zaterdag 13 december 2014

Schrijven

Even iets de wereld insturen, hoor. Want als het hier staat voelt het echt, en kan ik er haast niet meer onderuit.

2015 staat voor mij in het teken van schrijven. Ik ben een schrijfcursus aan het uitzoeken. Maar eigenlijk heb ik de keuze voor mijn favoriet al binnen een paar minuten gemaakt. Het is een investering, maar misschien eentje die ik al veel eerder had moeten doen.

Het is tijd om nu toch eindelijk écht eens iets te doen met die schrijfwens van mij.
Ik ben benieuwd hoeveel je in vijftien keer drie uur kunt leren.

Met het oog op schrijven en het credo 'gewoon doen', hierbij de meest random blogpost ooit online.
Ik ben benieuwd hoeveel er in één nachtje slapen kan veranderen.

donderdag 27 november 2014

34 dagen tot 2015: Vijf doelen


Vol enthousiasme begon ik ook dit jaar weer aan het '50 dagen tot 2015'-project van Lianne. Ik schafte het bijbehorende ebook aan, zette alle opdrachten in mijn agenda, maakte vol overgave de eerste twee opdrachten... En daar bleef het bij. Story of my life. Beginnen aan een leuk project, goede voornemens, een enthousiast beginnetje maken, om vervolgens mijn aandacht te laten verslappen en weer te verzanden in mijn doodnormale, routineuze leventje (helemaal niet zo dramatisch als het klinkt, hoor). Zonde vind ik het, want juist dit project is zó leuk om even stil te staan bij wat het afgelopen jaar me gebracht en geleerd heeft, vooruit te blikken op het komende jaar en van de laatste dagen van 2014 het allerbeste te maken. Maar volgens Lianne is het nooit te laat om ergens mee te beginnen, en dus maak ik vandaag een herstart. Te beginnen met een lijstje van dingen die ik nog voor het einde van het jaar wil doen.

1. Een fotoalbum maken van de vakantie in Indonesië. Want als ik dat dit jaar niet doe, doe ik het nooit meer. De reis en de foto's (if I may say so myself) zijn het heel erg waard om in een mooi boekje gebundeld te worden. Ik wil ook nog wat herinneringen van de reis erbij opschrijven. De eerste vier dagen van de vakantie heb ik heel gedetailleerd een dagboek bijgehouden, maar je kunt vast wel raden wat er ná die vier dagen gebeurde...

2. Een voedselkrat-abonnement uitproberen. Mijn ouders hadden vroeger een abonnement op een biologisch groente- en fruitpakket. Toen al superhandig en leuk, en tegenwoordig weer helemaal hipperdepip. Ik wil het heel graag eens uitproberen, en ook gaan uitvinden welke van de 457 aanbieders het beste bij mijn behoeften past. Van Eva kreeg ik een eerste HelloFresh box cadeau, en die wordt zaterdag afgeleverd. Ik heb er zo'n zin in. Kerstpakketgevoel, hoera!

3. Ideeën verzamelen voor het terras, een planning maken en alvast voorbereiden wat kan. Het afgelopen jaar heb ik heel wat uurtjes en kilo's potgrond besteed aan ons terras. Ik heb er tomaatjes, courgettes, paprika's en allerlei kruiden gekweekt. Hartstikke leuk allemaal, maar dat kan beter. En méér. Ik ga het serieus aanpakken, door nu al plannen te maken, alles wat ik nodig heb aan te schaffen en al vroeg babyzaadjes in de vensterbank te laten groeien. Zodat mijn moesterrasje er volgend jaar nog mooier bijligt dan 'ie dit jaar al deed.

4. Bij oma op bezoek gaan. Hoi oma, als u dit leest, dat u het weet: ik kom binnenkort een keertje langs hoor! Het is alweer zo verschrikkelijk lang geleden, en ik durf te wedden dat u heel benieuwd bent naar mijn Indonesië-avontuur :). 

5. Het hardlopen (of een andere sport) weer een beetje opbouwen. Ja jongens, dit kon natuurlijk niet uitblijven. Hardlopen (of een andere sport) zal al-tijd in mijn doelenlijstje staan. Maar dit keer ben ik niet zo ambitieus. Ik wil gewoon weer eens af en toe een klein rondje rennen. Even de deur uit. Even kijken hoe ver ik nog kom zonder te stoppen. Even kijken of ik het steeds een stukje langer kan volhouden. Als ik per abuis een andere sport ontdek (ik kan het me eigenlijk echt niet voorstellen, maar ik hou alle opties open), dan telt dat ook.

Ik mag van Lianne niet teveel doelen stellen, dus laat ik het hierbij. Deze moeten alle vijf haalbaar zijn in de (halleluja, zo weinig?!) 34 dagen die 2014 nog telt. Eh... Toch? 

woensdag 13 augustus 2014

Over exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole (of: de wondere wereld van vloggen, bloggen en activity trackers)

Op regelmatige basis verwonder ik me over drie dingen. Oké, eigenlijk over wel honderdmiljoenmiljard dingen, maar dat zijn er teveel om in één blogpost te beschrijven. Waar ik het vandaag met je over wil hebben, zijn drie dingen die ik heel raar en vreemd vind, maar tegelijkertijd heel boeiend en leuk. En het zijn dingen die ik eigenlijk zelf ook wel eens zou willen doen, al doe, of zou willen hebben. Ben je al nieuwsgierig? Als ik dit zou lezen en nog niet zou weten waar het over gaat, zou ik werkelijk waar op het puntje van m'n stoel zitten. Ik hou je niet langer in spanning.

Nummertje 1. Je hele leven op YouTube laten zien.
Sinds Mascha van Beautygloss een paar jaar geleden begon te vloggen, en nu zelfs het hele jaar door iedere dag van haar leven op video vastlegt, ben ik een trouwe kijker. Iedere ochtend ontbijt ik met haar. En ik vind het zo fascinerend en leuk en gezellig om te zien. Maar waarom, in hemelsnaam? Zoveel spannende dingen maakt ze nou ook weer niet mee en qua persoonlijkheid vind ik haar eigenlijk ook niet bijster bruisend. Maar toch: iedere ochtend, vaste prik, Mascha en een bakje yoghurt met muesli. Blijkbaar zijn er duizenden mensen en families die dagelijks hun beslommeringen vastleggen op camera en, gekker nog, dit delen met iedereen die het maar bekijken wil. Natuurlijk bepalen ze zelf wat er wel en niet in beeld komt, en zullen ze voor zichzelf de grenzen van het acceptabele hebben bepaald. Althans, dat hoop ik van ganser harte voor ze. Maar ook dan vraag ik me af: wat is dat voor vreemde behoefte om je leven te filmen en met iedereen te delen? En hallo Froukelientje, wat is dat met jou en het willen zien van al die onbekende levens? (Ik ben sinds een week ook verslaafd aan het kanaal van de SacconeJolys. Vooral om de schetige kindjes, niet om die irritante onverstaanbare dude die de hele tijd in beeld is.)

