna mijn geliefde voor twee maanden naar Londen vertrok. Daar ging ik twee keer een weekend op bezoek. Met een fantastisch team werden we (gedeeld) eerste bij de pubquiz. Ik schilderde muren en een plafond wit in het nieuwe grotemensenhuis van een vriendin. Ik deed een schrijfcursus van 15 weken en een wijncursus van 4. Er waren promotie- en verjaardagsfeestjes. Boer zoekt vrouw en Wie is de mol op televisie. Moestuintjes van Albert Heijn die bij mij een liefdevol thuis vonden. Lunches, koffiedates, bioscoopbezoekjes (maar van alledrie eigenlijk te weinig). Heel veel dinertjes met wijnarrangementen, een wijn- en een whiskyproeverij (bij die laatste was ik slechts notulist). Ik liep een beetje hard en deed een beetje yoga (maar van allebei eigenlijk te weinig). Er was een heerlijk kneuterig weekend met de schoonfamilie in België. Mijn geliefde promoveerde. We kookten bij De Librije. De Weber werd ingewijd. Game of Thrones begon (maar is ook alweer bijna afgelopen). Mijn oma werd 90 jaar. Ik ging twee keer naar London Calling: één keer binnen en één keer buiten. Er waren hamburgers en er was bier.<br />
<br />
Dus zo erg is het allemaal heus niet: er gebeurt genoeg. En dan heb ik nog niet eens alles opgenoemd. En alleen nog maar de leuke dingen. Wat ik erg vind, is dat ik écht mijn agenda erbij moest pakken om bovenstaande opsomming te maken.<br />
<br />
Het is tijd voor een lesje bewustwording. Een poosje geleden maakte ik op dit blog elke week een lijstje van de dingen die ik had gedaan, gedacht of gekregen. Laatst las ik al die lijstjes terug, en ik kon me ieder punt nog heel helder voor de geest halen. Ik wil die lijstjes weer. Om de tijd even bij z'n lurven en kladden te grijpen. Stilstaan. Bewust zijn. En zodat ik voortaan wel aan mijn collega's kan vertellen wat ik in het weekend heb gedaan.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-37658848360747972662015-05-27T10:30:00.000+02:002015-05-27T10:30:20.919+02:00Onthaasten: drie tipsAfgelopen zaterdag had ik het met een vriendinnetje over haast. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het Nederlandse waarschijnlijk één van de meest gehaaste volkeren der aarde is. Terwijl al die haastige spoed, zoals het cliché al doet vermoeden, natuurlijk zelden goed is. Onnodig meestal ook. En veroorzaker van veel stress, negativiteit en een gebrek aan naastenliefde. Is het erg om vijf minuten langer bezig te zijn met je boodschappen, omdat je iemand geholpen hebt een bepaald product te vinden? Hoe erg is het om iets later in de kroeg te belanden, omdat je je netjes aan de verkeersregels (die gelden immers ook voor fietsers) hebt gehouden? En zelfs: is het echt zo erg om je trein te missen en een kwartiertje later op je werk te zijn? Hoe fijn is het als je ochtenden niet meteen beginnen in de haaststand, en je de tijd hebt om op het station een kopje koffie te halen? Dat bedoel ik. Een nieuw voornemen is geboren. En bij toeval ontdekte ik dit weekend drie dingen die daarbij een handje helpen.<br />
<br />
<b>1. Chillen in Sanadome</b> (of andere thermen/spa/sauna). De hele dag een beetje poedelen, fijne gesprekken voeren, een tijdschriftje lezen. Eten als je honger hebt, drinken waar je zin in hebt. En dan nog een ronde poedelen en bubbelen. Je telefoon ligt in je kluisje, dus daar heb je geen last van. Het bad gaat pas om half 12 dicht, dus op de tijd hoef je ook niet te letten. Oké, wel een beetje, als je de laatste trein naar Amsterdam Amstel wilt halen.<br />
<br />
<b>2. Pulled pork maken. </b>Mijn geliefde kreeg voor zijn promotie poepsjieke barbecue cadeau. Eentje die groot genoeg is om hele hompen vlees er indirect op te grillen. Zondag was het mooi weer en dus werd er gebarbecued. Zes uur lang heeft de varkensschouder op de barbecue gelegen. Ik zat er naast een krantje te lezen, te niksen, de temperatuur van het vlees en de barbecue in de gaten te houden. Het resultaat was heerlijk en de dag precies zoals een zondag zijn moet.<br />
<br />
<b>3. Een kat. </b>Deze week logeert de kat van mijn broer bij ons. Nu geeft hij niet het meest lichtende voorbeeld van een stress-vrij leven (ons huis maakt hele enge geluiden en mensen over de vloer zijn natuurlijk ook heel spannend), maar hij dwingt bij mij wel rustmomentjes in de dag af. 's Ochtends heel even kroelen in bed. Tien minuten knuffelen als ik thuiskom uit mijn werk. Op schoot gaan zitten als ik net van plan was op te staan om iets nuttigs te doen, en dan dus nog maar even blijven zitten. Ja, hier kan ik wel aan wennen. "Ik moest nog even met de kat knuffelen," is toch best een goed excuus om niet op tijd te zijn?Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-30449689320921833942015-05-16T11:47:00.002+02:002015-05-16T11:47:09.165+02:00Mijn schrijfcursus: een kleine geschiedenisIk heb dus een schrijfcursus gedaan. Mijn eerste korte verhaal is inmiddels een feit. Ik denk niet dat ik dat verhaal ooit hier zal plaatsen, want dat vind ik te eng. Het privilege (haha) dat verhaal te mogen lezen is slechts voorbehouden aan hen die zeer dichtbij mij staan. Lezers tot nu toe: mijn vriend. Oké, en mijn medecursisten en docent maar die tellen niet. Dat wordt nog wat als ik ooit mijn boek uitbreng.<br />
