Dit moest geschreven worden

Omdat de organisatie waar ik werk over een jaar niet meer bestaat, kan ik via mijn werk een outplacementtraject volgen. Sinds een paar weken maak ik daar gretig gebruik van. Gelukkig heb ik het nog steeds naar m'n zin in mijn huidige baan, maar al jaren - eigenlijk al vanaf dat ik ben afgestudeerd - weet ik niet zo goed wat ik wil, carrièretechnisch gezien. De kans omdat nu eens grondig uit te pluizen, heb ik dan ook met beide handen aangegrepen. Maar het is nogal een dingetje hoor, die zoektocht naar de zin van het leven de volgende stap in mijn loopbaan. 

Al eerder voerde ik een aantal gesprekken met een loopbaancoach, en uit verschillende trainingen, kernkwadranten, intervisies en 360 graden feedback heb ik ook heus al wel wat bouwstenen verzameld. Ik weet best een heel klein beetje wat ik kan (vooral wat anderen vinden dat ik kan, eigenlijk), wat mijn valkuilen zijn en wat ik (vooral niet) leuk vind om te doen. De moeilijkheid zit hem voor mij in het vertalen van alle dingen die ik over mezelf weet en die anderen over mij zeggen in een concrete baan, of op z'n minst een carrièrerichting. En knopen doorhakken, dat ook. En - heel frustrerend - it all boils down to zelfvertrouwen. Maar goed, daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. 

Want wat ook opvalt, is een steeds terugkerend thema: schrijven. Het is iets dat ik leuk vind, dat ik kan (zeggen anderen, hoor. Zoiets ga ik natuurlijk nóóit over mezelf zeggen.) en iets dat ik veel meer zou willen doen. En toch belandden alle schrijf-gerelateerde activiteiten tijdens het maken van een opdracht vanavond steevast in mijn 'ik wil het wel, maar ik doe het niet'-kwadrant. Ik wil een boek schrijven, maar ik schrijf niet eens een kort verhaal. Ik wil heel veel bloggen, maar ik schrijf met een beetje geluk slechts twee stukjes per maand. Ik wil in mijn dagboek schrijven, lekker ratelen over alles wat ik op dat moment aan het papier wil toevertrouwen, maar in plaats daarvan lees ik over de fabuleuze levens van bloggers die ik niet eens ken. En hoeveel blogposts ik inmiddels wel niet heb geschreven, in het echt of in m'n hoofd, over dit eindeloze niet-schrijven... Het moeten er ontelbaar veel zijn. 

"Soms lees je een boek waarvan je denkt: ja, dit móést gewoon geschreven worden," zei een collega laatst, toen ik vertelde over mijn wens ooit een boek te schrijven. Daarop volgde natuurlijk de vraag: "Heb jij dat ook? Dat je echt iets kwijt moet aan de wereld?" Ik antwoordde van niet, en wenste tegelijkertijd vurig dat dit wel zo was. Want een boek dat geschreven moet worden, wórdt ook geschreven. Ik weet natuurlijk wel dat dat een veel te rooskleurige kijk op het schrijverschap is. Schrijven gebeurt niet zomaar, ook al zit er iets in je dat eruit moet. En als je eigenlijk helemaal niks perse kwijt moet, maar gewoon zomaar weer eens een stukje wil schrijven, kan het zomaar gebeuren dat je twintig minuten naar een knipperende cursor zit te staren omdat je niet weet hoe je een einde aan je blogpost moet breien. Maar als boeken een open einde mogen hebben, dan mogen blogposts dat ook. 

Over rennen en ander leuks

Ik heb nog helemaal niet geschreven dat ik laatst 7,5 kilometer rende. Mijn langste afstand ooit, en ik deed het ook nog eens in mijn snelste tijd ever. Niet dat het gemakkelijk ging, hoor. Zeker de laatste 2 kilometer waren niet perse de allerleukste. Maar gelukkig had ik een rennend vriendinnetje aan mijn ene en een fietsend vriendje aan mijn andere zijde. Zij hielpen me naar de finish, waar ik zuchtend en steunend en kreunend - en op het moment suprême gelukkig lachend - overheen kwam. Na een hardlooppauze van 2 weken, ga ik nu werken aan een nieuw doel: sneller worden. Ik vind korte afstanden vaak al lang genoeg, en vind het daarom leuker om nu eerst op snelheid te gaan trainen. En dan ga ik in het najaar voor een mega snelle 10 kilometer. Misschien.

Andere leuke dingen van de afgelopen tijd:

 Ik heb een ereader gekocht! Een heel groot deel van mijn tijd breng ik in de trein door. Meestal zit ik dan de hele reis met mijn telefoon te pielen: door Instagram te scrollen, Twitter door te scannen, Facebook te bekijken en blogs te lezen via Bloglovin'. Maar eigenlijk vind ik het veel fijner om mijn tijd in de trein lezend door te brengen. Ik vind haast niets ontspannender dan dat. Mijn tas zit echter altijd zo vol dat er geen boek meer bij past (en ik vind het zo zonde als een boek in mijn tas helemaal smoezelig wordt). Ik liep al een tijdje met het idee rond om een ereader te kopen, en door een leuk gesprek met iemand daarover heb ik in één avond de knoop doorgehakt en een Kobo Aura HD aangeschaft. In de afgelopen 2 weken heb ik al meer gelezen dan in de eerste 3 maanden van 2014. Ik vind het fantastisch.

 Ik ben totáál niet van de impulsaankopen (dus in een avond beslissen over de aanschaf van een ereader is voor mij best wel een dingetje) en hou ook helemaal niet van shoppen. Maar als het spontaan lukt om in 15 minuten twee nieuwe broeken te kopen, dan wordt winkelen toch ineens wel leuk. Hulde aan winkelcentrum Oostpoort in Amsterdam Oost. Ik hoef nooit meer naar de binnenstad, denk ik.

 En nog meer hulde aan Oost: er zitten zóveel leuke tentjes in mijn fijne buurtje. De terrassen van Bedford Stuyvesant en Hartje Oost zitten ieder weekend vol, en dat maakt mijn straatje extra gezellig. Laatst ging ik spontaan uiteten bij Michel-Inn en het werd een heerlijke en heel erg gezellige avond. En dan zijn er nog allerlei nieuwe zaakjes waar ik nog niet eens geweest ben, zoals Het IJsboefje. Of die zelfs nog moeten openen, zoals Walter's. Óók in mijn straat. Er zijn mensen die met gemengde gevoelens kijken naar deze verhipstering van Oost, maar ik vind het alleen maar heel erg leuk.

 En een laatste fijn plekje in Amsterdam Oost: mijn eigen terras. Het is opgeruimd, schoongemaakt, de bloemetjes en plantjes zijn weer netjes verzorgd en de zon schijnt áltijd (als er geen wolken voor zitten). Een paar extra planten zouden niet misstaan, maar ook nu is het er al zeer goed toeven. De eerste spontane barbecue van het jaar is reeds een feit, en ik hoop dat er nog heel veel meer zullen volgen.

 Dat mijn vriendje zomaar Lowlandskaartjes voor me koopt en dat we in mei naar Parijs gaan omdat we aankomende woensdag 10 (!) jaar verkering hebben.  

 Deze onsamenhangende blog en dat ik die gewoon online zet omdat ik dat leuk vind. Leuk dat je meelas :)