Pubquiz

"We zijn al blij als we geen laatste worden," was het oordeel van het team, nadat de antwoorden waren ingeleverd en de punten werden geteld. Een paar rondes geleden zeiden we nog goedmoedig tegen elkaar: "Het linkerrijtje moet haalbaar zijn."

Een eeuwenlang durend kwartier volgde. De veertien teams werden één voor één opgenoemd, van de laatste plek naar de eerste. Steeds groter wordende ogen en drukke handgebaren van verrukking, toen we na plek vier nog steeds niet waren genoemd.

Derde plek? Nee, ook niet!
Tweede dan? Nee, een ander team.

Gedeeld eerste werden we.
Maar onze rekening moesten we uiteindelijk toch zelf betalen. Want weten wij veel hoeveel hotelbedden Amsterdam eigenlijk heeft.

Schrijven

Even iets de wereld insturen, hoor. Want als het hier staat voelt het echt, en kan ik er haast niet meer onderuit.

2015 staat voor mij in het teken van schrijven. Ik ben een schrijfcursus aan het uitzoeken. Maar eigenlijk heb ik de keuze voor mijn favoriet al binnen een paar minuten gemaakt. Het is een investering, maar misschien eentje die ik al veel eerder had moeten doen.

Het is tijd om nu toch eindelijk écht eens iets te doen met die schrijfwens van mij.
Ik ben benieuwd hoeveel je in vijftien keer drie uur kunt leren.

Met het oog op schrijven en het credo 'gewoon doen', hierbij de meest random blogpost ooit online.
Ik ben benieuwd hoeveel er in één nachtje slapen kan veranderen.

34 dagen tot 2015: Vijf doelen

Vol enthousiasme begon ik ook dit jaar weer aan het '50 dagen tot 2015'-project van Lianne. Ik schafte het bijbehorende ebook aan, zette alle opdrachten in mijn agenda, maakte vol overgave de eerste twee opdrachten... En daar bleef het bij. Story of my life. Beginnen aan een leuk project, goede voornemens, een enthousiast beginnetje maken, om vervolgens mijn aandacht te laten verslappen en weer te verzanden in mijn doodnormale, routineuze leventje (helemaal niet zo dramatisch als het klinkt, hoor). Zonde vind ik het, want juist dit project is zó leuk om even stil te staan bij wat het afgelopen jaar me gebracht en geleerd heeft, vooruit te blikken op het komende jaar en van de laatste dagen van 2014 het allerbeste te maken. Maar volgens Lianne is het nooit te laat om ergens mee te beginnen, en dus maak ik vandaag een herstart. Te beginnen met een lijstje van dingen die ik nog voor het einde van het jaar wil doen.

1. Een fotoalbum maken van de vakantie in Indonesië. Want als ik dat dit jaar niet doe, doe ik het nooit meer. De reis en de foto's (if I may say so myself) zijn het heel erg waard om in een mooi boekje gebundeld te worden. Ik wil ook nog wat herinneringen van de reis erbij opschrijven. De eerste vier dagen van de vakantie heb ik heel gedetailleerd een dagboek bijgehouden, maar je kunt vast wel raden wat er ná die vier dagen gebeurde...

2. Een voedselkrat-abonnement uitproberen. Mijn ouders hadden vroeger een abonnement op een biologisch groente- en fruitpakket. Toen al superhandig en leuk, en tegenwoordig weer helemaal hipperdepip. Ik wil het heel graag eens uitproberen, en ook gaan uitvinden welke van de 457 aanbieders het beste bij mijn behoeften past. Van Eva kreeg ik een eerste HelloFresh box cadeau, en die wordt zaterdag afgeleverd. Ik heb er zo'n zin in. Kerstpakketgevoel, hoera!

3. Ideeën verzamelen voor het terras, een planning maken en alvast voorbereiden wat kan. Het afgelopen jaar heb ik heel wat uurtjes en kilo's potgrond besteed aan ons terras. Ik heb er tomaatjes, courgettes, paprika's en allerlei kruiden gekweekt. Hartstikke leuk allemaal, maar dat kan beter. En méér. Ik ga het serieus aanpakken, door nu al plannen te maken, alles wat ik nodig heb aan te schaffen en al vroeg babyzaadjes in de vensterbank te laten groeien. Zodat mijn moesterrasje er volgend jaar nog mooier bijligt dan 'ie dit jaar al deed.

