Liebster Award

Ik kreeg een Liebster Award, dus ik besta! Dankjewel Ongevera, dat je mij getagd hebt. De Liebster Award waart volgens mij al jaren rond in blogland en is een soort aanmoedings'prijs' voor bloggers met minder dan 200 volgers. Daar ben ik er absoluut één van :). De regels van de Liebster Award zijn als volgt: 

De Liebster Award is bedoeld om beginnende of nog niet zo bekende bloggers meer bekendheid te geven en om een extra stimulans te geven om zo door te blijven gaan met het bloggen. Hij mag alleen uitgereikt worden aan blogs met minder dan 200 volgers (je kunt  hiervoor Bloglovin’ gebruiken). 

Als je genomineerd bent, doe je het volgende: 

1. Geef 11 feiten over jezelf.

2. Beantwoord de 11 vragen van diegene die je nomineerde.

3. Nomineer zelf 9 bloggers met 200 volgers of minder.

4. Stel deze 9 bloggers 11 vragen.

5. Breng de genomineerden op de hoogte van hun nominatie

6. Noem diegene die jou heeft genomineerd.

Er staat me een hoop te doen dus. Daar gaan we dan!

11 feiten over mij

1. Ik ben geboren in Friesland, maar woon nu in Amsterdam. Daartussen liggen vijf verhuizingen: naar Nieuwkoop, 'intern' in Nieuwkoop, naar Uithoorn, naar Utrecht en nu woon ik alweer 2 jaar in mijn lievelingsstad. Dit zijn gelijk 3 feiten in 1, hoppa!

2. Ik hou van opschrijfboekjes en agenda's. Mijn agenda voor 2014 ligt hier voor me op tafel en ik sta te popelen om er dingen in te schrijven. Dus, wie wel er volgend jaar met me daten?

3. Vorige week hebben we de ramen gelapt en ik geniet al de hele week van het kraakheldere uitzicht. Sowieso kan ik uren naar buiten kijken, naar de mensen die voorbij lopen en de onderbuurman die zijn goedkope kippetjes aan de man probeert te brengen. Naar buiten kijken is nu natuurlijk extra fijn met zo'n schoongewassen raam.

4. Ik ben een bange schijterd. Dingen die snel gaan vind ik eng, dingen die hoog zijn vind ik eng, dingen die kunnen breken vind ik eng, dingen die in de fik kunnen vliegen vind ik eng, ergens op beoordeeld worden vind ik eng, onweer vind ik eng, honden vind ik eng, zelfs het donker vind ik soms eng. Het is een wonder dat ik nog naar buiten durf. 

5. Ik wou dat ik gitaar kon spelen. En piano. En cello. Hoewel dwarsfluit kunnen spelen heus ook best leuk is.

6. Ik ben nog nooit buiten Europa op vakantie geweest.

7. Ik ben verslaafd aan een mannenserie. Sons of Anarchy heet het, en het gaat over een stoere mannen motorclub. Het is echt fantastisch, jongens. Gratis tipje van mijn kant!

8. Elke keer als ik in een huis van iemand kom waar ik nog nooit eerder ben geweest, krijg ik heel veel zin om mijn eigen huis opnieuw in te richten. Maar daar komt - story of my life - dan eigenlijk nooit iets van terecht.

9. Ik heb de boeken in mijn boekenkast op kleur gesorteerd. En daar word ik intens gelukkig van. Trouwens, ook de apps op mijn telefoon zijn op kleur gerangschikt. Verder heb ik geen last van OCD, hoor.

10. Tijdens mijn studie pedagogische wetenschappen heb ik een minor Nederlandse taalkunde gedaan. Heel leuk en interessant: een soort wiskunde, maar dan met taal. Misschien ga ik daar ooit nog wel weer eens wat meer mee doen. Schrijven, woorden, zinnen maken en ontleden: ik hou ervan. Tijdens de schrijfcursus op mijn werk ben ik steeds door het dolle heen als we oefeningetjes mogen doen. Passieve zinnen actief maken, en zo. Geef mij een paar velletjes met opdrachten en ik ben uren zoet.