<br />
Tijdens de cursus kregen we ook de opdracht om voortaan overal naartoe een notitieboekje mee te nemen. In dat boekje moeten we 'momentjes' verzamelen. Stukjes tekst van een paar regels, die allerlei gebeurtenissen van de dag kunnen beschrijven. Koffie in een café, in de rij voor de kassa bij Albert Heijn, een vergadering op het werk of - zoals in mijn geval heel vaak - gebeurtenissen op stations en in de trein. Momentjes zijn dingen die je zelf meemaakt, doet of denkt. Maar het kunnen ook gesprekken zijn die je hoort, of beschrijvingen van mensen die je opvallen. Je leert erdoor te luisteren naar hoe mensen met elkaar praten, gebeurtenissen feitelijk te beschrijven en inspiratie te halen uit alles om je heen.<br />
<br />
De schrijfcursus duurde 15 weken. In de eerste vijf weken heb ik fanatiek in mijn notitieboekje geschreven. Heel veel momentjes verzameld. Bij een aantal momentjes bedacht ik dat dat leuke anekdotes zouden zijn om over te bloggen. Slechts één momentje heeft het uiteindelijk tot blogpost geschopt. Het notitieboekje ligt inmiddels al weken onaangeroerd op de bodem van mijn zwarte schoudertas.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-5813318061269498052015-05-07T22:35:00.001+02:002015-05-07T22:35:51.428+02:00Het ongemak in het gangpadStaan in de trein is zo'n beetje het grootste leed dat de forens kan overkomen. Helaas is deze kwelling der mensheid in de trein van Amsterdam naar Utrecht (en de andere kant op) aan de orde van de werkdag. Vanmiddag was het weer raak. Ik vond gelukkig snel een zitplek. Mijn meest favoriete ook nog: die ene stoel in de benedencoupé. Waar er geen buurmens is die te dicht tegen je aanzit, of meekijkt op je telefoon-, laptop- of tabletscherm, of uitgebreid de krant leest met zijn ene arm veel te diep in jouw <i>personal space</i>. Niet iedereen kon vanmiddag delen in dit ultieme levensgeluk. Het gangpad vulde zich met reizigers. Zelfs op het trapje was geen plaats meer om te zitten.<br />
<br />
Naast mijn privéstoel stond een dame van een jaar of 40 met twee zware tassen om haar schouders. Tijdens de rit hupte ze telkens van haar ene op haar andere been. Ze zuchtte. Wist niet waar ze zich vast moest houden. Greep per ongeluk in mijn haren toen ze haar hand op de rugleuning van mijn stoel wilde leggen. Ze zuchtte nog eens. Zo vaak sta ik op haar plek. Ik voelde haar pijn.<br />
<br />
Halverwege de reis bood ik haar mijn zitplek aan. "Waarom?" vroeg ze verbaasd toen ik haar zei dat ik graag voor haar opstond. "Om het leed een beetje te delen," zei ik. Ze vond het heel aardig, stribbelde nog wat tegen. Ik was al opgestaan en zei haar dat ik mijn plek met liefde afstond. "Ik weet niet of ik hetzelfde zou doen," zei ze. Ze bedankte me hartelijk en streek zichtbaar opgelucht neer in mijn favoriete stoel.<br />
<br />
Het ongemak in het gangpad woog lang niet zo zwaar als het fijne gevoel zomaar iets liefs te doen voor een ander.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-76137637378857512802015-01-14T11:30:00.000+01:002015-01-14T11:30:30.962+01:00Pubquiz"We zijn al blij als we geen laatste worden," was het oordeel van het team, nadat de antwoorden waren ingeleverd en de punten werden geteld. Een paar rondes geleden zeiden we nog goedmoedig tegen elkaar: "Het linkerrijtje moet haalbaar zijn."<br /><br />Een eeuwenlang durend kwartier volgde. De veertien teams werden één voor één opgenoemd, van de laatste plek naar de eerste. Steeds groter wordende ogen en drukke handgebaren van verrukking, toen we na plek vier nog steeds niet waren genoemd.<br /><br />Derde plek? Nee, ook niet!<br />
Tweede dan? Nee, een ander team. <br /><br />Gedeeld eerste werden we.<br />
Maar onze rekening moesten we uiteindelijk toch zelf betalen. Want weten wij veel hoeveel hotelbedden Amsterdam eigenlijk heeft.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-89054066239972616112014-12-13T00:27:00.000+01:002014-12-13T00:27:21.455+01:00SchrijvenEven iets de wereld insturen, hoor. Want als het hier staat voelt het echt, en kan ik er haast niet meer onderuit.<br />
<br />
2015 staat voor mij in het teken van schrijven. Ik ben een schrijfcursus aan het uitzoeken. Maar eigenlijk heb ik de keuze voor mijn favoriet al binnen een paar minuten gemaakt. Het is een investering, maar misschien eentje die ik al veel eerder had moeten doen.<br />
<br />
