Javaplein

Ik zie een grote boom, daaronder picknicktafels.
Schoolmeisjes staan in een kring Turkse pizza's met döner te eten.
Op het marmeren tafeltje staat een neppe vetplant, een cappuccino met kaneel.
Het bankje waarop ik zit is met een ijzeren slot vastgemaakt aan de tafel.
Een oude man op een scootmobiel vist een pakje melk uit het mandje aan zijn stuur en neemt een slok.
Een jonge vader zet zijn kind in de bakfiets en stopt een stapel kinderboeken in zijn schoudertas.
Vijf mannen in vijf verschillende kleuren zitten op het betonnen bankje.
Sommige mensen wonen hier. Boven de sportschool, boven de bibliotheek.
De zon breekt door.
Een kind in een buggy draagt een gebreide muts met een pompom bovenop.
Mijn jas kan uit.
Ik zie een groene fiets, een zwarte zadelbeschermer met witte polkadots. Banden zo dik dat ze niet tussen de tramrails passen.
Een man met een ringbaardje draagt een bananenplant over het plein.
Tram 14 rijdt voorbij. De postbode op zijn fiets.
Een jongen op een scooter steekt met zijn ellebogen op het stuur zijn sigaret aan.
Ik zie een meisje met oranje haren en een linnen tas van kattencafé Kopjes over haar schouder.
Een jongetje in voetbaltenue met een legging onder zijn broek, zijn kniesokken eroverheen.
Een oldtimer.
Het ene ogenblik een plein vol met mensen. Nog een keer kijken en er is bijna niemand meer.
Bert Jonk, de koel- en vrieswagenverhuurspecialist staat bij het kruispunt te wachten tot hij rechtsaf kan slaan.
Anna Sylvia speelt op 24 april in de Coffee Company.
Vaak zie ik mensen in hun eentje op een terras zitten. Ze schrijven. Ik kijk vol bewondering.
Nu zie ik mezelf.