Afgelopen zaterdag had ik het met een vriendinnetje over haast. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het Nederlandse waarschijnlijk één van de meest gehaaste volkeren der aarde is. Terwijl al die haastige spoed, zoals het cliché al doet vermoeden, natuurlijk zelden goed is. Onnodig meestal ook. En veroorzaker van veel stress, negativiteit en een gebrek aan naastenliefde. Is het erg om vijf minuten langer bezig te zijn met je boodschappen, omdat je iemand geholpen hebt een bepaald product te vinden? Hoe erg is het om iets later in de kroeg te belanden, omdat je je netjes aan de verkeersregels (die gelden immers ook voor fietsers) hebt gehouden? En zelfs: is het echt zo erg om je trein te missen en een kwartiertje later op je werk te zijn? Hoe fijn is het als je ochtenden niet meteen beginnen in de haaststand, en je de tijd hebt om op het station een kopje koffie te halen? Dat bedoel ik. Een nieuw voornemen is geboren. En bij toeval ontdekte ik dit weekend drie dingen die daarbij een handje helpen.
1. Chillen in Sanadome (of andere thermen/spa/sauna). De hele dag een beetje poedelen, fijne gesprekken voeren, een tijdschriftje lezen. Eten als je honger hebt, drinken waar je zin in hebt. En dan nog een ronde poedelen en bubbelen. Je telefoon ligt in je kluisje, dus daar heb je geen last van. Het bad gaat pas om half 12 dicht, dus op de tijd hoef je ook niet te letten. Oké, wel een beetje, als je de laatste trein naar Amsterdam Amstel wilt halen.
2. Pulled pork maken. Mijn geliefde kreeg voor zijn promotie poepsjieke barbecue cadeau. Eentje die groot genoeg is om hele hompen vlees er indirect op te grillen. Zondag was het mooi weer en dus werd er gebarbecued. Zes uur lang heeft de varkensschouder op de barbecue gelegen. Ik zat er naast een krantje te lezen, te niksen, de temperatuur van het vlees en de barbecue in de gaten te houden. Het resultaat was heerlijk en de dag precies zoals een zondag zijn moet.
3. Een kat. Deze week logeert de kat van mijn broer bij ons. Nu geeft hij niet het meest lichtende voorbeeld van een stress-vrij leven (ons huis maakt hele enge geluiden en mensen over de vloer zijn natuurlijk ook heel spannend), maar hij dwingt bij mij wel rustmomentjes in de dag af. 's Ochtends heel even kroelen in bed. Tien minuten knuffelen als ik thuiskom uit mijn werk. Op schoot gaan zitten als ik net van plan was op te staan om iets nuttigs te doen, en dan dus nog maar even blijven zitten. Ja, hier kan ik wel aan wennen. "Ik moest nog even met de kat knuffelen," is toch best een goed excuus om niet op tijd te zijn?
woensdag 27 mei 2015
zaterdag 16 mei 2015
Mijn schrijfcursus: een kleine geschiedenis
Ik heb dus een schrijfcursus gedaan. Mijn eerste korte verhaal is inmiddels een feit. Ik denk niet dat ik dat verhaal ooit hier zal plaatsen, want dat vind ik te eng. Het privilege (haha) dat verhaal te mogen lezen is slechts voorbehouden aan hen die zeer dichtbij mij staan. Lezers tot nu toe: mijn vriend. Oké, en mijn medecursisten en docent maar die tellen niet. Dat wordt nog wat als ik ooit mijn boek uitbreng.
Tijdens de cursus kregen we ook de opdracht om voortaan overal naartoe een notitieboekje mee te nemen. In dat boekje moeten we 'momentjes' verzamelen. Stukjes tekst van een paar regels, die allerlei gebeurtenissen van de dag kunnen beschrijven. Koffie in een café, in de rij voor de kassa bij Albert Heijn, een vergadering op het werk of - zoals in mijn geval heel vaak - gebeurtenissen op stations en in de trein. Momentjes zijn dingen die je zelf meemaakt, doet of denkt. Maar het kunnen ook gesprekken zijn die je hoort, of beschrijvingen van mensen die je opvallen. Je leert erdoor te luisteren naar hoe mensen met elkaar praten, gebeurtenissen feitelijk te beschrijven en inspiratie te halen uit alles om je heen.
