donderdag 21 april 2016

Openhartigheid

Zul je net zien: zit ik vorige week heel stoer te doen op Facebook dat ik al een paar weken achter elkaar een blogpost heb geschreven, krijg ik deze week geen enkel fatsoenlijk stukje op papier. In ieder geval niet zonder in herhaling te vallen. Of zonder dat het een heel saai stukje wordt. Ik heb uit pure wanhoop zelfs gedacht dat ik misschien maar mijn oude rubriek tune thursday uit het stof moest doen herrijzen. (In dat kader toch een klein tipje mijnerzijds: RHODES, voor als je houdt van zwelgen-in-zelfmedelijden-muziek (toevallig één van mijn favorietste genres): het is prachtig).

Hoe het komt dat schrijven me zo vaak niet (goed genoeg) lukt, werd er tijdens de schrijfprocesles van afgelopen dinsdag maar weer eens fijntjes ingewreven. De docent liet ons ons schrijvers-kernkwadrant invullen. Mijn valkuil: perfectionisme. Mijn uitdaging: minder oordelen.

Laat 'niet oordelen' nou precies één van mijn belangrijkste levenswaarden zijn. Let wel: als het gaat over het be- en veroordelen van ánderen. Hoe mensen eruit zien, hoe ze zich gedragen, wat ze zeggen, hoe bepaalde situaties zijn. Ik vind het heel belangrijk om alles en iedereen met een open houding tegemoet te treden. Geen hokjes en hekjes te plaatsen. Open minded, heet dat dan, in goed Nederlands. Ik vind openhartig een veel mooier woord. En volgens mij gaat die openhartigheid mij redelijk goed af. En als het even niet lukt, dan betrap ik mezelf daar in ieder geval op. En is herkenning niet de eerste fase in het proces van genezing, ofzo?

Hoe kan het dan dat ik juist over mezelf zo genadeloos kan oordelen? Echt, als het op mezelf aankomt, vind ik zo'n beetje alles wat ik doe, zeg en produceer raar, stom of onbenullig. Dat wordt flink oefenen dus, om die beoordelaar in mij de mond te snoeren. Om gewoon tevreden te zijn met wat er is.

Van mijn taalmaatje kreeg ik gisteren alvast een fijn lesje tevredenheid. Alhoewel, het stappenplan 'Vijf acties voor een tevreden jij' bleef uit.
"Ik ben gewoon altijd tevreden met mezelf," zei ze.
"Ik hoef geen Ferrari te rijden," was het meest concrete voorbeeld dat ze gaf.
Nu hoef ik ook zeker geen Ferrari, dus waarom doe ik dan zo moeilijk?

Gelukkig had ook zij, de meest tevreden persoon die ik ooit heb ontmoet, nog iets te wensen: "Ik ben heel jaloers op vrouwen met kleine voeten. Mijn voeten zijn groot en hebben knobbels aan de zijkant. Ik wou dat ik kleine voetjes had."
De tegenstelling had niet groter kunnen zijn. Mijn voeten zijn het enige deel van mezelf waar ik erg tevreden over ben. Ze zijn klein, poezelig en knobbelloos. Oké, als ze niet zo zouden opzwellen als het warm is, mijn hielen niet zo vreselijk blaargevoelig waren, en als mijn kleine teennagels wat groter zouden zijn zodat ik die tenminste ook fatsoenlijk kan lakken... Dan zouden ze helemaal perfect zijn.

2 opmerkingen:

  1. Haha ik moest zo lachen om de voeten opmerking!! Gelukkig vind ik ook heel vaak mijn stukjes een beethe suf. Die van jou zijn altijd leuk!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha ja, we hebben er samen ook hard om moeten lachen :) :) Te mooi om niet als voorbeeld te gebruiken!
      Thanks voor het complimentje <3 Ik vind jouw stukjes ook altijd leuk! Vooral de persoonlijke; die over crossfit en kettlebell enzo lees ik niet zo vaak... ;) Xxxx

      Verwijderen