Ik ben gewoon een beetje blij, met dat tuintje van mij

Toen mijn ouders tijdens mijn negende levensjaar hun tuin lieten ontwerpen door een heuse tuinarchitect, werd er voor mij en mijn broer een speciaal stukje grond gereserveerd. In de met mini-buksushaagjes afgebakende aarde mochten we alles planten wat we maar wilden. Het hoefde niet te passen binnen het strakke tuinontwerp. Wilden we bloemen, dan plantten we bloemen. Wilden we groenten en kruiden, dan plantten we die. In het begin was ik razend enthousiast en heb ik samen met mijn vader allerhande groen in de grond gestopt. Ik herinner me vooral veel viooltjes. Lekker makkelijk, moet mijn vader hebben gedacht. Maar wat me het meest aan die tuintjes is bijgebleven, is hoe snel mijn broer en ik erop uitgekeken waren. En hoe lang de buksushaagjes er daarna maar wat doelloos bij hebben gestaan. Als negenjarige vond ik andere dingen blijkbaar toch interessanter. Mijn barbies en ik waren nog altijd onafscheidelijk. En ik stond geregeld de longen uit mijn lijf te playbacken voor de immense spiegel in mijn roze slaapkamertje.

Toch denk ik dat mijn liefde voor tuinieren tussen die buksushaagjes begonnen is. Toen mijn vriend en ik drie jaar geleden op zoek gingen naar een huis in Amsterdam, was 'een buiten' de belangrijkste eis die we hadden. Niet alleen zodat we lekker in het zonnetje onze koffietjes en biertjes konden opdrinken, maar ook zodat ik aan de slag kon met bloempjes, kruiden en misschien zelfs mijn eigen groentes kon gaan verbouwen. Wat een geluk dat we een fantastisch leuk huisje vonden met een nog veel fantastischer terras. Ruim twintig vierkante meter aan 'buiten' heb ik tot mijn beschikking, en wat vind ik het heerlijk om daar maar wat aan te rommelen met mijn bloemen en planten. En vooral: met mijn eigen eetbare tuin.
Dit jaar heb ik voor het eerst een paar dingen gezaaid. De oregano en basilicum doen het fantastisch, in tegenstelling tot de tijm waarvan er maar 3 zaadjes zijn ontsproten. Klapper van mijn eerste zaai-avontuur is echter mijn courgetteplant, die me vandaag de allereerste knoeperd van een courgette gaf. Daarnaast heb ik nog plantjes munt, citroentijm, nog een basilicumplantje, aardbeitjes en bieslook. En ik kocht een heel zielig paprikaplantje bij AH en een karige cherrytomatenplant bij de Turkse groenteboer. Inmiddels zijn beiden weelderig gaan groeien en kan ik haast elke dag tomaatjes plukken. Over een poosje heb ik ook elke week een verse rode paprika uit eigen tuin.


Ik vind het fantastisch om dingen die ik zelf 'gemaakt' heb te kunnen eten. Maar ook het verzorgen van de plantjes vind ik zo heerlijk om te doen. Lekker mindful, vingers in de aarde, heel rustgevend. Oké, ook wel eens niet. Want dat water geven is bijvoorbeeld iedere keer weer een gedoetje. Een tuinslang die in de knoop zit, gaat het nou nog regenen vandaag of niet, ik ben een paar dagen bijna niet thuis dus hoe moet dat nou, en zucht, hebben die stomme planten nou alwéér dorst? Ik beken ook heus eerlijk dat ik mijn plantjes niet altijd even goed verzorg. Maar vandaag heb ik weer eens extra de tijd genomen en heb ik alle planten bijgeknipt, opgebonden, ze liefdevol toegesproken en straks krijgen ze nog een lekkere scheut water met krachtvoer.

Wat een kneuterig blogje hè? En het wordt nog erger, want wat ik dus ook heel leuk vind, is om te lezen over de moestuin van iemand anders. Mijn favoriete blog op dit moment is Moesker's Moestuin. Fantastisch om te zien hoe Clarien zichzelf en haar hele gezin kan voeden met groenten van haar eigen stukje land. Gisteren had ik het met een vriendinnetje over het huren van een moestuintje in Amsterdam. Wat lijkt me dat leuk! Maar - ja ja, zoals eigenlijk alles in mijn leven - ook wel een gedoetje. Je moet er iedere keer naartoe en het ligt niet om de hoek. Het állerliefst heb ik natuurlijk mijn eigen lapje grond aan huis. Waarop ik alles wat ik wens kan planten en verbouwen. Met misschien wel een zorgvuldig gesnoeide buksushaag er omheen.

En dit is natuurlijk mijn favoriete tuinierlied.