Nummertje 2. Bloggen, überhaupt.
Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor 'gewoon' bloggen. Waarom zou je alles wat je meemaakt in geuren en kleuren het wereldwijde web insturen? Daar naar waar je eigenlijk geen idee hebt wie het leest en wat er met al jouw informatie en foto's (!) gebeurt. En wat is er eigenlijk mis met mij, dat ik zoveel blogs volg en juist de meest persoonlijke stukjes het allerinteressantst vind? Wat kunnen mij al die onbekende mensen eigenlijk schelen? En waarom wil ik zelf eigenlijk zo graag stukjes online zetten? Ik verbaas me hier iedere dag wel een keertje over. En iedere keer dat ik zelf een stukje online zet. (Gelukkig is dat niet zo vaak.) Het blijft een vreemd fenomeen.

Nummertje 3. Activity trackers. 
Ja, nog zoiets. Het is tegenwoordig helemaal hip om een apparaatje om je pols te dragen dat meet hoeveel je beweegt, slaapt en eet (dat laatste moet je nog wel handmatig invoeren; zo vooruitstrevend is de techniek van tegenwoordig nou ook weer niet). En het leukste is dan natuurlijk nog om het aantal dagelijks gezette stappen en je slaappatroon van de afgelopen nacht met de gewillige voyeur (of voyeuristen? Ik ging het googelen en zag meteen een stout plaatje op Wikipedia. Ik heb het hier natuurlijk over de (niet zo) stoute variant) te delen. En ja, ook dit vind ik dus leuk om te zien. Sterker nog, ik wil ook zo'n kek meetdingetje om mijn pols! En dat terwijl ik alle argumenten om het niet te doen kan bedenken en het daar zelfs roerend mee eens ben. Want wat schiet je er nou helemaal mee op om tot op de stap nauwkeurig te weten hoeveel je op een dag beweegt? Ik weet zonder tracker heus ook wel dat ik veel vaker in de benen moet. En wat doet het ertoe om terug te kunnen zien hoe vaak je 's nachts wakker bent geworden? Als dat meer dan één keer per nacht is, denk ik daar liever helemaal niet meer aan terug. Ja, het was een kutnacht en nu ben ik moe. Moving on. Het apparaatje schijnt je te motiveren om daadwerkelijk het benodigde aantal stappen op een dag te behalen. Volgens mij werkt dat een weekje, maar moet je daarna toch echt weer helemaal zelf je luie billen van de bank af motiveren. En joehoe, je kunt toch zeker zelf wel bedenken dat je meer moet bewegen, eerder naar bed moet en minder wijntjes moet drinken? Bovendien kost het dingetje een luttele 100 tot 150 euro. Dus. Ik wil er eentje hebben, dat lijkt me duidelijk.

Kortom
Deze vreemde wereld van exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole blijft me verbazen. En ik zit er zelf middenin. Waarom? Ik snap er ook niks van. Maar ik vermaak me er kostelijk.

zaterdag 9 augustus 2014

Ik ben gewoon een beetje blij, met dat tuintje van mij

Toen mijn ouders tijdens mijn negende levensjaar hun tuin lieten ontwerpen door een heuse tuinarchitect, werd er voor mij en mijn broer een speciaal stukje grond gereserveerd. In de met mini-buksushaagjes afgebakende aarde mochten we alles planten wat we maar wilden. Het hoefde niet te passen binnen het strakke tuinontwerp. Wilden we bloemen, dan plantten we bloemen. Wilden we groenten en kruiden, dan plantten we die. In het begin was ik razend enthousiast en heb ik samen met mijn vader allerhande groen in de grond gestopt. Ik herinner me vooral veel viooltjes. Lekker makkelijk, moet mijn vader hebben gedacht. Maar wat me het meest aan die tuintjes is bijgebleven, is hoe snel mijn broer en ik erop uitgekeken waren. En hoe lang de buksushaagjes er daarna maar wat doelloos bij hebben gestaan. Als negenjarige vond ik andere dingen blijkbaar toch interessanter. Mijn barbies en ik waren nog altijd onafscheidelijk. En ik stond geregeld de longen uit mijn lijf te playbacken voor de immense spiegel in mijn roze slaapkamertje.

Toch denk ik dat mijn liefde voor tuinieren tussen die buksushaagjes begonnen is. Toen mijn vriend en ik drie jaar geleden op zoek gingen naar een huis in Amsterdam, was 'een buiten' de belangrijkste eis die we hadden. Niet alleen zodat we lekker in het zonnetje onze koffietjes en biertjes konden opdrinken, maar ook zodat ik aan de slag kon met bloempjes, kruiden en misschien zelfs mijn eigen groentes kon gaan verbouwen. Wat een geluk dat we een fantastisch leuk huisje vonden met een nog veel fantastischer terras. Ruim twintig vierkante meter aan 'buiten' heb ik tot mijn beschikking, en wat vind ik het heerlijk om daar maar wat aan te rommelen met mijn bloemen en planten. En vooral: met mijn eigen eetbare tuin.
Dit jaar heb ik voor het eerst een paar dingen gezaaid. De oregano en basilicum doen het fantastisch, in tegenstelling tot de tijm waarvan er maar 3 zaadjes zijn ontsproten. Klapper van mijn eerste zaai-avontuur is echter mijn courgetteplant, die me vandaag de allereerste knoeperd van een courgette gaf. Daarnaast heb ik nog plantjes munt, citroentijm, nog een basilicumplantje, aardbeitjes en bieslook. En ik kocht een heel zielig paprikaplantje bij AH en een karige cherrytomatenplant bij de Turkse groenteboer. Inmiddels zijn beiden weelderig gaan groeien en kan ik haast elke dag tomaatjes plukken. Over een poosje heb ik ook elke week een verse rode paprika uit eigen tuin.


Ik vind het fantastisch om dingen die ik zelf 'gemaakt' heb te kunnen eten. Maar ook het verzorgen van de plantjes vind ik zo heerlijk om te doen. Lekker mindful, vingers in de aarde, heel rustgevend. Oké, ook wel eens niet. Want dat water geven is bijvoorbeeld iedere keer weer een gedoetje. Een tuinslang die in de knoop zit, gaat het nou nog regenen vandaag of niet, ik ben een paar dagen bijna niet thuis dus hoe moet dat nou, en zucht, hebben die stomme planten nou alwéér dorst? Ik beken ook heus eerlijk dat ik mijn plantjes niet altijd even goed verzorg. Maar vandaag heb ik weer eens extra de tijd genomen en heb ik alle planten bijgeknipt, opgebonden, ze liefdevol toegesproken en straks krijgen ze nog een lekkere scheut water met krachtvoer.