De schrijfcursus duurde 15 weken. In de eerste vijf weken heb ik fanatiek in mijn notitieboekje geschreven. Heel veel momentjes verzameld. Bij een aantal momentjes bedacht ik dat dat leuke anekdotes zouden zijn om over te bloggen. Slechts één momentje heeft het uiteindelijk tot blogpost geschopt. Het notitieboekje ligt inmiddels al weken onaangeroerd op de bodem van mijn zwarte schoudertas.
Tijdens de cursus kregen we ook de opdracht om voortaan overal naartoe een notitieboekje mee te nemen. In dat boekje moeten we 'momentjes' verzamelen. Stukjes tekst van een paar regels, die allerlei gebeurtenissen van de dag kunnen beschrijven. Koffie in een café, in de rij voor de kassa bij Albert Heijn, een vergadering op het werk of - zoals in mijn geval heel vaak - gebeurtenissen op stations en in de trein. Momentjes zijn dingen die je zelf meemaakt, doet of denkt. Maar het kunnen ook gesprekken zijn die je hoort, of beschrijvingen van mensen die je opvallen. Je leert erdoor te luisteren naar hoe mensen met elkaar praten, gebeurtenissen feitelijk te beschrijven en inspiratie te halen uit alles om je heen.
De schrijfcursus duurde 15 weken. In de eerste vijf weken heb ik fanatiek in mijn notitieboekje geschreven. Heel veel momentjes verzameld. Bij een aantal momentjes bedacht ik dat dat leuke anekdotes zouden zijn om over te bloggen. Slechts één momentje heeft het uiteindelijk tot blogpost geschopt. Het notitieboekje ligt inmiddels al weken onaangeroerd op de bodem van mijn zwarte schoudertas.
donderdag 7 mei 2015
Het ongemak in het gangpad
Staan in de trein is zo'n beetje het grootste leed dat de forens kan overkomen. Helaas is deze kwelling der mensheid in de trein van Amsterdam naar Utrecht (en de andere kant op) aan de orde van de werkdag. Vanmiddag was het weer raak. Ik vond gelukkig snel een zitplek. Mijn meest favoriete ook nog: die ene stoel in de benedencoupé. Waar er geen buurmens is die te dicht tegen je aanzit, of meekijkt op je telefoon-, laptop- of tabletscherm, of uitgebreid de krant leest met zijn ene arm veel te diep in jouw personal space. Niet iedereen kon vanmiddag delen in dit ultieme levensgeluk. Het gangpad vulde zich met reizigers. Zelfs op het trapje was geen plaats meer om te zitten.
Naast mijn privéstoel stond een dame van een jaar of 40 met twee zware tassen om haar schouders. Tijdens de rit hupte ze telkens van haar ene op haar andere been. Ze zuchtte. Wist niet waar ze zich vast moest houden. Greep per ongeluk in mijn haren toen ze haar hand op de rugleuning van mijn stoel wilde leggen. Ze zuchtte nog eens. Zo vaak sta ik op haar plek. Ik voelde haar pijn.
Halverwege de reis bood ik haar mijn zitplek aan. "Waarom?" vroeg ze verbaasd toen ik haar zei dat ik graag voor haar opstond. "Om het leed een beetje te delen," zei ik. Ze vond het heel aardig, stribbelde nog wat tegen. Ik was al opgestaan en zei haar dat ik mijn plek met liefde afstond. "Ik weet niet of ik hetzelfde zou doen," zei ze. Ze bedankte me hartelijk en streek zichtbaar opgelucht neer in mijn favoriete stoel.
Het ongemak in het gangpad woog lang niet zo zwaar als het fijne gevoel zomaar iets liefs te doen voor een ander.
Naast mijn privéstoel stond een dame van een jaar of 40 met twee zware tassen om haar schouders. Tijdens de rit hupte ze telkens van haar ene op haar andere been. Ze zuchtte. Wist niet waar ze zich vast moest houden. Greep per ongeluk in mijn haren toen ze haar hand op de rugleuning van mijn stoel wilde leggen. Ze zuchtte nog eens. Zo vaak sta ik op haar plek. Ik voelde haar pijn.