Het is tijd om nu toch eindelijk écht eens iets te doen met die schrijfwens van mij.<br />
Ik ben benieuwd hoeveel je in vijftien keer drie uur kunt leren.<br />
<br />
Met het oog op schrijven en het credo 'gewoon doen', hierbij de meest random blogpost ooit online.<br />
Ik ben benieuwd hoeveel er in één nachtje slapen kan veranderen.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-18904194792624531562014-11-27T21:48:00.000+01:002014-11-27T21:48:24.658+01:0034 dagen tot 2015: Vijf doelen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmXeLNMlRIgHkU89BqQkFkKhEyttQ1N50VuNzqPc3NXoPOCXu2LWKwXeXL2K5Xcp-JFCNrTSwPu4w_oQLXRBarUix_NC43lZGURBRVF-0PLlhUNGkacONOlyMYGV1QpkQghZ2_rzf-BTxy/s1600/junglefroek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmXeLNMlRIgHkU89BqQkFkKhEyttQ1N50VuNzqPc3NXoPOCXu2LWKwXeXL2K5Xcp-JFCNrTSwPu4w_oQLXRBarUix_NC43lZGURBRVF-0PLlhUNGkacONOlyMYGV1QpkQghZ2_rzf-BTxy/s1600/junglefroek.jpg" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Vol enthousiasme begon ik ook dit jaar weer aan het '50 dagen tot 2015'-project van <a href="http://theselfhelphipster.com/50-days-2014-sneak-preview/" target="_blank">Lianne</a>. Ik schafte het <a href="http://theselfhelphipster.com/50-days-2015-workbook/" target="_blank">bijbehorende ebook</a> aan, zette alle opdrachten in mijn agenda, maakte vol overgave de eerste twee opdrachten... En daar bleef het bij. <i>Story of my life. </i>Beginnen aan een leuk project, goede voornemens, een enthousiast beginnetje maken, om vervolgens mijn aandacht te laten verslappen en weer te verzanden in mijn doodnormale, routineuze leventje (helemaal niet zo dramatisch als het klinkt, hoor). Zonde vind ik het, want juist dit project is zó leuk om even stil te staan bij wat het afgelopen jaar me gebracht en geleerd heeft, vooruit te blikken op het komende jaar en van de laatste dagen van 2014 het allerbeste te maken. Maar volgens Lianne is het nooit te laat om ergens mee te beginnen, en dus maak ik vandaag een herstart. Te beginnen met een lijstje van dingen die ik nog voor het einde van het jaar wil doen.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1. Een fotoalbum maken van de vakantie in Indonesië. </b>Want als ik dat dit jaar niet doe, doe ik het nooit meer. De reis en de foto's (<i>if I may say so myself</i>) zijn het heel erg waard om in een mooi boekje gebundeld te worden. Ik wil ook nog wat herinneringen van de reis erbij opschrijven. De eerste vier dagen van de vakantie heb ik heel gedetailleerd een dagboek bijgehouden, maar je kunt vast wel raden wat er ná die vier dagen gebeurde...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2. Een voedselkrat-abonnement uitproberen.</b> Mijn ouders hadden vroeger een abonnement op een biologisch groente- en fruitpakket. Toen al superhandig en leuk, en tegenwoordig weer helemaal hipperdepip. Ik wil het heel graag eens uitproberen, en ook gaan uitvinden welke van de 457 aanbieders het beste bij mijn behoeften past. Van <a href="http://gewoongasgeven.blogspot.nl/" target="_blank">Eva</a> kreeg ik een eerste HelloFresh box cadeau, en die wordt zaterdag afgeleverd. Ik heb er zo'n zin in. Kerstpakketgevoel, hoera!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>3. Ideeën verzamelen voor het terras, een planning maken en alvast voorbereiden wat kan.</b> Het afgelopen jaar heb ik heel wat uurtjes en kilo's potgrond besteed aan ons terras. Ik heb er tomaatjes, courgettes, paprika's en allerlei kruiden gekweekt. Hartstikke leuk allemaal, maar dat kan beter. En méér. Ik ga het serieus aanpakken, door nu al plannen te maken, alles wat ik nodig heb aan te schaffen en al vroeg babyzaadjes in de vensterbank te laten groeien. Zodat mijn moesterrasje er volgend jaar nog mooier bijligt dan 'ie dit jaar al deed.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>4. Bij oma op bezoek gaan. </b>Hoi oma, als u dit leest, dat u het weet: ik kom binnenkort een keertje langs hoor! Het is alweer zo verschrikkelijk lang geleden, en ik durf te wedden dat u heel benieuwd bent naar mijn Indonesië-avontuur :). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>5. Het hardlopen (of een andere sport) weer een beetje opbouwen. </b>Ja jongens, dit kon natuurlijk niet uitblijven. Hardlopen (of een andere sport) zal al-tijd in mijn doelenlijstje staan. Maar dit keer ben ik niet zo ambitieus. Ik wil gewoon weer eens af en toe een klein rondje rennen. Even de deur uit. Even kijken hoe ver ik nog kom zonder te stoppen. Even kijken of ik het steeds een stukje langer kan volhouden. Als ik per abuis een andere sport ontdek (ik kan het me eigenlijk echt niet voorstellen, maar ik hou alle opties open), dan telt dat ook.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik mag van Lianne niet teveel doelen stellen, dus laat ik het hierbij. Deze moeten alle vijf haalbaar zijn in de (halleluja, zo weinig?!) 34 dagen die 2014 nog telt. Eh... Toch? </div>
Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-87707646874820868512014-08-13T20:12:00.000+02:002014-08-13T20:25:20.546+02:00Over exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole (of: de wondere wereld van vloggen, bloggen en activity trackers)Op regelmatige basis verwonder ik me over drie dingen. Oké, eigenlijk over wel honderdmiljoenmiljard dingen, maar dat zijn er teveel om in één blogpost te beschrijven. Waar ik het vandaag met je over wil hebben, zijn drie dingen die ik heel raar en vreemd vind, maar tegelijkertijd heel boeiend en leuk. En het zijn dingen die ik eigenlijk zelf ook wel eens zou willen doen, al doe, of zou willen hebben. Ben je al nieuwsgierig? Als ik dit zou lezen en nog niet zou weten waar het over gaat, zou ik werkelijk waar op het puntje van m'n stoel zitten. Ik hou je niet langer in spanning.<br />
<br />
<b>Nummertje 1. Je hele leven op YouTube laten zien.</b><br />
Sinds Mascha van <a href="https://www.youtube.com/user/beautygloss" target="_blank">Beautygloss</a> een paar jaar geleden begon te vloggen, en nu zelfs het hele jaar door iedere dag van haar leven op video vastlegt, ben ik een trouwe kijker. Iedere ochtend ontbijt ik met haar. En ik vind het zo fascinerend en leuk en gezellig om te zien. Maar waarom, in hemelsnaam? Zoveel spannende dingen maakt ze nou ook weer niet mee en qua persoonlijkheid vind ik haar eigenlijk ook niet bijster bruisend. Maar toch: iedere ochtend, vaste prik, Mascha en een bakje yoghurt met muesli. Blijkbaar zijn er duizenden mensen en families die dagelijks hun beslommeringen vastleggen op camera en, gekker nog, dit delen met iedereen die het maar bekijken wil. Natuurlijk bepalen ze zelf wat er wel en niet in beeld komt, en zullen ze voor zichzelf de grenzen van het acceptabele hebben bepaald. Althans, dat hoop ik van ganser harte voor ze. Maar ook dan vraag ik me af: wat is dat voor vreemde behoefte om je leven te filmen en met iedereen te delen? En hallo Froukelientje, wat is dat met jou en het willen zien van al die onbekende levens? (Ik ben sinds een week ook verslaafd aan het kanaal van de <a href="https://www.youtube.com/user/LeFloofTV" target="_blank">SacconeJolys</a>. Vooral om de schetige kindjes, niet om die irritante onverstaanbare dude die de hele tijd in beeld is.)<br />
<br />
<b>Nummertje 2. Bloggen, überhaupt.</b><br />
Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor 'gewoon' bloggen. Waarom zou je alles wat je meemaakt in geuren en kleuren het wereldwijde web insturen? Daar naar waar je eigenlijk geen idee hebt wie het leest en wat er met al jouw informatie en foto's (!) gebeurt. En wat is er eigenlijk mis met mij, dat ik zoveel blogs volg en juist de meest persoonlijke stukjes het allerinteressantst vind? Wat kunnen mij al die onbekende mensen eigenlijk schelen? En waarom wil ik zelf eigenlijk zo graag stukjes online zetten? Ik verbaas me hier iedere dag wel een keertje over. En iedere keer dat ik zelf een stukje online zet. (Gelukkig is dat niet zo vaak.) Het blijft een vreemd fenomeen.<br />
<br />
<b>Nummertje 3. Activity trackers. </b><br />
Ja, nog zoiets. Het is tegenwoordig helemaal hip om een apparaatje om je pols te dragen dat meet hoeveel je beweegt, slaapt en eet (dat laatste moet je nog wel handmatig invoeren; zo vooruitstrevend is de techniek van tegenwoordig nou ook weer niet). En het leukste is dan natuurlijk nog om het aantal dagelijks gezette stappen en je slaappatroon van de afgelopen nacht met de gewillige voyeur (of voyeuristen? Ik ging het googelen en zag meteen een stout plaatje op Wikipedia. Ik heb het hier natuurlijk over de (niet zo) stoute variant) te delen. En ja, ook dit vind ik dus leuk om te zien. Sterker nog, ik wil ook zo'n kek meetdingetje om mijn pols! En dat terwijl ik alle argumenten om het niet te doen kan bedenken en het daar zelfs roerend mee eens ben. Want wat schiet je er nou helemaal mee op om tot op de stap nauwkeurig te weten hoeveel je op een dag beweegt? Ik weet zonder tracker heus ook wel dat ik veel vaker in de benen moet. En wat doet het ertoe om terug te kunnen zien hoe vaak je 's nachts wakker bent geworden? Als dat meer dan één keer per nacht is, denk ik daar liever helemaal niet meer aan terug. Ja, het was een kutnacht en nu ben ik moe. <i>Moving on. </i>
Het apparaatje schijnt je te motiveren om daadwerkelijk het benodigde aantal stappen op een dag te behalen. Volgens mij werkt dat een weekje, maar moet je daarna toch echt weer helemaal zelf je luie billen van de bank af motiveren. En joehoe, je kunt toch zeker zelf wel bedenken dat je meer moet bewegen, eerder naar bed moet en minder wijntjes moet drinken? Bovendien kost het dingetje een luttele 100 tot 150 euro. Dus. Ik wil er eentje hebben, dat lijkt me duidelijk.<br />
