Dit moest geschreven worden

Omdat de organisatie waar ik werk over een jaar niet meer bestaat, kan ik via mijn werk een outplacementtraject volgen. Sinds een paar weken maak ik daar gretig gebruik van. Gelukkig heb ik het nog steeds naar m'n zin in mijn huidige baan, maar al jaren - eigenlijk al vanaf dat ik ben afgestudeerd - weet ik niet zo goed wat ik wil, carrièretechnisch gezien. De kans omdat nu eens grondig uit te pluizen, heb ik dan ook met beide handen aangegrepen. Maar het is nogal een dingetje hoor, die zoektocht naar de zin van het leven de volgende stap in mijn loopbaan. 

Al eerder voerde ik een aantal gesprekken met een loopbaancoach, en uit verschillende trainingen, kernkwadranten, intervisies en 360 graden feedback heb ik ook heus al wel wat bouwstenen verzameld. Ik weet best een heel klein beetje wat ik kan (vooral wat anderen vinden dat ik kan, eigenlijk), wat mijn valkuilen zijn en wat ik (vooral niet) leuk vind om te doen. De moeilijkheid zit hem voor mij in het vertalen van alle dingen die ik over mezelf weet en die anderen over mij zeggen in een concrete baan, of op z'n minst een carrièrerichting. En knopen doorhakken, dat ook. En - heel frustrerend - it all boils down to zelfvertrouwen. Maar goed, daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. 

Want wat ook opvalt, is een steeds terugkerend thema: schrijven. Het is iets dat ik leuk vind, dat ik kan (zeggen anderen, hoor. Zoiets ga ik natuurlijk nóóit over mezelf zeggen.) en iets dat ik veel meer zou willen doen. En toch belandden alle schrijf-gerelateerde activiteiten tijdens het maken van een opdracht vanavond steevast in mijn 'ik wil het wel, maar ik doe het niet'-kwadrant. Ik wil een boek schrijven, maar ik schrijf niet eens een kort verhaal. Ik wil heel veel bloggen, maar ik schrijf met een beetje geluk slechts twee stukjes per maand. Ik wil in mijn dagboek schrijven, lekker ratelen over alles wat ik op dat moment aan het papier wil toevertrouwen, maar in plaats daarvan lees ik over de fabuleuze levens van bloggers die ik niet eens ken. En hoeveel blogposts ik inmiddels wel niet heb geschreven, in het echt of in m'n hoofd, over dit eindeloze niet-schrijven... Het moeten er ontelbaar veel zijn. 

"Soms lees je een boek waarvan je denkt: ja, dit móést gewoon geschreven worden," zei een collega laatst, toen ik vertelde over mijn wens ooit een boek te schrijven. Daarop volgde natuurlijk de vraag: "Heb jij dat ook? Dat je echt iets kwijt moet aan de wereld?" Ik antwoordde van niet, en wenste tegelijkertijd vurig dat dit wel zo was. Want een boek dat geschreven moet worden, wórdt ook geschreven. Ik weet natuurlijk wel dat dat een veel te rooskleurige kijk op het schrijverschap is. Schrijven gebeurt niet zomaar, ook al zit er iets in je dat eruit moet. En als je eigenlijk helemaal niks perse kwijt moet, maar gewoon zomaar weer eens een stukje wil schrijven, kan het zomaar gebeuren dat je twintig minuten naar een knipperende cursor zit te staren omdat je niet weet hoe je een einde aan je blogpost moet breien. Maar als boeken een open einde mogen hebben, dan mogen blogposts dat ook.