Halverwege de reis bood ik haar mijn zitplek aan. "Waarom?" vroeg ze verbaasd toen ik haar zei dat ik graag voor haar opstond. "Om het leed een beetje te delen," zei ik. Ze vond het heel aardig, stribbelde nog wat tegen. Ik was al opgestaan en zei haar dat ik mijn plek met liefde afstond. "Ik weet niet of ik hetzelfde zou doen," zei ze. Ze bedankte me hartelijk en streek zichtbaar opgelucht neer in mijn favoriete stoel.
Het ongemak in het gangpad woog lang niet zo zwaar als het fijne gevoel zomaar iets liefs te doen voor een ander.
woensdag 14 januari 2015
Pubquiz
"We zijn al blij als we geen laatste worden," was het oordeel van het team, nadat de antwoorden waren ingeleverd en de punten werden geteld. Een paar rondes geleden zeiden we nog goedmoedig tegen elkaar: "Het linkerrijtje moet haalbaar zijn."
Een eeuwenlang durend kwartier volgde. De veertien teams werden één voor één opgenoemd, van de laatste plek naar de eerste. Steeds groter wordende ogen en drukke handgebaren van verrukking, toen we na plek vier nog steeds niet waren genoemd.
Derde plek? Nee, ook niet!
Tweede dan? Nee, een ander team.
Gedeeld eerste werden we.
Maar onze rekening moesten we uiteindelijk toch zelf betalen. Want weten wij veel hoeveel hotelbedden Amsterdam eigenlijk heeft.
Een eeuwenlang durend kwartier volgde. De veertien teams werden één voor één opgenoemd, van de laatste plek naar de eerste. Steeds groter wordende ogen en drukke handgebaren van verrukking, toen we na plek vier nog steeds niet waren genoemd.
Derde plek? Nee, ook niet!
Tweede dan? Nee, een ander team.
Gedeeld eerste werden we.
Maar onze rekening moesten we uiteindelijk toch zelf betalen. Want weten wij veel hoeveel hotelbedden Amsterdam eigenlijk heeft.
zaterdag 13 december 2014
Schrijven
Even iets de wereld insturen, hoor. Want als het hier staat voelt het echt, en kan ik er haast niet meer onderuit.
2015 staat voor mij in het teken van schrijven. Ik ben een schrijfcursus aan het uitzoeken. Maar eigenlijk heb ik de keuze voor mijn favoriet al binnen een paar minuten gemaakt. Het is een investering, maar misschien eentje die ik al veel eerder had moeten doen.
Het is tijd om nu toch eindelijk écht eens iets te doen met die schrijfwens van mij.
Ik ben benieuwd hoeveel je in vijftien keer drie uur kunt leren.
Met het oog op schrijven en het credo 'gewoon doen', hierbij de meest random blogpost ooit online.
Ik ben benieuwd hoeveel er in één nachtje slapen kan veranderen.
2015 staat voor mij in het teken van schrijven. Ik ben een schrijfcursus aan het uitzoeken. Maar eigenlijk heb ik de keuze voor mijn favoriet al binnen een paar minuten gemaakt. Het is een investering, maar misschien eentje die ik al veel eerder had moeten doen.
Het is tijd om nu toch eindelijk écht eens iets te doen met die schrijfwens van mij.
Ik ben benieuwd hoeveel je in vijftien keer drie uur kunt leren.
Met het oog op schrijven en het credo 'gewoon doen', hierbij de meest random blogpost ooit online.
Ik ben benieuwd hoeveel er in één nachtje slapen kan veranderen.
donderdag 27 november 2014
34 dagen tot 2015: Vijf doelen
Vol enthousiasme begon ik ook dit jaar weer aan het '50 dagen tot 2015'-project van Lianne. Ik schafte het bijbehorende ebook aan, zette alle opdrachten in mijn agenda, maakte vol overgave de eerste twee opdrachten... En daar bleef het bij. Story of my life. Beginnen aan een leuk project, goede voornemens, een enthousiast beginnetje maken, om vervolgens mijn aandacht te laten verslappen en weer te verzanden in mijn doodnormale, routineuze leventje (helemaal niet zo dramatisch als het klinkt, hoor). Zonde vind ik het, want juist dit project is zó leuk om even stil te staan bij wat het afgelopen jaar me gebracht en geleerd heeft, vooruit te blikken op het komende jaar en van de laatste dagen van 2014 het allerbeste te maken. Maar volgens Lianne is het nooit te laat om ergens mee te beginnen, en dus maak ik vandaag een herstart. Te beginnen met een lijstje van dingen die ik nog voor het einde van het jaar wil doen.