<br />
<b>Kortom</b><br />
Deze vreemde wereld van exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole blijft me verbazen. En ik zit er zelf middenin. Waarom? Ik snap er ook niks van. Maar ik vermaak me er kostelijk.Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-43947322804683961462014-08-09T18:24:00.000+02:002014-08-09T18:24:21.344+02:00Ik ben gewoon een beetje blij, met dat tuintje van mijToen mijn ouders tijdens mijn negende levensjaar hun tuin lieten ontwerpen door een heuse tuinarchitect, werd er voor mij en mijn broer een speciaal stukje grond gereserveerd. In de met mini-buksushaagjes afgebakende aarde mochten we alles planten wat we maar wilden. Het hoefde niet te passen binnen het strakke tuinontwerp. Wilden we bloemen, dan plantten we bloemen. Wilden we groenten en kruiden, dan plantten we die. In het begin was ik razend enthousiast en heb ik samen met mijn vader allerhande groen in de grond gestopt. Ik herinner me vooral veel viooltjes. Lekker makkelijk, moet mijn vader hebben gedacht. Maar wat me het meest aan die tuintjes is bijgebleven, is hoe snel mijn broer en ik erop uitgekeken waren. En hoe lang de buksushaagjes er daarna maar wat doelloos bij hebben gestaan. Als negenjarige vond ik andere dingen blijkbaar toch interessanter. Mijn barbies en ik waren nog altijd onafscheidelijk. En ik stond geregeld de longen uit mijn lijf te playbacken voor de immense spiegel in mijn roze slaapkamertje.<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="710" scrolling="no" src="//instagram.com/p/re1_M_rxDt/embed/" width="612"></iframe>
<br />
Toch denk ik dat mijn liefde voor tuinieren tussen die buksushaagjes begonnen is. Toen mijn vriend en ik drie jaar geleden op zoek gingen naar een huis in Amsterdam, was 'een buiten' de belangrijkste eis die we hadden. Niet alleen zodat we lekker in het zonnetje onze koffietjes en biertjes konden opdrinken, maar ook zodat ik aan de slag kon met bloempjes, kruiden en misschien zelfs mijn eigen groentes kon gaan verbouwen. Wat een geluk dat we een fantastisch leuk huisje vonden met een nog veel fantastischer terras. Ruim twintig vierkante meter aan 'buiten' heb ik tot mijn beschikking, en wat vind ik het heerlijk om daar maar wat aan te rommelen met mijn bloemen en planten. En vooral: met mijn eigen eetbare tuin.<br />
Dit jaar heb ik voor het eerst een paar dingen gezaaid. De oregano en basilicum doen het fantastisch, in tegenstelling tot de tijm waarvan er maar 3 zaadjes zijn ontsproten. Klapper van mijn eerste zaai-avontuur is echter mijn courgetteplant, die me vandaag de allereerste knoeperd van een courgette gaf. Daarnaast heb ik nog plantjes munt, citroentijm, nog een basilicumplantje, aardbeitjes en bieslook. En ik kocht een heel zielig paprikaplantje bij AH en een karige cherrytomatenplant bij de Turkse groenteboer. Inmiddels zijn beiden weelderig gaan groeien en kan ik haast elke dag tomaatjes plukken. Over een poosje heb ik ook elke week een verse rode paprika uit eigen tuin.<br />
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="710" scrolling="no" src="//instagram.com/p/reR-WzLxEV/embed/" width="612"></iframe>
<br />
Ik vind het fantastisch om dingen die ik zelf 'gemaakt' heb te kunnen eten. Maar ook het verzorgen van de plantjes vind ik zo heerlijk om te doen. Lekker mindful, vingers in de aarde, heel rustgevend. Oké, ook wel eens niet. Want dat water geven is bijvoorbeeld iedere keer weer een gedoetje. Een tuinslang die in de knoop zit, gaat het nou nog regenen vandaag of niet, ik ben een paar dagen bijna niet thuis dus hoe moet dat nou, en zucht, hebben die stomme planten nou alwéér dorst? Ik beken ook heus eerlijk dat ik mijn plantjes niet altijd even goed verzorg. Maar vandaag heb ik weer eens extra de tijd genomen en heb ik alle planten bijgeknipt, opgebonden, ze liefdevol toegesproken en straks krijgen ze nog een lekkere scheut water met krachtvoer.<br />
<br />
Wat een kneuterig blogje hè? En het wordt nog erger, want wat ik dus ook heel leuk vind, is om te lezen over de moestuin van iemand anders. Mijn favoriete blog op dit moment is <a href="http://moeskersmoestuin.blogspot.nl/" target="_blank">Moesker's Moestuin</a>. Fantastisch om te zien hoe Clarien zichzelf en haar hele gezin kan voeden met groenten van haar eigen stukje land. Gisteren had ik het met een vriendinnetje over het huren van een moestuintje in Amsterdam. Wat lijkt me dat leuk! Maar - ja ja, zoals eigenlijk alles in mijn leven - ook wel een gedoetje. Je moet er iedere keer naartoe en het ligt niet om de hoek. Het állerliefst heb ik natuurlijk mijn eigen lapje grond aan huis. Waarop ik alles wat ik wens kan planten en verbouwen. Met misschien wel een zorgvuldig gesnoeide buksushaag er omheen.