11. Ik ben heel slecht met fietsen. Op de fiets ben ik bang om te vallen :') - dat mijn stuur verstrengelt raakt in het stuur van degene die naast me fietst, dat ik uit de bocht vlieg, dat ik met mijn wiel in de tramrails kom, dat ik een stoeprandje niet zie -, en bij het wegzetten of pakken van mijn fiets gaat er altijd wel wat mis. Ik kan niet bij m'n slot, stoot per ongeluk één fiets om waarmee ik een domino-effect veroorzaak, sla mijn slot keihard tegen m'n scheenbeen, stoot m'n hoofd tegen het stuur, schraap mijn handen langs mijn kapotte fietsbel. Ja jongens, het leven... Dat gaat dus niet over rozen.

De vragen van Vera

1. Wat was het moeilijkste wat je gedaan hebt in je leven?

Eh, deze vraag beantwoorden? Djeez Louise, wat een fijn begin van dit lijstje. Ik kan niet iets bedenken dat ik echt gedaan heb dat heel moeilijk was. Maar het begin van dit jaar was best wel een moeilijke periode voor mij. Zonder er zielig over te gaan zitten doen: ik hoop dat ik me nooit meer zo donker en dieptriest hoef te voelen. Nu ik eraan denk: misschien was het wel het moeilijkst om toe te geven dat het echt even niet goed met me ging.

2. Wil je rijk worden?

Maar natuurlijk. Ik wil er alleen niet heel hard voor hoeven werken. Want, nog een gezellig feitje: ik ben hartstikke lui.

3. Wat maakt jou aan het lachen?

Vrijwel alles.

4. Wat doe je tegen stress?

Ik wou dat ik kon zeggen: mediteren. Want dat was echt mijn voornemen. Komt niks van terecht, uiteraard. Al las ik tijdens stressvolle dagen wel korte momentjes in waarop ik even rustig ademhaal en stilsta. En verder: heel veel zuchten, tegen iedereen zeggen dat ik stress heb, af en toe in huilen uitbarsten en wachten tot het over is.

5. Houd je van ontbijten? Zoja, wat eet je?

Ik hou niet bijzonder veel van ontbijten, maar heb het absoluut nodig. Als ik niet meteen iets eet nadat ik ben opgestaan, ga ik van m'n stokje. Jarenlang at ik twee bruine boterhammen met hagelslag als ontbijt, maar inmiddels eet ik bijna elke dag een kommetje yoghurt met muesli en een beetje honing. Soms havermout, en heel soms toch nog die boterhammen met hagelslag. En elke zondag 2 croissantjes met kaas uit de oven.

6. Wat is de mooiste film die je hebt gezien?

Oei, wat moeilijk! Ik ben toch nog steeds wel verslingerd aan Lord of the Rings, maar vond bijvoorbeeld ook Into the Wild een hele mooie film. En De Kleine Zeemeermin. Kortom: dit weet ik echt niet :P

7. Wie inspireert jou?

Iedereen die z'n hart volgt en doet wat 'ie écht wil.

8. Hoe ziet een ideale dag van jou eruit?

Op dit moment, geredeneerd vanuit de state of mind & body waarin ik me nu bevind: in bed of op de bank, met veel thee en chocola en Sons of Anarchy. De hele dag, ja.

9. Welke huishoudelijke taak vind je het minst leuk?

Het schrobben van de douche. En daardoor doe ik dat te weinig en dat maakt het, als ik het dan écht weer even moet doen, natuurlijk een nog helser karwei.

10. Met wie zou je wel vrienden willen zijn?

Ik ben geloof ik heel blij met de vrienden die ik nu heb, want ik kan werkelijk niemand bedenken. Vriendin zijn van een celeb lijkt me uiterst vermoeiend, bovendien. Maar een leuke schrijver of mindfulness goeroe lijkt me nog wel wat. 

11. Om welke blunder van jezelf kon je het hardst lachen?

Bij vragen over blunders kan ik er eigenlijk altijd maar eentje bedenken. Namelijk dat ik in een overvolle bus van de skipiste naar het huisje het been van mijn toenmalige vriendje dacht te liefkozen met mijn hand, terwijl ik in werkelijkheid het been van een klasgenootje betastte. Lachen, gieren, en het schaamrood op m'n kaken.

Ben ik een onmens als ik het hierbij laat en verder niemand tag? Ik volg namelijk haast alleen maar grote blogs en vind het stom om mensen te taggen die ik helemaal niet 'ken'. Dus ja, ik ben wel weer de party pooper. Wel vond ik het een eer om de Liebster Award te mogen ontvangen, en was het erg leuk om deze 22 feitjes over mij met jullie te delen! Doe er je voordeel mee, zou ik zeggen.