1. Een fotoalbum maken van de vakantie in Indonesië. Want als ik dat dit jaar niet doe, doe ik het nooit meer. De reis en de foto's (if I may say so myself) zijn het heel erg waard om in een mooi boekje gebundeld te worden. Ik wil ook nog wat herinneringen van de reis erbij opschrijven. De eerste vier dagen van de vakantie heb ik heel gedetailleerd een dagboek bijgehouden, maar je kunt vast wel raden wat er ná die vier dagen gebeurde...
2. Een voedselkrat-abonnement uitproberen. Mijn ouders hadden vroeger een abonnement op een biologisch groente- en fruitpakket. Toen al superhandig en leuk, en tegenwoordig weer helemaal hipperdepip. Ik wil het heel graag eens uitproberen, en ook gaan uitvinden welke van de 457 aanbieders het beste bij mijn behoeften past. Van Eva kreeg ik een eerste HelloFresh box cadeau, en die wordt zaterdag afgeleverd. Ik heb er zo'n zin in. Kerstpakketgevoel, hoera!
3. Ideeën verzamelen voor het terras, een planning maken en alvast voorbereiden wat kan. Het afgelopen jaar heb ik heel wat uurtjes en kilo's potgrond besteed aan ons terras. Ik heb er tomaatjes, courgettes, paprika's en allerlei kruiden gekweekt. Hartstikke leuk allemaal, maar dat kan beter. En méér. Ik ga het serieus aanpakken, door nu al plannen te maken, alles wat ik nodig heb aan te schaffen en al vroeg babyzaadjes in de vensterbank te laten groeien. Zodat mijn moesterrasje er volgend jaar nog mooier bijligt dan 'ie dit jaar al deed.
4. Bij oma op bezoek gaan. Hoi oma, als u dit leest, dat u het weet: ik kom binnenkort een keertje langs hoor! Het is alweer zo verschrikkelijk lang geleden, en ik durf te wedden dat u heel benieuwd bent naar mijn Indonesië-avontuur :).
5. Het hardlopen (of een andere sport) weer een beetje opbouwen. Ja jongens, dit kon natuurlijk niet uitblijven. Hardlopen (of een andere sport) zal al-tijd in mijn doelenlijstje staan. Maar dit keer ben ik niet zo ambitieus. Ik wil gewoon weer eens af en toe een klein rondje rennen. Even de deur uit. Even kijken hoe ver ik nog kom zonder te stoppen. Even kijken of ik het steeds een stukje langer kan volhouden. Als ik per abuis een andere sport ontdek (ik kan het me eigenlijk echt niet voorstellen, maar ik hou alle opties open), dan telt dat ook.
Ik mag van Lianne niet teveel doelen stellen, dus laat ik het hierbij. Deze moeten alle vijf haalbaar zijn in de (halleluja, zo weinig?!) 34 dagen die 2014 nog telt. Eh... Toch?
woensdag 13 augustus 2014
Over exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole (of: de wondere wereld van vloggen, bloggen en activity trackers)
Op regelmatige basis verwonder ik me over drie dingen. Oké, eigenlijk over wel honderdmiljoenmiljard dingen, maar dat zijn er teveel om in één blogpost te beschrijven. Waar ik het vandaag met je over wil hebben, zijn drie dingen die ik heel raar en vreemd vind, maar tegelijkertijd heel boeiend en leuk. En het zijn dingen die ik eigenlijk zelf ook wel eens zou willen doen, al doe, of zou willen hebben. Ben je al nieuwsgierig? Als ik dit zou lezen en nog niet zou weten waar het over gaat, zou ik werkelijk waar op het puntje van m'n stoel zitten. Ik hou je niet langer in spanning.
Nummertje 1. Je hele leven op YouTube laten zien.