Wat een kneuterig blogje hè? En het wordt nog erger, want wat ik dus ook heel leuk vind, is om te lezen over de moestuin van iemand anders. Mijn favoriete blog op dit moment is Moesker's Moestuin. Fantastisch om te zien hoe Clarien zichzelf en haar hele gezin kan voeden met groenten van haar eigen stukje land. Gisteren had ik het met een vriendinnetje over het huren van een moestuintje in Amsterdam. Wat lijkt me dat leuk! Maar - ja ja, zoals eigenlijk alles in mijn leven - ook wel een gedoetje. Je moet er iedere keer naartoe en het ligt niet om de hoek. Het állerliefst heb ik natuurlijk mijn eigen lapje grond aan huis. Waarop ik alles wat ik wens kan planten en verbouwen. Met misschien wel een zorgvuldig gesnoeide buksushaag er omheen.

En dit is natuurlijk mijn favoriete tuinierlied.

vrijdag 23 mei 2014

Parijs


Vorige week was ik met mijn geliefde in Parijs, om ons tienjarig bestaan te vieren. Het beschrijven van tips en hotspots laat ik liever over aan de vele travelbloggers die de internetwereld rijk is. Maar een aantal observaties en overpeinzingen van het afgelopen weekend deel ik graag met jullie. Met daarbij vooropgesteld: het was een geweldig, heerlijk, prachtig weekend en Parijs is een fantastische stad.

1. Zebrapaden bestaan niet in Parijs. Ze liggen er wel, maar hebben totaal geen functie. Als je jezelf op een zebrapad voor een auto werpt, stoppen ze heus wel voor je. Maar beleefd wachten tot er een auto voor je afremt: zeer zonde van je tijd.
2. Wat is het er duur! Het ligt natuurlijk een beetje aan de plekken waar je komt, en ook of je op het terras plaatsneemt of je drankje aan de bar bestelt. (Vorig weekend was het práchtig weer, dus kozen we telkens voor de duurste optie: het terras.) Maar telkens was onze conclusie: voor drinken betaal je in Parijs een godsvermogen. Het eten viel ons redelijk mee, maar voor een café crème betaal je minstens €4,50 en een biertje kost zo €5,-. Gelukkig zijn er genoeg parken waar je met je bij l'alimentation gekochte biertjes kunt neerstrijken. Wel even opletten: in het openbaar alcohol nuttigen mag niet overal. 
3. Hoewel de uitdrukking 'going Dutch' is, heb ik in Nederland nog nooit zo vaak mensen hun rekening zien splitten. Tot op de cent nauwkeurig wordt uitgerekend wie wat moet betalen, en alles wordt apart afgerekend. Ik pleit voor herziening van het gezegde.
4. We hebben veel gehad aan onze 100% Reisgids, maar het allerleukste buurtje staat er niet in vermeld en dat is een schande! Dus, toch even een tipje van mijn kant: ga op zondag (zeker als het mooi weer is) naar de buurt rond Canal Saint-Martin. Daar zitten heel veel leuke koffietentjes, barretjes en restaurants en op zondag zijn een aantal straten afgesloten voor auto's. Er heerst daardoor een heel gezellige, rustige sfeer. En het allerleukste: de kades langs het kanaal zijn bezaaid met jonge, hippe, picknickende Parijzenaren. 
5. Wat is de stad gróót! Amsterdam is echt een dorp vergeleken met het immense Parijs. Wat ik heel leuk vind, is dat iedere wijk weer een ander karakter heeft. Van de statigheid die vergelijkbaar is met Wenen naar de knusheid van de Amsterdamse Pijp.
6. Ik schrok - zoals eigenlijk in iedere Europese hoofdstad - van het aantal bedelaars op straat. Zo verschrikkelijk vind ik dat, en ik weet nooit zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Zal ik ze wat muntjes geven? Hoeveel dan? En aan wie dan? En waarom aan de één wel en aan de ander niet? Nu, weer thuis, schaam ik me dat ik dan maar aan niemand wat gaf. Zeker na het zien van dit filmpje. De volgende keer doe ik dit anders.
7. Hoe ontstaat het ritme van een land of stad? Hoe is het ooit zo gekomen dat Parijzenaren zo uitgebreid lunchen en pas zo laat 's avonds eten? Het is haast een Mediterraans ritme, en zó verschillend met Amsterdam. Vier uurtjes met de trein en het levensritme is totaal anders. Hoe is dat ooit ontstaan? Wie heeft bedacht dat half 7 in Amsterdam een prima tijd is om aan te schuiven voor het diner, terwijl het in Parijs de normaalste zaak van de wereld is om om 22.00 uur nog een volledige maaltijd te bestellen?
8. De duiven in Parijs zijn net zo kut als die in Amsterdam.

dinsdag 29 april 2014

Dit moest geschreven worden

Omdat de organisatie waar ik werk over een jaar niet meer bestaat, kan ik via mijn werk een outplacementtraject volgen. Sinds een paar weken maak ik daar gretig gebruik van. Gelukkig heb ik het nog steeds naar m'n zin in mijn huidige baan, maar al jaren - eigenlijk al vanaf dat ik ben afgestudeerd - weet ik niet zo goed wat ik wil, carrièretechnisch gezien. De kans omdat nu eens grondig uit te pluizen, heb ik dan ook met beide handen aangegrepen. Maar het is nogal een dingetje hoor, die zoektocht naar de zin van het leven de volgende stap in mijn loopbaan. 

Al eerder voerde ik een aantal gesprekken met een loopbaancoach, en uit verschillende trainingen, kernkwadranten, intervisies en 360 graden feedback heb ik ook heus al wel wat bouwstenen verzameld. Ik weet best een heel klein beetje wat ik kan (vooral wat anderen vinden dat ik kan, eigenlijk), wat mijn valkuilen zijn en wat ik (vooral niet) leuk vind om te doen. De moeilijkheid zit hem voor mij in het vertalen van alle dingen die ik over mezelf weet en die anderen over mij zeggen in een concrete baan, of op z'n minst een carrièrerichting. En knopen doorhakken, dat ook. En - heel frustrerend - it all boils down to zelfvertrouwen. Maar goed, daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. 