Dansen in Het Concertgebouw

bron foto

Vrijdagmorgen stapte ik, zoals bijna elke werkdag, om 7.45 uur op Amsterdam Amstel in de trein. Het was druk. Té druk voor een vrijdag. Eén blik op de passagiers die lamlendig in hun stoelen hingen was genoeg om deze drukte te verklaren: de trein zat vol met die hard feestbeesten die huiswaarts keerden na een nachtje knallen op het Amsterdam Dance Event (ADE). De coupé waarin ik chagrijnig stond te zijn (werken op vrijdag is tot daaraan toe, maar dan ook nog moeten stáán in de trein, pfff) stonk naar bier en sigaretten. Sommige feestgangers hingen dubbelgevouwen en diep in slaap in hun stoel. Anderen hadden duidelijk nog genoeg drugs - of adrenaline, maar who am I kidding - in hun lijf om wakker te blijven. Een vreemd contrast met de fris gedouchte en in pak gehesen forenzen, op weg naar hun werk.

Diezelfde vrijdag maakte ik 's avonds weer deel uit van een mooi contrast. Het Concertgebouw stroomde vol met jonge, hippe (en iets minder hippe) dansliefhebbers. De meesten hadden zich voor de gelegenheid netjes aangekleed. Anderen verschenen in outfits die het daglicht nauwelijks kunnen verdragen en daarom voor altijd zouden moeten worden weggestopt in de donkere krochten van de underground clubbing scene. Nee oké, zo erg was het niet, maar ik probeer hier een contrast te schetsen.

Ter ere van ADE speelden er drie acts in Het Concertgebouw. DJ Patrice Bäumel werd vergezeld door klokkenspelspeler Dominique Vleeshouwers, die samen een betoverend stukje muziek ten gehore brachten. Een mooi voorprogramma voor Het Nederlands Kamer Orkest, dat de nummers van DJ Henrik Schwarz in een klassiek jasje stak. Sommige tracks waren echt heel gaaf, tot kippenvel aan toe. Anderen vond ik te ingewikkeld, kon ik door de rare friemelgeluidjes tussendoor niet zo goed volgen. Maar al met al was het fantastisch om te zien en te beluisteren. Na de pauze volgde een optreden van Darkside, een DJ/zang/gitaar/piano-duo, dat een uur lang in het donker optrad. Ik ben er nog niet over uit wat ik hier nou precies van vond. Soms produceerden ze slechts geluid: muziek, melodie en beat waren ver te zoeken. Maar af en toe speelden ze een heel gaaf nummer, met een dikke beat en hypnotiserende geluidseffecten. De lichtshow maakte het helemaal af, al werden we bij vlagen verblind door stroboscopen en de weerspiegeling van superfelle lichten in een ronddraaiende spiegel.

Ik kan me voorstellen dat jullie na deze beschrijving niet heel veel wijzer zijn geworden over wat er zich op vrijdagavond in Het Concertgebouw afspeelde. Sorry, maar je had erbij moeten zijn ;). Het was een heel bijzondere avond, al was het alleen maar om met zo'n divers en 'anders dan normaal'-publiek op zo'n mooie, statige plek te zijn. We dronken nog een biertje op de after in de Spiegelzaal. Dansen op rood tapijt. En netjes om 01.00 uur op de fiets naar huis.

Tune tuesday: Orlando

Twee jaar geleden speelde Orlando in een superfancy studentkamer in Amsterdam tijdens Stukafest. Ik was meteen verkocht, want zangeres Tessa is zo'n jaloersmakend leuk muzikaal hipstermeisje met een prachtige stem, en had een appetijtelijke gitaristnaast zich. Ik ben soms best een beetje oppervlakkig als het om muziekkeuze gaat. En op het podium ziet iedereen er tien keer zo sexy uit.

Maar serieus, Orlando maakt echt hele fijne muziek met vaak hele leuke teksten. De titel van hun debuutalbum is 'The early warning company', naar het gelijknamige liedje. Het gaat over een organisatie die er ineens voor je is als je dreigt een verkeerde keuze te maken. Ik zeg: gat in de markt!