<br />
<br />
<i>En dit is natuurlijk <a href="https://www.youtube.com/watch?v=oEQo66QSjZM" target="_blank">mijn favoriete tuinierlied</a>.</i>Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-70011468198353291732014-05-23T13:39:00.000+02:002014-05-23T13:40:25.609+02:00Parijs<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAPLzqC9yVOfVLkaE92XkS2sZekFk8P-H3jZg6jfmlMV9uksPRCILB8KEpKBW0mM5MqIwHJ68AHL_foVi-URp_j3uT7SYkVxI1NS1X65q0D6ijamtIPiJCupUeKlKorD6TOoveuyw_Jz84/s1600/parijs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAPLzqC9yVOfVLkaE92XkS2sZekFk8P-H3jZg6jfmlMV9uksPRCILB8KEpKBW0mM5MqIwHJ68AHL_foVi-URp_j3uT7SYkVxI1NS1X65q0D6ijamtIPiJCupUeKlKorD6TOoveuyw_Jz84/s1600/parijs.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Vorige week was ik met mijn geliefde in Parijs, om ons tienjarig bestaan te vieren. Het beschrijven van tips en hotspots laat ik liever over aan de vele travelbloggers die de internetwereld rijk is. Maar een aantal observaties en overpeinzingen van het afgelopen weekend deel ik graag met jullie. Met daarbij vooropgesteld: het was een geweldig, heerlijk, prachtig weekend en Parijs is een fantastische stad.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1. Zebrapaden </b>bestaan niet in Parijs. Ze liggen er wel, maar hebben totaal geen functie. Als je jezelf op een zebrapad voor een auto werpt, stoppen ze heus wel voor je. Maar beleefd wachten tot er een auto voor je afremt: zeer zonde van je tijd.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2. </b>Wat is het er <b>duur</b>! Het ligt natuurlijk een beetje aan de plekken waar je komt, en ook of je op het terras plaatsneemt of je drankje aan de bar bestelt. (Vorig weekend was het práchtig weer, dus kozen we telkens voor de duurste optie: het terras.) Maar telkens was onze conclusie: voor drinken betaal je in Parijs een godsvermogen. Het eten viel ons redelijk mee, maar voor een café crème betaal je minstens €4,50 en een biertje kost zo €5,-. Gelukkig zijn er genoeg parken waar je met je bij l'alimentation gekochte biertjes kunt neerstrijken. Wel even opletten: in het openbaar alcohol nuttigen mag niet overal. </div>
<div style="text-align: justify;">
<b>3.</b> Hoewel de uitdrukking '<b>going Dutch</b>' is, heb ik in Nederland nog nooit zo vaak mensen hun rekening zien splitten. Tot op de cent nauwkeurig wordt uitgerekend wie wat moet betalen, en alles wordt apart afgerekend. Ik pleit voor herziening van het gezegde.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>4. </b>We hebben veel gehad aan onze 100% Reisgids, maar het allerleukste buurtje staat er niet in vermeld en dat is een schande! Dus, toch even een tipje van mijn kant: ga op zondag (zeker als het mooi weer is) naar de buurt rond <b>Canal Saint-Martin</b>. Daar zitten heel veel leuke koffietentjes, barretjes en restaurants en op zondag zijn een aantal straten afgesloten voor auto's. Er heerst daardoor een heel gezellige, rustige sfeer. En het allerleukste: de kades langs het kanaal zijn bezaaid met jonge, hippe, picknickende Parijzenaren. </div>
<div style="text-align: justify;">
<b>5. </b>Wat is de stad <b>gróót</b>! Amsterdam is echt een dorp vergeleken met het immense Parijs. Wat ik heel leuk vind, is dat iedere wijk weer een ander karakter heeft. Van de statigheid die vergelijkbaar is met Wenen naar de knusheid van de Amsterdamse Pijp.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>6. </b>Ik schrok - zoals eigenlijk in iedere Europese hoofdstad - van het aantal <b>bedelaars </b>op straat. Zo verschrikkelijk vind ik dat, en ik weet nooit zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Zal ik ze wat muntjes geven? Hoeveel dan? En aan wie dan? En waarom aan de één wel en aan de ander niet? Nu, weer thuis, schaam ik me dat ik dan maar aan niemand wat gaf. Zeker na het zien van <a href="http://sfglobe.com/?id=721&src=share_fb_new_721" target="_blank">dit filmpje</a>. De volgende keer doe ik dit anders.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>7. </b>Hoe ontstaat het <b>ritme </b>van een land of stad? Hoe is het ooit zo gekomen dat Parijzenaren zo uitgebreid lunchen en pas zo laat 's avonds eten? Het is haast een Mediterraans ritme, en zó verschillend met Amsterdam. Vier uurtjes met de trein en het levensritme is totaal anders. Hoe is dat ooit ontstaan? Wie heeft bedacht dat half 7 in Amsterdam een prima tijd is om aan te schuiven voor het diner, terwijl het in Parijs de normaalste zaak van de wereld is om om 22.00 uur nog een volledige maaltijd te bestellen?</div>