Want wat ook opvalt, is een steeds terugkerend thema: schrijven. Het is iets dat ik leuk vind, dat ik kan (zeggen anderen, hoor. Zoiets ga ik natuurlijk nóóit over mezelf zeggen.) en iets dat ik veel meer zou willen doen. En toch belandden alle schrijf-gerelateerde activiteiten tijdens het maken van een opdracht vanavond steevast in mijn 'ik wil het wel, maar ik doe het niet'-kwadrant. Ik wil een boek schrijven, maar ik schrijf niet eens een kort verhaal. Ik wil heel veel bloggen, maar ik schrijf met een beetje geluk slechts twee stukjes per maand. Ik wil in mijn dagboek schrijven, lekker ratelen over alles wat ik op dat moment aan het papier wil toevertrouwen, maar in plaats daarvan lees ik over de fabuleuze levens van bloggers die ik niet eens ken. En hoeveel blogposts ik inmiddels wel niet heb geschreven, in het echt of in m'n hoofd, over dit eindeloze niet-schrijven... Het moeten er ontelbaar veel zijn. 

"Soms lees je een boek waarvan je denkt: ja, dit móést gewoon geschreven worden," zei een collega laatst, toen ik vertelde over mijn wens ooit een boek te schrijven. Daarop volgde natuurlijk de vraag: "Heb jij dat ook? Dat je echt iets kwijt moet aan de wereld?" Ik antwoordde van niet, en wenste tegelijkertijd vurig dat dit wel zo was. Want een boek dat geschreven moet worden, wórdt ook geschreven. Ik weet natuurlijk wel dat dat een veel te rooskleurige kijk op het schrijverschap is. Schrijven gebeurt niet zomaar, ook al zit er iets in je dat eruit moet. En als je eigenlijk helemaal niks perse kwijt moet, maar gewoon zomaar weer eens een stukje wil schrijven, kan het zomaar gebeuren dat je twintig minuten naar een knipperende cursor zit te staren omdat je niet weet hoe je een einde aan je blogpost moet breien. Maar als boeken een open einde mogen hebben, dan mogen blogposts dat ook. 

zaterdag 19 april 2014

Over rennen en ander leuks


Ik heb nog helemaal niet geschreven dat ik laatst 7,5 kilometer rende. Mijn langste afstand ooit, en ik deed het ook nog eens in mijn snelste tijd ever. Niet dat het gemakkelijk ging, hoor. Zeker de laatste 2 kilometer waren niet perse de allerleukste. Maar gelukkig had ik een rennend vriendinnetje aan mijn ene en een fietsend vriendje aan mijn andere zijde. Zij hielpen me naar de finish, waar ik zuchtend en steunend en kreunend - en op het moment suprême gelukkig lachend - overheen kwam. Na een hardlooppauze van 2 weken, ga ik nu werken aan een nieuw doel: sneller worden. Ik vind korte afstanden vaak al lang genoeg, en vind het daarom leuker om nu eerst op snelheid te gaan trainen. En dan ga ik in het najaar voor een mega snelle 10 kilometer. Misschien.

Andere leuke dingen van de afgelopen tijd:

 Ik heb een ereader gekocht! Een heel groot deel van mijn tijd breng ik in de trein door. Meestal zit ik dan de hele reis met mijn telefoon te pielen: door Instagram te scrollen, Twitter door te scannen, Facebook te bekijken en blogs te lezen via Bloglovin'. Maar eigenlijk vind ik het veel fijner om mijn tijd in de trein lezend door te brengen. Ik vind haast niets ontspannender dan dat. Mijn tas zit echter altijd zo vol dat er geen boek meer bij past (en ik vind het zo zonde als een boek in mijn tas helemaal smoezelig wordt). Ik liep al een tijdje met het idee rond om een ereader te kopen, en door een leuk gesprek met iemand daarover heb ik in één avond de knoop doorgehakt en een Kobo Aura HD aangeschaft. In de afgelopen 2 weken heb ik al meer gelezen dan in de eerste 3 maanden van 2014. Ik vind het fantastisch.

 Ik ben totáál niet van de impulsaankopen (dus in een avond beslissen over de aanschaf van een ereader is voor mij best wel een dingetje) en hou ook helemaal niet van shoppen. Maar als het spontaan lukt om in 15 minuten twee nieuwe broeken te kopen, dan wordt winkelen toch ineens wel leuk. Hulde aan winkelcentrum Oostpoort in Amsterdam Oost. Ik hoef nooit meer naar de binnenstad, denk ik.

 En nog meer hulde aan Oost: er zitten zóveel leuke tentjes in mijn fijne buurtje. De terrassen van Bedford Stuyvesant en Hartje Oost zitten ieder weekend vol, en dat maakt mijn straatje extra gezellig. Laatst ging ik spontaan uiteten bij Michel-Inn en het werd een heerlijke en heel erg gezellige avond. En dan zijn er nog allerlei nieuwe zaakjes waar ik nog niet eens geweest ben, zoals Het IJsboefje. Of die zelfs nog moeten openen, zoals Walter's. Óók in mijn straat. Er zijn mensen die met gemengde gevoelens kijken naar deze verhipstering van Oost, maar ik vind het alleen maar heel erg leuk.

 En een laatste fijn plekje in Amsterdam Oost: mijn eigen terras. Het is opgeruimd, schoongemaakt, de bloemetjes en plantjes zijn weer netjes verzorgd en de zon schijnt áltijd (als er geen wolken voor zitten). Een paar extra planten zouden niet misstaan, maar ook nu is het er al zeer goed toeven. De eerste spontane barbecue van het jaar is reeds een feit, en ik hoop dat er nog heel veel meer zullen volgen.

 Dat mijn vriendje zomaar Lowlandskaartjes voor me koopt en dat we in mei naar Parijs gaan omdat we aankomende woensdag 10 (!) jaar verkering hebben.  

 Deze onsamenhangende blog en dat ik die gewoon online zet omdat ik dat leuk vind. Leuk dat je meelas :)

maandag 31 maart 2014

Het genezen der hokjesgeesten

Nu mijn lieve vriendinnetje Jessica mij op haar blog bestempelde tot één van haar favoriete bloggers en zelfs vindt dat ik een boek moet gaan schrijven gevuld met korte anekdotes, moet het er maar weer eens van komen. Hierbij: een anekdote.