Twee weken geleden speelde Orlando in de kleine zaal van Paradiso. De blazers, de meerstemmigheid, de leuke liedjes: ik vond het tof. Jammer dat de teksten niet zo goed te verstaan waren en dat Tessa haar stem niet altijd goed gebruikte. Lekker voluit zingen, meid. Je stem is het mooist op z'n helderst. Ondanks dat heb ik me uitstekend vermaakt. En toen ze een cover speelden van een prachtig nummer van mijn favoriete band The National, pinkte ik bijna een traantje weg.

De gelukkige huisvrouw: menu planning

In mij huist een kneuterige huisvrouw. Voor de net- en schoonheid van mijn huis zou het fijn zijn als ze zich iets vaker liet zien. Ik voed haar met blogs over homemaking, printables die ik tegenkom op Pinterest en allerhande organizing tips die ik via via via vind. Maar meestal blijft het dus vooral bij plaatjes kijken of tips van andere huisvrouwen lezen. "Oh, súper handig," denk ik dan altijd. En verder verandert er niks in mijn vaak rommelige en meestal een beetje smoezelige huisje. (Zo klinkt het wel heel erg. Maar ik vind het bij ons thuis eigenlijk nooit netjes en schoon genoeg). 

Sinds ik samenwoon (ruim 2 jaar nu - wow!), wil ik al doen aan menu planning. Het lijkt me zo heerlijk om niet iedere dag op of uit het werk na te hoeven denken over wat we nu toch weer moeten eten. En dan ook nog rammelend van de honger en gaar van de treinreis boodschappen te moeten doen in een overvolle Albert Heijn. Wat een hemel moet het zijn om thuis een goed gevulde koelkast aan te treffen, met daarin alles wat je nodig hebt om - ik noem maar wat - een oosters pompoensoepje in elkaar te flansen. Toch kleven er aan het plannen van je avondeten volgens mij ook nadelen. Want hoe weet je nou op de dag zelf waar je zin in hebt? En misschien heb je op woensdag wel helemaal geen zin om uitgebreid te koken, terwijl er precies dan een of ander fancy hoofdgerecht op de planning staat. Als tip kreeg ik: plan niet je hele week vol en ga flexibel met je dagen om. Dan is het prima te doen. En dus stelde ik vandaag mijn eerste (halve) weekmenu samen en deed ik de meeste boodschappen die ik ooit in één keer gedaan heb.

Tot en met dinsdag weet ik nu dus precies wat ik ga eten. Twee keer smullen van eerder genoemde soep, deze lauwwarme pastasalade met zalm uitproberen en op dinsdag (of een andere dag van de week - niet te streng zijn!) maak ik mijn all time favourite stamppot andijvie. Ik ben benieuwd hoe het bevalt en of ik dit een beetje vol kan houden. Mijn innerlijke huisvrouw is in ieder geval weer even tevreden gesteld.

Hebben jullie nog tips voor maaltijden die ik aan mijn toekomstige weekmenu's kan toevoegen?

Afstoffen

bron foto

Oh nee toch! Ik wist wel dat ik al een tijdje niet meer geblogd had, maar dat ik sinds half juni niet meer geschreven heb... Daar breekt m'n klomp van. Want dat stond dus helemaal niet in de planning. Ik wilde juist méér bloggen, niet minder dan ik ooit gedaan heb. Oké, zo'n dieptepunt is dit nou ook weer niet, maar ik was juist zo goed op dreef.

Deels was dat te wijten (of te danken) aan het feit dat ik wat minder werkte en dus meer tijd had om stukjes te schrijven. Nu werk ik weer volledig. Of nou ja, 32 uur. Genoeg tijd om twee keer per week een blogje te produceren, zou je denken. Maar niet dus. Het ontbreekt me vaak aan inspiratie, maar vooral aan het lef om gewoon maar wat neer te typen. Achter mijn laptop te gaan zitten en te schrijven. Wat er maar in me op komt. Of om een idee dat ik al heel lang heb eens echt goed uit te werken. Hoe langer een idee in mijn hoofd ronddwaalt, hoe stommer ik het ga vinden. Ik schreef volgens mij al eens eerder de tip aan mezelf om alle inspiratie en ideetjes die ik heb direct te noteren. Dáár komen blogposts van.