<div style="text-align: justify;">
8. De <b>duiven </b>in Parijs zijn net zo kut als die in Amsterdam.</div>
Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-56680513998977759722014-04-29T23:16:00.000+02:002014-04-29T23:16:56.365+02:00Dit moest geschreven worden<div style="text-align: justify;">
Omdat de organisatie waar ik werk over een jaar niet meer bestaat, kan ik via mijn werk een outplacementtraject volgen. Sinds een paar weken maak ik daar gretig gebruik van. Gelukkig heb ik het nog steeds naar m'n zin in mijn huidige baan, maar al jaren - eigenlijk al vanaf dat ik ben afgestudeerd - weet ik niet zo goed wat ik wil, carrièretechnisch gezien. De kans omdat nu eens grondig uit te pluizen, heb ik dan ook met beide handen aangegrepen. Maar het is nogal een dingetje hoor, die zoektocht naar <strike>de zin van het leven</strike> de volgende stap in mijn loopbaan. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Al eerder voerde ik een aantal gesprekken met een loopbaancoach, en uit verschillende trainingen, kernkwadranten, intervisies en 360 graden feedback heb ik ook heus al wel wat bouwstenen verzameld. Ik weet best een heel klein beetje wat ik kan (vooral wat anderen vinden dat ik kan, eigenlijk), wat mijn valkuilen zijn en wat ik (vooral niet) leuk vind om te doen. De moeilijkheid zit hem voor mij in het vertalen van alle dingen die ik over mezelf weet en die anderen over mij zeggen in een concrete baan, of op z'n minst een carrière<i>richting. </i>En knopen doorhakken, dat ook. En - heel frustrerend - <i>it all boils down to</i> zelfvertrouwen. Maar goed, daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Want wat ook opvalt, is een steeds terugkerend thema: schrijven. Het is iets dat ik leuk vind, dat ik kan (zeggen anderen, hoor. Zoiets ga ik natuurlijk nóóit over mezelf zeggen.) en iets dat ik veel meer zou willen doen. En toch belandden alle schrijf-gerelateerde activiteiten tijdens het maken van een opdracht vanavond steevast in mijn 'ik wil het wel, maar ik doe het niet'-kwadrant. Ik wil een boek schrijven, maar ik schrijf niet eens een kort verhaal. Ik wil heel veel bloggen, maar ik schrijf met een beetje geluk slechts twee stukjes per maand. Ik wil in mijn dagboek schrijven, lekker ratelen over alles wat ik op dat moment aan het papier wil toevertrouwen, maar in plaats daarvan lees ik over de fabuleuze levens van bloggers die ik niet eens ken. En hoeveel blogposts ik inmiddels wel niet heb geschreven, in het echt of in m'n hoofd, over dit eindeloze niet-schrijven... Het moeten er ontelbaar veel zijn. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Soms lees je een boek waarvan je denkt: ja, dit móést gewoon geschreven worden," zei een collega laatst, toen ik vertelde over mijn wens ooit een boek te schrijven. Daarop volgde natuurlijk de vraag: "Heb jij dat ook? Dat je echt iets kwijt moet aan de wereld?" Ik antwoordde van niet, en wenste tegelijkertijd vurig dat dit wel zo was. Want een boek dat geschreven moet worden, wórdt ook geschreven. Ik weet natuurlijk wel dat dat een veel te rooskleurige kijk op het schrijverschap is. Schrijven gebeurt niet zomaar, ook al zit er iets in je dat eruit moet. En als je eigenlijk helemaal niks perse kwijt moet, maar gewoon zomaar weer eens een stukje wil schrijven, kan het zomaar gebeuren dat je twintig minuten naar een knipperende cursor zit te staren omdat je niet weet hoe je een einde aan je blogpost moet breien. Maar als boeken een open einde mogen hebben, dan mogen blogposts dat ook. </div>
Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-380426841296755084.post-87325638233180487592014-04-19T21:43:00.000+02:002014-04-19T21:43:30.119+02:00Over rennen en ander leuks<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4G1Kj-v3XB-y44RQgB8VQWKHy6ONFSlAXwWlipF630CLoBuXMI6mgKGwSCqkIrTzTZcCaTzaZGIEFsiisgyfNy7UXJ7Nm_2qO8B2CKO_SpUthfIxL6ookTi3mVJY9uSp3ik_Fj5kfVDCb/s1600/P1040052.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4G1Kj-v3XB-y44RQgB8VQWKHy6ONFSlAXwWlipF630CLoBuXMI6mgKGwSCqkIrTzTZcCaTzaZGIEFsiisgyfNy7UXJ7Nm_2qO8B2CKO_SpUthfIxL6ookTi3mVJY9uSp3ik_Fj5kfVDCb/s1600/P1040052.JPG" height="461" width="615" /></a></div>