Ik liep, zoals iedere werkdag (behalve op woensdag en vrijdag, want woensdag werk ik thuis en vrijdag is mijn parttime dag - maar vaak genoeg ben ik op woensdag toch gewoon op kantoor en werk ik op vrijdag stiekem ook nog een beetje (maar dan wel vanuit huis, dus dan ben ik niet op het station)), door de stationspasserelle van 's-Hertogenbosch. Het was vroeg, druk en ik had haast, want de trein was een paar minuten te laat het station binnengereden en op kantoor zat al iemand op me te wachten. Hordes mensen ontwijkend, snelde ik naar de uitcheckpaal van NS, om maar de eerste te zijn die haar chipkaart ervoor hield. Als je pech hebt, sta je daar 3 minuten te wachten tot al je voorgangers zijn uitgecheckt. Ik kon de verleiding om de Hema binnen te lopen ook vandaag weer weerstaan (serieus, íédere keer als ik er langsloop wil ik naar binnen. Om notitieboekjes te kopen, waarvan ik er al 34068 heb. Allemaal onbeschreven.), en liep de trap af.

Voor mij liep een meisje te dralen. Of nou ja, een jongedame. Mijn leeftijd. Niet alleen liep ze heel relaxed de trap af, ze zong er een gezellig liedje bij. En niet heel stilletjes voor zichzelf, maar best wel luid, zeker voor zo vroeg in de ochtend. Terwijl ik haar in razend tempo voorbij stiefelde, wist ik haar nog net een gulle glimlach toe te werpen. Wat heerlijk, zo'n vrolijke dame! Ik kon haar in mijn haast nog net complimenteren met haar muziekkeuze: "Leuk liedje!" riep ik, voordat ik in de mensenmassa op het busstation verdween.

Maar zo, lieve jongens en meisjes, ging het dus in werkelijkheid niet. In het echt dacht ik: loop eens door. Je loopt in de weg, ik moet er langs. Al snel gevolgd door: wat doet ze eigenlijk gek, wie zingt er nou hardop een liedje? En, ik schaam me er heus voor maar durf het tegen jullie wel op te biechten: die is zeker een beetje gek in d'r hoofd. Op het moment dat ik dát dacht, dacht ik: dit is interessant.

De week daarvoor, zelfde plaats ander tijdstip, liep er namelijk een man luidkeels zingend over perron 7. Een groot blik Alfa bier in zijn hand. Uit volle borst 'Bloed, Zweet en Tranen' lallend. Ik glimlachte er om. Dacht: wat een gezellige vent. Vermaakt zich prima in z'n eentje. Benieuwd hoe hij zich morgen voelt. Zou 'ie z'n kater wegdrinken met een groot blik Alfa bier? Oké, ik stopte hem meteen in het alcoholistenhokje. Maar ik dacht niet, zoals bij het zingende meisje op de trap: die dude spoort echt niet. En nou wil ik het meisje en de alcoholist niet vergelijken, maar eh... Laten we zeggen dat alcoholisten wat vaker psychische hulp nodig hebben dan zingende meisjes op stationstrappen.

Maar goed. Waar ik mezelf dus op betrapte: ik oordeelde. Op basis van één enkel gegeven oordeelde ik over iemands sanity. Ik dacht dat ik daarin wel meeviel. Ik plaatste immers de vorige dag nog het Fok-de-hokjes-manifest van Viva op mijn Facebookpagina. Ik hou niet van hokjes. Wil zelf niet in een hokje passen en anderen daar ook niet in plaatsen. Ik wil niet oordelen voordat ik iemand ken. Ik wil niet iets van iemand vinden op basis van uiterlijk, kledingstijl, leeftijd, afkomst of het feit dat iemand hardop zingt in een mensenmenigte. En toch deed ik het. Maar gelukkig betrapte ik mezelf erop, en zette het me aan het denken. Een belangrijke stap, volgens mij, maar mijn hokjesgeest is nog niet genezen.

Afgelopen zaterdag, een 80's tot en met 00's feestje in Amsterdam. Een nogal breed publiek. Lekker mensen kijken en bedenken in welk hokje ze passen: moeke's die eindelijk weer eens een avondje de hort op zijn; eeuwige vrijgezellen op jacht - zij weten dat het publiek hier voor 80% uit vrouwen bestaat; een oud (!!) stel - wat dóén die hier? Een MC die waarschijnlijk als liefdadigheidsprojectje is aangenomen, en een DJ die vast en zeker de lagere school niet heeft afgemaakt, want hij weet niet eens dat de 00's al voorbij zijn. 

Heerlijk toch eigenlijk, die hokjes. Wat moet je anders doen met al die mensen die voorbij flaneren, terwijl jij op een zonovergoten terrasje van je witbiertje zit te nippen? Lekker in hokjes stoppen, allemaal. Doen ze ook bij jou hoor, met je Ray Ban zonnebril, vaalgrijze skinny jeans en je katoenen tote bag.

Volgens mij kan ons brein ook moeilijk anders: onze hersenen delen al onze ervaringen in in categorieën, zodat we ze later gemakkelijk terug kunnen vinden. Labeltje eraan en hop, in de archiefkast tot nader order. Wat je je hersenen wél kan leren, is om er even bij stil te staan dát je zo'n labeltje opplakt. Even bij jezelf nagaan waar je dat hokje op baseert. En tot de conclusie komen dat dat (in de meeste gevallen) op niets is. Kom terug op hokjes, geef mensen de kans om het tegendeel te bewijzen. Schrijf je labeltjes met potlood, zodat je ze later weer uit kunt gummen. Ha! Ik schrijf gewoon mijn eigen manifest!

zondag 16 maart 2014

Zo wordt hardlopen (hopelijk) minder saai

Ik ben dus weer (of eigenlijk nog steeds) aan het hardlopen. En ik vind het echt wel leuk en het voelt fijn om een beetje sportief bezig te zijn. En het is goed voor m'n flubberbenen en drilbillen, natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk: ik vind het ook een beetje saai. Na 20 minuten heb ik het gewoon wel weer gezien. En dan heb ik de zelfdiscipline niet om tóch door te rennen. Dus stop ik maar. Terwijl ik qua conditie en het beengevoel (is dat een ding? Het klinkt als een ding.) heus nog wel wat verder kan. Daarom plaatste ik een berichtje op Instagram en Facebook, met de vraag hoe ik ervoor kan zorgen dat hardlopen minder saai wordt. Dat leverde een paar bruikbare tips op. Kijk maar:

1. Altijd verder en sneller willen. Voor veel mensen is zichzelf overtreffen de beste motivator. Natuurlijk heb ik dat ook wel een beetje, maar ik loop daarin meestal niet al te hard van stapel. Als ik 0,2 kilometer verder ren dan de vorige keer, vind ik het allang best. Uiteindelijk kom ik dan natuurlijk wel tot steeds langere runs, maar telkens 200 meter langer doorgaan maakt het rennen voor mij nog niet minder saai. Wél als ik het combineer met de volgende tip:
2. Een doel hebben. Uiteraard. Dit weet iedereen. Maar voor mij helpt het als dat doel eigenlijk nét niet haalbaar lijkt. Als ik er keihard voor moet werken om het tóch te halen. Ik had er nu bijvoorbeeld voor kunnen kiezen om me in te schrijven voor een wedstrijd van 5 kilometer ergens in april (ik ren nu 3,5). Mooi streven, kan ik lekker rustig opbouwen, en met 0,2 kilometer per run erbij is het nog hartstikke haalbaar ook. Maar ook: saai. En dus heb ik me ingeschreven voor een wedstrijd van 7,5 kilometer, op 6 april. Als ik dat wil halen, moet ik nu keihard aan de bak. Bij iedere run mínstens 500 meter verder, liefst meer. Hartstikke spannend, hoor :).
3. Aan andere dingen denken dan dat het saai is. Tijdens het rennen gaat het er in mijn hoofd ongeveer zo aan toe: Zit ik al op 5 minuten? Ben ik de kilometer al voorbij? Waarom doe ik dit eigenlijk? Mag ik al stoppen? Waarom zegt het Runkeeper mevrouwtje niks? Staat m'n telefoon nog wel aan? Oh ja, ik hoor muziek. Wat een stom nummer eigenlijk. Ben ik er nou nóg niet? Jémig wat is dit saai. Oké, een tikje overdreven natuurlijk, maar tijdens het rennen ben ik toch vooral bezig met het aftellen van kilometers en minuten. Het lukt niet om m'n gedachten af te laten dwalen naar iets anders. Werkte mijn brein tijdens het rennen maar hetzelfde als wanneer ik op m'n ideeënfiets zit. Dan ben ik met van alles bezig, behalve met fietsen. Tijdens mijn volgende run ga ik maar eens bewust nadenken over leuke blogonderwerpen, of wat ik de komende week ga eten. Dan is die 4 kilometer vast zo voorbij.
4. Andere routes kiezen. Verandering van spijs doet eten. Ik heb al 100 keer hetzelfde rondje gelopen en dat maakt het er allemaal niet perse enerverender op. Maar ja, als je nog niet zulke lange afstanden rent, is het natuurlijk wat lastiger variëren. Ik zou ergens naartoe kunnen fietsen, een stukje kunnen rennen en weer naar huis kunnen fietsen. Heb ik meteen m'n warming up en cooling down te pakken. Ik kan ook een keertje de andere kant op lopen als ik de deur uit stap. Ik woon precies tussen twee parken in, dus waarom zou ik dat niet eens wat meer afwisselen? Ik krijg nu al zin om een nieuw rondje te ontdekken.
5. Regelmaat. Het helpt als je jezelf steeds beter ziet worden (zie ook punt 1 en 2). En dat lukt natuurlijk sneller naarmate je vaker rent. Daarom heb ik voor mezelf een schema gemaakt, tot aan de race van 6 april. En alle dagen dat ik nu gepland heb te rennen, móét ik ook echt gaan. Anders kan ik wel fluiten naar die 7,5 kilometer. En ik moet en zal die natuurlijk helemaal rennend volbrengen. Gaan lopen tijdens races; daar doe ik echt niet aan. 
6. Muziekje aan en gaan. Ik heb sinds kort een 'Lekker rennen' playlist in Spotify en merk inderdaad dat het hardlopen op sommige nummers beter gaat dan op andere. Mijn playlist heeft dus nog wel even een upgrade nodig. Er moeten natuurlijk alleen maar liedjes in staan waar ik als een malle op ga en waardoor ik alles om me heen vergeet. Ken jij dat soort liedjes? Laat het me vooral even weten!

En ook als je nog andere motiverende tips hebt, hoor ik dat heel graag. Als ik alle bovenstaande acties tot uitvoering breng, zou ik op 6 april toch een heel eind moeten kunnen komen. Maar nog wat extra steuntjes in de rug zijn natuurlijk nooit weg. 

donderdag 13 maart 2014

Vijf (of eigenlijk maar één) random dingen die ik even kwijt moet (en een lesje Nederlands)

Dag lief blog! (Ik ging serieus googelen (dit googelde ik ook meteen maar even) of het nou eigen de of het blog is. Blijkbaar mag je zelf kiezen; als je maar consequent bent. Meest gangbaar is de blog. Maar ik neig toch naar het. Ik vind het zo leuk als De Groene Meisjes het hebben over 'dit blog' en 'ons blog'. Dat klinkt zo leuk. Ik ga dat ook doen. Heel consequent en alles.) (Ik googelde ook hoe het eigenlijk zit met sluitende haakjes en punten daar voor of achter. Het moet dus blijkbaar op deze manier, als de zin die tussen haakjes staat met een hoofdletter begint.)

Ik ben er weer even! Het is niet zo dat ik je vergeten was; integendeel. (Ik hou van puntkomma's, maar ik weet eigenlijk niet of ik ze wel goed gebruik, dus dat zocht ik op; nu weet ik het nog steeds niet). Heel vaak, meestal als ik op de fiets zit, bedenk ik iets leuks om een stukje over te schrijven. Maar eenmaal thuis moet ik eerst koken, de was doen, eten, de vaatwasser in- en/of uitruimen, even chillen, Borgen kijken... En dan is het al heel snel bedtijd en heb ik nog geen stukje geschreven. Heel vaak zijn de stukjes die ik bedenk ook maar heel klein; met de nadruk op stukjes dus. Meestal kan ik daar echt geen volwaardige blogpost mee vullen. Dus dan schrijf ik maar niks. Wat natuurlijk stom is, want schrijven vind ik nog steeds heel leuk. Óók korte stukjes. 

Vanavond zat ik weer eens op mijn ideeënfiets naar huis, en toen bedacht ik dat ik gewoon een paar random dingen met jullie wil delen. Of nou ja: ik wil er vooral zelf over schrijven omdat ik dat dus leuk vind. Of jullie het lezen, is natuurlijk geheel aan jullie zelf. (Ja, dat schrijf je los van elkaar.)

1. Over die ideeënfiets van mij: die is dus nieuw. Ik fietste nog altijd op de fiets die ik van mijn ouders kreeg toen ik naar de middelbare school ging. Dat is al honderd jaar geleden, en de fiets heeft daarna altijd buiten gestaan in zowel Utrecht als Amsterdam. Je kunt je vast voorstellen hoe 'ie eraan toe was. Nadat voor de tiende keer de ketting eraf lag en ik die er met de beste wil van de wereld niet meer op kreeg, vond ik het wel mooi geweest met dat oude stalen ros. Ik kocht een hele mooie (nee, eigenlijk echt heel lelijk, maar ze hadden niks anders) witte stadsfiets met een heel dik frame, hele dikke banden en - dat wilde ik heel graag - een terugtraprem én versnellingen. Het is een fijn ding en ik wil er goed voor zorgen. Daarom zet ik 'm nu iedere dag in de fietsenstalling op het Amstelstation. Dat is bewaakt en hartstikke gratis en ik vind het de hemel op aarde. Ik zet hem daar altijd alleen maar op enkel slot en dat scheelt een hoop frustratie 's ochtends. Ik heb volgens mij al wel eens eerder geschreven over wat voor kneus ik ben als op het fietsen(stallen) aankomt. Je kunt je indenken hoe zielsgelukkig ik met de ontdekking van de fietsenstalling (zo gaat m'n toekomstige boek heten, denk ik) ben. 