Dan had ik in de afgelopen maanden stukjes geschreven over Best Kept Secret Festival, het fijne weekendje Lissabon met Jessica, de mindfulness training die ik volgde en waar ik heel veel aan heb gehad, mijn heerlijk kneuterige kampeervakantie in Frankrijk, de fijne feestjes Shoeless Magneet, Valtifest en Geknaekt, de bruiloft van mijn schoonzus, restauranttip Reuring, de reünie van mijn middelbare school en waarom de herfst soms eigenlijk best leuk is (behalve vandaag want vandaag regent het alleen maar). Tussendoor had ik receptjes kunnen delen en kunnen uiteenzetten over mijn wens om aan menuplanning te doen. Maar om die stukjes allemaal nu nog te schrijven... Dat voelt een beetje als mosterd na de maaltijd. 

Vandaag nam ik via mijn werk deel aan een schrijfcursus. Dat heeft mijn liefde voor woorden, schrijven, taal weer aangewakkerd. En dus plemp ik hier zomaar weer wat neer. Om gewoon zomaar weer eens wat te typen. Zomaar wat leuke woorden achter elkaar te zetten. Gewoon een klein beetje van mijn leven te delen. Te schrijven om het schrijven, en niet om wat ik zeg. Blogger.com afstoffen. Inspiratie aanwakkeren. Bij dezen.

Sponsortocht Passo dello Stelvio

Een week geleden kwam ik thuis na een geweldig lang weekend in Italië. Mijn lijf nog nadeinend van de lange autorit, mijn hoofd moe van alle korte nachtjes. Maar deze kleine ongemakken waren het meer dan waard, want wat heb ik een geweldig weekend beleefd!

De reis was alweer de derde 'sponsorloop' op een rij, georganiseerd door mijn werk om geld op te halen voor No Kidding: een vrijwilligersorganisatie die strijdt tegen kindermishandeling. Twee jaar geleden liep een aantal heldhaftige collega's de Dam tot Damloop. Zo heldhaftig ben ik niet, maar ik stond wel aan start en finish de longen uit mijn lijf te juichen. Zo ook vorig jaar, toen mijn collega's de Mont Ventoux befietsten en bewandelden. Dit jaar moest ik zelf ook maar eens aan de bak, vond ik. En dus meldde ik me aan voor een wandeling naar de top van de Stelvio pas in de Italiaanse Alpen.

Woensdagavond vertrokken we, met z'n drieën in de pastelgele Fiat Panda van mijn moeder. We reden de hele nacht en kwamen donderdagochtend knettergaar maar heelhuids aan bij ons appartement in Bormio. Een aantal mensen was de avond ervoor al aangekomen, dus we konden meteen aanschuiven bij het ontbijt. Daarna deden we een welverdiend dutje, en de rest van de dag zaten we met witbiertjes in de zon op het terras. Want hoera, eindelijk scheen de zon! De voorspellingen waren al weken lang vreselijk. Sneeuw, kou, zo heftig dat de Giro d'Italia de Passo dello Stelvio uit de route schrapte. Dat beloofde niet veel goeds voor ons tripje, maar we hebben het geweldig getroffen!

Vrijdag was het trainingsdag. De fietsers beklommen met succes de Passo di Gavia (ook wel Cavia, in de volksmond), en de fanatiekelingen plakten daar nog een paar extra afdalingen en klimmetjes achteraan. Een aantal wandelaars maakte een indrukwekkende gletsjertocht. Ik ging met één van de fotografen in een busje mee de berg op, om de twee (zelfuitgeroepen) langzaamste fietsers alvast naar de top van de Stelvio te joelen. Het was wederom prachtig weer en door de adembenemende uitzichten absoluut geen straf om busje-in-busje-uit-busje-in de berg op te tuffen. De twee mannen haalden glorieus de finish. Eenmaal weer terug bij het appartement kon de barbecue beginnen en vertelde iedereen enthousiast over zijn of haar avonturen van die dag. Allemaal prestaties van formaat, en dan moest de 'officiële' sponsortocht nog beginnen.