<span style="text-align: justify;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
Ik heb nog helemaal niet geschreven dat ik laatst 7,5 kilometer rende. Mijn langste afstand ooit, en ik deed het ook nog eens in mijn snelste tijd <i>ever</i>. Niet dat het gemakkelijk ging, hoor. Zeker de laatste 2 kilometer waren niet perse de allerleukste. Maar gelukkig had ik een rennend vriendinnetje aan mijn ene en een fietsend vriendje aan mijn andere zijde. Zij hielpen me naar de finish, waar ik zuchtend en steunend en kreunend - en op het<i> moment suprême</i> gelukkig lachend - overheen kwam. Na een hardlooppauze van 2 weken, ga ik nu werken aan een nieuw doel: sneller worden. Ik vind korte afstanden vaak al lang genoeg, en vind het daarom leuker om nu eerst op snelheid te gaan trainen. En dan ga ik in het najaar voor een mega snelle 10 kilometer. Misschien.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Andere leuke dingen van de afgelopen tijd:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" /></a> Ik heb een ereader gekocht! Een heel groot deel van mijn tijd breng ik in de trein door. Meestal zit ik dan de hele reis met mijn telefoon te pielen: door Instagram te scrollen, Twitter door te scannen, Facebook te bekijken en blogs te lezen via Bloglovin'. Maar eigenlijk vind ik het veel fijner om mijn tijd in de trein lezend door te brengen. Ik vind haast niets ontspannender dan dat. Mijn tas zit echter altijd zo vol dat er geen boek meer bij past (en ik vind het zo zonde als een boek in mijn tas helemaal smoezelig wordt). Ik liep al een tijdje met het idee rond om een ereader te kopen, en door een leuk gesprek met iemand daarover heb ik in één avond de knoop doorgehakt en een Kobo Aura HD aangeschaft. In de afgelopen 2 weken heb ik al meer gelezen dan in de eerste 3 maanden van 2014. Ik vind het fantastisch.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" /></a> Ik ben totáál niet van de impulsaankopen (dus in een avond beslissen over de aanschaf van een ereader is voor mij best wel een dingetje) en hou ook helemaal niet van shoppen. Maar als het spontaan lukt om in 15 minuten twee nieuwe broeken te kopen, dan wordt winkelen toch ineens wel leuk. Hulde aan winkelcentrum Oostpoort in Amsterdam Oost. Ik hoef nooit meer naar de binnenstad, denk ik.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" /></a> En nog meer hulde aan Oost: er zitten zóveel leuke tentjes in mijn fijne buurtje. De terrassen van <a href="https://www.facebook.com/bedfordstuyvesantamsterdam" target="_blank">Bedford Stuyvesant</a> en <a href="http://www.hartjeoost.nl/" target="_blank">Hartje Oost</a> zitten ieder weekend vol, en dat maakt mijn straatje extra gezellig. Laatst ging ik spontaan uiteten bij <a href="http://www.michel-inn.nl/" target="_blank">Michel-Inn</a> en het werd een heerlijke en heel erg gezellige avond. En dan zijn er nog allerlei nieuwe zaakjes waar ik nog niet eens geweest ben, zoals <a href="https://www.facebook.com/hetijsboefje" target="_blank">Het IJsboefje</a>. Of die zelfs nog moeten openen, zoals <a href="https://www.facebook.com/walterswoodbury?fref=ts" target="_blank">Walter's</a>. Óók in mijn straat. Er zijn mensen die met gemengde gevoelens kijken naar deze verhipstering van Oost, maar ik vind het alleen maar heel erg leuk.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" /></a> En een laatste fijn plekje in Amsterdam Oost: mijn eigen terras. Het is opgeruimd, schoongemaakt, de bloemetjes en plantjes zijn weer netjes verzorgd en de zon schijnt áltijd (als er geen wolken voor zitten). Een paar extra planten zouden niet misstaan, maar ook nu is het er al zeer goed toeven. De eerste spontane barbecue van het jaar is reeds een feit, en ik hoop dat er nog heel veel meer zullen volgen.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" /></a> Dat mijn vriendje zomaar Lowlandskaartjes voor me koopt en dat we in mei naar Parijs gaan omdat we aankomende woensdag 10 (!) jaar verkering hebben. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe0LwAEoqQk3iLpKM-oS7sSGB6QUVJrWPlMLbFf9uH9zFgTWBt00DZWP-TqBELjSLmieQNVYRdKtpjrDxnneazu64jWtOnXz7CmQHfev3fv_8VbKZrn0eM4-JIGa-qOmaB-Jgi_aKY5p2t/s1600/weeklywrapupbullet.jpg" /></a> Deze onsamenhangende blog en dat ik die gewoon online zet omdat ik dat leuk vind. Leuk dat je meelas :)</div>
Froukelienhttp://www.blogger.com/profile/12740991584955381103noreply@blogger.com12