2. Eh, ja. Ik bewaar het volgende random feitje toch maar even voor een volgende blogpost. Want blijkbaar kan ik dus wél een hele post vullen met maar één kleine anekdote. Dat is goed om te weten. Bovendien heb ik mijn Nederlands weer een beetje bijgespijkerd, dus dat belooft wat voor het volgende stukje op dit blog!

dinsdag 28 januari 2014

Druk

Het internet is stuk. Al anderhalve week. En ik leef nog steeds. Het mag een wonder heten. Gelukkig heb ik een klein data-abonnementje bij mijn iPad en een nogal groot abonnement voor mijn telefoon. Ik ben dus niet verstoken van al het wereldnieuws en kan de dagelijkse beslommeringen van mijn favoriete Instagrammers, Twitteraars en bloggers gewoon blijven volgen. Zelf bloggen is echter een ander verhaal. Dat gaat nou eenmaal niet zo lekker op een iPad. Net als foto’s zoeken en die bij je tekstje plaatsen. En ik zit eigenlijk alweer ruim over m’n datalimiet heen, dus het internet op mijn tablet gaat zó lángzaam. En bloggen op m’n telefoon gaat natuurlijk al helemáál niet.

Bovendien heb ik geen tijd. Druk met werken, druk met wasjes draaien, druk met het samenstellen van een weekmenu en de boodschappen daarvoor kopen, druk met koken, druk met inpakken (we gaan vrijdag op wintersport, olé!), druk met stofzuigen en dweilen, druk met uitrusten, druk met The Lord of the Rings kijken (alle drie, in de extended versions, en liefst ook nog een keertje allemaal met commentaar van de makers, én alle documentaires die op de dvd's staan), druk met lezen in De Zonderlinge Avonturen van het Geniale Bommenmeisje (hi-la-risch), druk met theezakjes openscheuren naar aanleiding van deze uitzending (hállo weet je hoeveel gedoe het is om dit linkje te plaatsen op een iPad?), druk met nagellakjes uitzoeken en druk met Candy Crush en De Slimste spelen. Bovendien daarnaast ook nog af en toe een beetje druk met gezonde havermout en hazelnoot pannenkoekjes bakken, druk met mueslirepen maken, druk met mineola’s ontdekken, druk met een paar traantjes laten om Een Weeffout in Onze Sterren (wanneer komt de film?), druk met zelf kipnuggets maken (en de gloeiendhete spetters olie uit de pan ontwijken) en druk met duimen dat het niet gaat sneeuwen in Amsterdam. En tot slot echt héél erg druk met slapen. Het is belangrijk om daar tijd voor vrij te maken. En heus, er is verder haast geen gaatje te vinden om even een stukje te schrijven. En waarover moet het dan gaan hè? Tja…

Daar ga ik op vakantie maar eens goed over nadenken. En ook over mijn time management, waar dus duidelijk iets aan schort. Ik hoop op zon, want van zon krijg ik goede ideeën. Op de besneeuwde bergen van Oostenrijk heb ik bovendien tijd genoeg om na te denken. Ik ski of snowboard immers niet. Maar ik krijg het vast heel druk met après-skiën. En met foto’s maken. Bananenbrood bakken. Koken voor de fanatieke sporters. De Zonderlinge Avonturen van het Geniale Bommenmeisje uitlezen. Zweedse kruiswoordpuzzels maken. Wandelen. Koffie drinken. Goulashsoep eten. Dat soort dingen. Ik hoop dat er nog wat tijd overblijft om te slapen. Ehh… Te schrijven, bedoel ik. Uiteraard.

zaterdag 18 januari 2014

Plog 17 januari 2014

Ploggen. Het is een ding. Sinds Miss Lipgloss het idee overnam van 10e, doet heel bloggend Nederland het: de hele dag foto's maken van alles wat je doet. Toen ik in een ver verleden een LiveJournal had, deed ik het ook al eens. Nu werd ik weer nieuwsgierig of het me zou lukken en wat ik ervan zou vinden. Eigenlijk wilde ik me er donderdag al aan wagen, maar dat was een zeer gewone werkdag dus ik had niets om foto's van te maken, behalve van mijn computerscherm. Gisteren was wat afwisselender: een beetje thuis werken, een gezellige date met een vriendin en 's avonds naar een feestje. Ploggen dus. Ik kan een hele uiteenzetting schrijven over wat er allemaal mis is aan dat woord, maar laat maar zitten. Op naar de foto's van mijn vrijdag!

Om half 8 ging de wekker en ik kon (zoals gewoonlijk) ééécht niet uit bed komen.

Hup, onder de douche! Vroeger bewaarde ik zulke luxe douchegels altijd voor 'speciale gelegenheden'. Ik vond het zo zonde om ze te gebruiken. Maar dat is natuurlijk een beetje gek. Nu gebruik ik deze heerlijke douchegel die ik voor mijn verjaardag gekregen heb iedere ochtend, en word ik dus wakker als ware ik een prinsesje.

Tijd voor deo, smeersels en m'n haren borstelen.

Doordeweeks ontbijt ik eigenlijk altijd met yoghurt en muesli. Maar de yoghurt was op en ik had geen zin in brood. Beschuitjes dan maar; ook al zo'n product wat voor mij best luxe voelt om gewoon zo op een gemiddelde vrijdagochtend te eten. Vroeger waren de beschuitjes uitsluitend bedoeld voor het weekend. Zie je trouwens de verschillend gekleurde hagelslagjes? Ik had een beetje voor de grap een mailtje en een foto naar Venz gestuurd, over dat dit toch niet is hoe pure hagelslag eruit hoort te zien. Binnen een paar dagen kreeg ik een lange mail terug waarin ze uitlegden dat het waarschijnlijk komt doordat de hagelslag ergens op de weg tussen de fabriek en de winkel te warm heeft gestaan. Als verontschuldiging en bedankje voor mijn mail krijg ik een aantal Venz producten opgestuurd. Vind ik leuk! :)

Tijd voor koffie en aan het werk! Mijn vriendje werkte 's ochtends ook gezellig thuis, want hij was allerlei dingen aan het kokkerellen voor een dinertje dat hij 's avonds had. 