Zaterdag was het zover. Gezamenlijk startten we aan de voet van de Passo dello Stelvio. De fietsers fietsten de ruim 20 kilometer, 39 haarspeldbochten en 1500 hoogtemeters vanuit Bormio (1255 meter) naar boven (2758 meter). De wandelaars werden na het gezamenlijke foto- en startmoment de berg over gereden en startten vanuit Trafoi (1540 meter). De wandeling begon meteen al met een spannende afdaling naar een idyllisch bergriviertje. Voor iemand met hoogtevrees is afdalen langs hele steile hellingen niet bepaald een pretje. Gelukkig liep het pad daarna vrij vlak langs de stromende rivier. Even bijkomen van alle spanning. Al snel liep het pad het bos in, en kon het echte klimmen beginnen. We hadden een iets kortere route uitgestippeld dan oorspronkelijk de bedoeling was, omdat we anders veel te laat boven zouden komen. De route bleek echter zo kort dat we even een omweg hebben gemaakt. Ik riep de hele tijd: "Ik wil wel afzien, voor m'n sponsors!" En dat heb ik geweten.

Na een korte pauze in een knalgroen Alpenweitje vervolgenden we onze tocht de berg op. Het pad werd smaller, de hellingen steiler, de afgronden dieper en het landschap grimmiger. Toen er op een gegeven moment sneeuw op ons pad kwam, begonnen de alarmbellen te rinkelen. Zouden we nog wel verder kunnen? We besloten het erop te wagen, en ploegden dapper voort. Ik beleefde wat benauwde momenten als we door hoopjes sneeuw moesten klauteren, maar verder ging het prima. Mijn mantra was: "Gelukkig hoeven we straks niet ook nog naar beneden af te dalen." We zouden namelijk opgepikt worden bij een hotel op ongeveer 2200 meter hoogte. Op vrijdag was ons al duidelijk geworden dat we de top niet helemaal zouden kunnen bereiken, omdat er daarvoor nog teveel sneeuw lag.

Helaas bleek ook onze alternatieve route gestremd. We bereikten een punt waar voor ons een groot deel van het pad bedekt was met een dikke laag sneeuw. Na de sneeuw zagen we het pad wel weer verder gaan, tot aan een hekje. Verder dan het hekje konden we niet kijken. Omdat we het niet zagen zitten om met z'n allen voor niets de spekgladde sneeuwvlakte te doorkruisen, gingen twee dappere dodo's op verkenningstocht. Door de gletsjertocht van de vorige dag hadden de twee reeds ervaring met het tot kniehoogte in de sneeuw zakken op een knettersteile helling. Hulde aan de verkenners! Eenmaal bij het hekje bleek mijn grootste angst waarheid te worden: we konden echt niet verder. Er lag sneeuw, maar ook het pad bleek volledig weggeslagen. Het zou zelfmoord zijn om verder te lopen. En dus moesten we terug.

Ik kon wel janken. Zo dankbaar als ik de hele weg omhoog was om niet naar beneden te hoeven lopen, zo bang was ik om over het stenige, steile, smalle paadje weer te moeten afdalen. Maar met een stevige boomtak als wandelstok en de support van mijn lieve collega's ging het eigenlijk heel goed. Ik slaakte af en toe een gilletje als mijn voet onder me vandaan gleed over de losliggende stenen, maar al met al viel het me mee. Wel voelde ik m'n spieren hard werken, en hadden m'n knietjes het een beetje zwaar. Dat afzien is dus zeker wel gelukt.

Maar, we hebben het gered! Bij het knalgroene Alpenweitje werden we weer opgepikt en naar de top van de Stelviopas gebracht. Daar dronken we een welverdiend biertje en pikten we de laatste fietsers op. Precies op tijd, want het begon te waaien, het werd ijzig koud en er viel zelfs iets sneeuwigs uit de lucht. Terug in het dorp was daar echter niets meer van te merken. We eindigden het geweldige weekend met een heerlijk diner bij de plaatselijke agriturismo. Daarna deden we nog een paar dansjes in music club Shangri-La. De place to be als je een Italiaanse mooiboy van 16 jaar bent, met stekeltjeshaar en behangen met gouden oorbellen en kettingen.