Sinds Mascha van Beautygloss een paar jaar geleden begon te vloggen, en nu zelfs het hele jaar door iedere dag van haar leven op video vastlegt, ben ik een trouwe kijker. Iedere ochtend ontbijt ik met haar. En ik vind het zo fascinerend en leuk en gezellig om te zien. Maar waarom, in hemelsnaam? Zoveel spannende dingen maakt ze nou ook weer niet mee en qua persoonlijkheid vind ik haar eigenlijk ook niet bijster bruisend. Maar toch: iedere ochtend, vaste prik, Mascha en een bakje yoghurt met muesli. Blijkbaar zijn er duizenden mensen en families die dagelijks hun beslommeringen vastleggen op camera en, gekker nog, dit delen met iedereen die het maar bekijken wil. Natuurlijk bepalen ze zelf wat er wel en niet in beeld komt, en zullen ze voor zichzelf de grenzen van het acceptabele hebben bepaald. Althans, dat hoop ik van ganser harte voor ze. Maar ook dan vraag ik me af: wat is dat voor vreemde behoefte om je leven te filmen en met iedereen te delen? En hallo Froukelientje, wat is dat met jou en het willen zien van al die onbekende levens? (Ik ben sinds een week ook verslaafd aan het kanaal van de SacconeJolys. Vooral om de schetige kindjes, niet om die irritante onverstaanbare dude die de hele tijd in beeld is.)
Nummertje 2. Bloggen, überhaupt.
Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor 'gewoon' bloggen. Waarom zou je alles wat je meemaakt in geuren en kleuren het wereldwijde web insturen? Daar naar waar je eigenlijk geen idee hebt wie het leest en wat er met al jouw informatie en foto's (!) gebeurt. En wat is er eigenlijk mis met mij, dat ik zoveel blogs volg en juist de meest persoonlijke stukjes het allerinteressantst vind? Wat kunnen mij al die onbekende mensen eigenlijk schelen? En waarom wil ik zelf eigenlijk zo graag stukjes online zetten? Ik verbaas me hier iedere dag wel een keertje over. En iedere keer dat ik zelf een stukje online zet. (Gelukkig is dat niet zo vaak.) Het blijft een vreemd fenomeen.
Nummertje 3. Activity trackers.
Ja, nog zoiets. Het is tegenwoordig helemaal hip om een apparaatje om je pols te dragen dat meet hoeveel je beweegt, slaapt en eet (dat laatste moet je nog wel handmatig invoeren; zo vooruitstrevend is de techniek van tegenwoordig nou ook weer niet). En het leukste is dan natuurlijk nog om het aantal dagelijks gezette stappen en je slaappatroon van de afgelopen nacht met de gewillige voyeur (of voyeuristen? Ik ging het googelen en zag meteen een stout plaatje op Wikipedia. Ik heb het hier natuurlijk over de (niet zo) stoute variant) te delen. En ja, ook dit vind ik dus leuk om te zien. Sterker nog, ik wil ook zo'n kek meetdingetje om mijn pols! En dat terwijl ik alle argumenten om het niet te doen kan bedenken en het daar zelfs roerend mee eens ben. Want wat schiet je er nou helemaal mee op om tot op de stap nauwkeurig te weten hoeveel je op een dag beweegt? Ik weet zonder tracker heus ook wel dat ik veel vaker in de benen moet. En wat doet het ertoe om terug te kunnen zien hoe vaak je 's nachts wakker bent geworden? Als dat meer dan één keer per nacht is, denk ik daar liever helemaal niet meer aan terug. Ja, het was een kutnacht en nu ben ik moe. Moving on. Het apparaatje schijnt je te motiveren om daadwerkelijk het benodigde aantal stappen op een dag te behalen. Volgens mij werkt dat een weekje, maar moet je daarna toch echt weer helemaal zelf je luie billen van de bank af motiveren. En joehoe, je kunt toch zeker zelf wel bedenken dat je meer moet bewegen, eerder naar bed moet en minder wijntjes moet drinken? Bovendien kost het dingetje een luttele 100 tot 150 euro. Dus. Ik wil er eentje hebben, dat lijkt me duidelijk.
Kortom
Deze vreemde wereld van exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole blijft me verbazen. En ik zit er zelf middenin. Waarom? Ik snap er ook niks van. Maar ik vermaak me er kostelijk.
Nummertje 1. Je hele leven op YouTube laten zien.