Het internet was zó langzaam. Ik tikte één zin en daarna moest ik een paar minuten wachten om een volgende zin te kunnen aanpassen. Dat zandlopertje heb ik iets teveel gezien deze ochtend. 

Nog maar een kopje koffie dan.

Stomste klusje van mijn werk: uren schrijven. Helemaal als het internet zo sloom is. Eerst maar even op papier doen dus, zodat ik daarna redelijk snel alles in het systeem kan invoeren. Bleh, stom vind ik het. Maar nu is het wel weekend!

Tea time! Deze thee kreeg ik ook voor mijn verjaardag en is echt heel lekker! Zit bovendien in mooie doosjes. Nog meer luxe gevoel!

Make-upje op, fleurig jasje aan en op naar m'n lunchdate. Met de tram, helaas, want de ketting van mijn fiets ligt eraf. 


Gelukkig brengt de tram me snel naar de plek van bestemming: de Yoghurt Barn in de Amsterdamse Pijp, waar ik met Jessica heb afgesproken om te gaan high tea'en. 

Dit kregen we voorgeschoteld. Oh my, het was echt heerlijk! Vier verschillende yoghurtjes, hartige broodjes met yoghurtdip, shortcake, muffins, brownies, fruitsalade en vlierbessensap. En als toetje mochten we nog een frozen yoghurt uitkiezen. Dit alles vergezeld door onbeperkt genieten van heerlijke theetjes. 

De yoghurtjes, zó lekker! Het was hangop, met verschillende toppings en sauzen. En de hangop op zichzelf was al zo lekker!

Mjamjam. We hebben bijna alles opgegeten, maar hadden op het laatst geen plek meer voor de frozen yoghurt. Maar die gaan we vast in de zomer nog eens halen!


Na de high tea ben ik wel toe aan een wandelingetje. De tram brengt me terug naar Oost, waar ik naar mijn kapotte fiets wandel en hem gelukkig heel makkelijk weet te repareren. Dit is zo'n oud beestje. Ik heb hem al sinds de eerste klas van de middelbare school. Hij is nu toch echt wel een beetje op z'n eind...

Thuis ga ik lijstjes maken. Dat vind ik zo heerlijk. Hier een lijstje van films die ik nog wil zien. Ik heb geprobeerd dit bij te houden via Pinterest en via de Watchlist van IMDB.com, maar gewoon met pen op papier werkt toch het allerfijnst. 

's Avonds krijg ik, tegen alle verwachtingen in, toch alweer een beetje trek. Tijd voor pasta! Ik ben alleen thuis, dus haal een restje bolognesesaus uit de vriezer. 

Eet smakelijk! Ik vind het heerlijk om een beetje rucola over mijn pasta te strooien. Smaakt - ja ja verrassend - lekker luxe. En een hele berg kaas, uiteraard.

Na het eten even languit op de bank onder een dekentje YouTube filmpjes kijken.

En daarna: op naar Utrecht voor het verjaardagsfeestje van een vriendinnetje! Deze vreemde dames die tegenover me zaten in de trein wilden wel in m'n plog, als ze maar onherkenbaar waren ;)

Het feestje was heel gezellig! In de laatste trein naar huis speelden we nog even De Slimste op onze telefoons, want zo gezellig zijn wij. 

En dat was het! Al met al een heel fijn dagje, waar ik door deze plog een tastbare herinnering aan heb. Dat is wat ik het leukst vind aan het ploggen: ik was de hele dag heel bewust bezig met de dingen die ik deed en heb daar achteraf een mooi overzichtje van. Bovendien is dit natuurlijk een mooie manier om meer foto's te gaan maken, zoals ik in mijn vorige blog beschreef. Aan de andere kant komen ook die eeuwige blogtwijfels weer boven: waarom zet ik dit nou weer online? Voor wie is dit nou interessant? Wil ik echt m'n hele leven delen? Maar al met al vond ik het een leuk experiment, dat misschien zelfs wel voor herhaling vatbaar is. Ooit. Een keertje.

donderdag 16 januari 2014

Bosfoto's


Het eerste weekend van 2014 nam mijn vriendje me als verrassing mee naar een boshuisje op de Veluwe. Even weg van huis en de dagelijkse rompslomp die er, ook al is het vakantie, gewoon altijd is. Geen wifi, slecht bereik, geen laptop en geen iPad mee. Wel: een gitaar, boeken, tijdschriften en notitieboekjes. Het was een heerlijk weekend en ik deed er eigenlijk alles wat ik me in het nieuwe jaar voorgenomen heb vaker te doen. Schrijven, naar buiten gaan, minder naar beeldschermen staren, samen zijn, muziek maken en: fotograferen. 

In het bos hebben we een beetje gespeeld met ons fototoestel. Het is geen spiegelreflex, maar toch kun je er aardige plaatjes mee schieten. En dat zou ik dus best vaker willen doen. En ze daarna bewerken in Photoshop. Vroeger Photoshopte ik me een slag in de rondte. Ik maakte blends van mijn favoriete acteurs en actrices. Met brushes, textures, overlay-layers en alles. Ik kleurde zwart-witfoto's in met hues en saturisations. Colorizen noemden we dat. Ik vond het fantastisch. Maar al heel lang doe ik in Photoshop eigenlijk niets anders meer dan foto's verkleinen. Tot vorige week, toen ik onze bosfoto's wilde bewerken tot mooie herfstige plaatjes. Ik bewerkte er twee en was daar een halve dag mee kwijt :'). Daar heeft u meteen de reden dat ik hier zo lang niets schreef. En nu ik de foto's terug zie, denk ik: meh, dat moet beter kunnen.


Maar goed, long story short: ik vond het fotograferen en bewerken superleuk om te doen. Dat zou ik wel vaker willen. Ik schreef er al eerder over, dus dat zegt wat. Het lijkt me zo fijn om mijn eigen blogposts wat op te leuken en een nog wat persoonlijker touch te geven. Die plaatjes van Pinterest gaan op den duur toch ook een beetje vervelen. 

Overigens gaat mijn fotovoornemen niet perse alleen maar over het vaker hanteren van de systeemcamera. Mijn telefoon maakt heus ook best mooie foto's en daar mag best meer gebruik van worden gemaakt. Omdat ploggen nu helemaal hip en happening is, ging ik vandaag ook proberen al mijn interessante en minder interessante handelingen op de foto te zetten. Ik heb welgeteld twee foto's gemaakt. Morgen een nieuwe poging. Daad bij het woord. Mijn motto voor 2014. Oh, gelukkig nieuwjaar nog hè?