Zondag was het al vroeg dag en begon de lange reis naar huis. Dit keer met z'n vieren in de Panda, die zich kranig heeft geweerd. De reis verliep prima, ik reed zelf nog een stukje van Nijmegen naar Utrecht naar mijn ouders, maar was maar wat blij dat mijn moeder me om 11 uur 's avonds nog naar huis wilde rijden. Nadeinend, moe, maar met een glimlach op mijn gezicht kroop ik in mijn eigen bedje. Want wat was het leuk, en wat heb ik een goede prestatie geleverd, al zeg ik het zelf. Dat is al het sponsorgeld heus wel waard! :)

Lieve sponsoren, enorm bedankt voor jullie bijdragen! Mocht je na dit helfdhaftige epos alsnog geld willen doneren, dan kan dat nog: rekeningnummer 1193222 ten name van Stichting K2 in Den Bosch. Vermeld er even bij dat het gaat om een donatie voor No Kidding/Stelvio. Het totaal opgehaalde bedrag is nog niet bekend, maar zal ik uiteraard laten weten aan al mijn lieve sponsoren. Nogmaals: hartstikke bedankt!

Vakantieplannen

Over het huidige weer in Nederland is al zoveel gezegd en het is zo diep treurig dat ik er eigenlijk geen woorden aan vuil wil maken. Oké, één ding: ik wil hier weg! Ik wil de zon op mijn huid voelen, tot 's avonds laat buiten wijntjes drinken, chillen in het park, naar het strand, zand tussen mijn tenen en zomerjurkjes aan. Hopelijk krijgen we na deze horrorlente des doods een welverdiende, snikhete zomer in Nederland. En zo niet, dan heb ik in ieder geval nog wat fijne tripjes in het vooruitzicht die hopelijk op z'n minst een béétje zonovergoten zijn.

Te beginnen met een weekendje Brussel, volgende week. De zus van mijn vriend en haar man wonen parttime in deze Belgische stad en wij gaan ze eindelijk eens een bezoekje brengen. De weersvoorspellingen zien er tot nu toe prima uit, maar ook als het allemaal wat minder zonnig en warm is gaan we denk ik een heel fijn weekend tegemoet. Belgische biertjes drinken, lekker eten, goed gezelschap en een gratis slaapplek. What's not to like? 

Een week later vertrek ik met mijn collega's naar Italië. We gaan de grote boze Stelvio befietsen en bewandelen voor het goede doel (en voor de gezelligheid, uiteraard). De Giro d'Italia ging vandaag niet over de besneeuwde en ijskoude bergtoppen, maar als wij er zijn is alle sneeuw natuurlijk gesmolten en is het er heerlijk warm en zonnig. Hoop ik. En zo niet: skibroek aan en gaan! Al is het natuurlijk wel prettig als het in het dorpje waar we overnachten een tikje lekker weer is, zodat de geplande barbecue gewoon door kan gaan en we een paar heerlijke zwoele zomeravonden tegemoet gaan.

Twee weken later hoop ik op goed weer in eigen land. Dan ga ik namelijk naar Best Kept Secret, een nieuw festival in het Brabantse land. Een heel weekend luisteren naar leuke bandjes, dansen op de beats van toffe DJ's en 's ochtends vroeg door de zon uit de tent worden gebrand. Het lijkt me heerlijk.

De week dáárna ga ik met Jessica een weekendje naar Lissabon! Mijn vriend was daar een paar weken geleden en heeft een paar goede tips voor ons. Zoals een plek waar je heel goedkoop hele grote cocktails kunt drinken. En een heerlijk dagtripje naar het strand. Ook deze blog maakt dat ik echt héél veel zin heb in ons Portugese avontuur. Vorig jaar gingen Jessica en ik samen naar Barcelona en dat was zó leuk! Een traditie om in ere te houden, vind ik.

Daarna is mijn agenda angstvallig leeg, dus mag die snikhete zomer in Nederland van mij dan wel beginnen. Wat er vanaf 7 augustus gebeurt zal me een worst wezen (al gun ik jullie natuurlijk dan nog steeds zon en warmte, want zo ben ik). Dan vertrek ik namelijk met mijn lief met de auto naar het zuiden van Europa! We gokken nu op Frankrijk, maar het kan net zo goed Spanje worden. We zien wel waar het spreekwoordelijke schip strandt. We gaan in ieder geval heerlijk primitief kamperen. Dat vind ik zo fijn! Lekker kneuterig Yathzeeën op de camping, met als enige zorg wat we vanavond toch weer eens op ons krakkemikkige campinggasje moeten gaan koken. 

Hopelijk kom ik van alle reisjes terug met mooie verhalen voor de blog, een camera vol fijne herinneringen en vooral een knetterbruin en van top tot teen ontspannen lijf. Laat die zomer maar komen!