Sinds Mascha van Beautygloss een paar jaar geleden begon te vloggen, en nu zelfs het hele jaar door iedere dag van haar leven op video vastlegt, ben ik een trouwe kijker. Iedere ochtend ontbijt ik met haar. En ik vind het zo fascinerend en leuk en gezellig om te zien. Maar waarom, in hemelsnaam? Zoveel spannende dingen maakt ze nou ook weer niet mee en qua persoonlijkheid vind ik haar eigenlijk ook niet bijster bruisend. Maar toch: iedere ochtend, vaste prik, Mascha en een bakje yoghurt met muesli. Blijkbaar zijn er duizenden mensen en families die dagelijks hun beslommeringen vastleggen op camera en, gekker nog, dit delen met iedereen die het maar bekijken wil. Natuurlijk bepalen ze zelf wat er wel en niet in beeld komt, en zullen ze voor zichzelf de grenzen van het acceptabele hebben bepaald. Althans, dat hoop ik van ganser harte voor ze. Maar ook dan vraag ik me af: wat is dat voor vreemde behoefte om je leven te filmen en met iedereen te delen? En hallo Froukelientje, wat is dat met jou en het willen zien van al die onbekende levens? (Ik ben sinds een week ook verslaafd aan het kanaal van de SacconeJolys. Vooral om de schetige kindjes, niet om die irritante onverstaanbare dude die de hele tijd in beeld is.)
Nummertje 2. Bloggen, überhaupt.
Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor 'gewoon' bloggen. Waarom zou je alles wat je meemaakt in geuren en kleuren het wereldwijde web insturen? Daar naar waar je eigenlijk geen idee hebt wie het leest en wat er met al jouw informatie en foto's (!) gebeurt. En wat is er eigenlijk mis met mij, dat ik zoveel blogs volg en juist de meest persoonlijke stukjes het allerinteressantst vind? Wat kunnen mij al die onbekende mensen eigenlijk schelen? En waarom wil ik zelf eigenlijk zo graag stukjes online zetten? Ik verbaas me hier iedere dag wel een keertje over. En iedere keer dat ik zelf een stukje online zet. (Gelukkig is dat niet zo vaak.) Het blijft een vreemd fenomeen.
Nummertje 3. Activity trackers.
Ja, nog zoiets. Het is tegenwoordig helemaal hip om een apparaatje om je pols te dragen dat meet hoeveel je beweegt, slaapt en eet (dat laatste moet je nog wel handmatig invoeren; zo vooruitstrevend is de techniek van tegenwoordig nou ook weer niet). En het leukste is dan natuurlijk nog om het aantal dagelijks gezette stappen en je slaappatroon van de afgelopen nacht met de gewillige voyeur (of voyeuristen? Ik ging het googelen en zag meteen een stout plaatje op Wikipedia. Ik heb het hier natuurlijk over de (niet zo) stoute variant) te delen. En ja, ook dit vind ik dus leuk om te zien. Sterker nog, ik wil ook zo'n kek meetdingetje om mijn pols! En dat terwijl ik alle argumenten om het niet te doen kan bedenken en het daar zelfs roerend mee eens ben. Want wat schiet je er nou helemaal mee op om tot op de stap nauwkeurig te weten hoeveel je op een dag beweegt? Ik weet zonder tracker heus ook wel dat ik veel vaker in de benen moet. En wat doet het ertoe om terug te kunnen zien hoe vaak je 's nachts wakker bent geworden? Als dat meer dan één keer per nacht is, denk ik daar liever helemaal niet meer aan terug. Ja, het was een kutnacht en nu ben ik moe. Moving on. Het apparaatje schijnt je te motiveren om daadwerkelijk het benodigde aantal stappen op een dag te behalen. Volgens mij werkt dat een weekje, maar moet je daarna toch echt weer helemaal zelf je luie billen van de bank af motiveren. En joehoe, je kunt toch zeker zelf wel bedenken dat je meer moet bewegen, eerder naar bed moet en minder wijntjes moet drinken? Bovendien kost het dingetje een luttele 100 tot 150 euro. Dus. Ik wil er eentje hebben, dat lijkt me duidelijk.
Kortom
Deze vreemde wereld van exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole blijft me verbazen. En ik zit er zelf middenin. Waarom? Ik snap er ook niks van. Maar ik vermaak me er kostelijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)