4. Bij oma op bezoek gaan. Hoi oma, als u dit leest, dat u het weet: ik kom binnenkort een keertje langs hoor! Het is alweer zo verschrikkelijk lang geleden, en ik durf te wedden dat u heel benieuwd bent naar mijn Indonesië-avontuur :). 

5. Het hardlopen (of een andere sport) weer een beetje opbouwen. Ja jongens, dit kon natuurlijk niet uitblijven. Hardlopen (of een andere sport) zal al-tijd in mijn doelenlijstje staan. Maar dit keer ben ik niet zo ambitieus. Ik wil gewoon weer eens af en toe een klein rondje rennen. Even de deur uit. Even kijken hoe ver ik nog kom zonder te stoppen. Even kijken of ik het steeds een stukje langer kan volhouden. Als ik per abuis een andere sport ontdek (ik kan het me eigenlijk echt niet voorstellen, maar ik hou alle opties open), dan telt dat ook.

Ik mag van Lianne niet teveel doelen stellen, dus laat ik het hierbij. Deze moeten alle vijf haalbaar zijn in de (halleluja, zo weinig?!) 34 dagen die 2014 nog telt. Eh... Toch? 

Over exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole (of: de wondere wereld van vloggen, bloggen en activity trackers)

Op regelmatige basis verwonder ik me over drie dingen. Oké, eigenlijk over wel honderdmiljoenmiljard dingen, maar dat zijn er teveel om in één blogpost te beschrijven. Waar ik het vandaag met je over wil hebben, zijn drie dingen die ik heel raar en vreemd vind, maar tegelijkertijd heel boeiend en leuk. En het zijn dingen die ik eigenlijk zelf ook wel eens zou willen doen, al doe, of zou willen hebben. Ben je al nieuwsgierig? Als ik dit zou lezen en nog niet zou weten waar het over gaat, zou ik werkelijk waar op het puntje van m'n stoel zitten. Ik hou je niet langer in spanning.

Nummertje 1. Je hele leven op YouTube laten zien.
Sinds Mascha van Beautygloss een paar jaar geleden begon te vloggen, en nu zelfs het hele jaar door iedere dag van haar leven op video vastlegt, ben ik een trouwe kijker. Iedere ochtend ontbijt ik met haar. En ik vind het zo fascinerend en leuk en gezellig om te zien. Maar waarom, in hemelsnaam? Zoveel spannende dingen maakt ze nou ook weer niet mee en qua persoonlijkheid vind ik haar eigenlijk ook niet bijster bruisend. Maar toch: iedere ochtend, vaste prik, Mascha en een bakje yoghurt met muesli. Blijkbaar zijn er duizenden mensen en families die dagelijks hun beslommeringen vastleggen op camera en, gekker nog, dit delen met iedereen die het maar bekijken wil. Natuurlijk bepalen ze zelf wat er wel en niet in beeld komt, en zullen ze voor zichzelf de grenzen van het acceptabele hebben bepaald. Althans, dat hoop ik van ganser harte voor ze. Maar ook dan vraag ik me af: wat is dat voor vreemde behoefte om je leven te filmen en met iedereen te delen? En hallo Froukelientje, wat is dat met jou en het willen zien van al die onbekende levens? (Ik ben sinds een week ook verslaafd aan het kanaal van de SacconeJolys. Vooral om de schetige kindjes, niet om die irritante onverstaanbare dude die de hele tijd in beeld is.)

Nummertje 2. Bloggen, überhaupt.
Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor 'gewoon' bloggen. Waarom zou je alles wat je meemaakt in geuren en kleuren het wereldwijde web insturen? Daar naar waar je eigenlijk geen idee hebt wie het leest en wat er met al jouw informatie en foto's (!) gebeurt. En wat is er eigenlijk mis met mij, dat ik zoveel blogs volg en juist de meest persoonlijke stukjes het allerinteressantst vind? Wat kunnen mij al die onbekende mensen eigenlijk schelen? En waarom wil ik zelf eigenlijk zo graag stukjes online zetten? Ik verbaas me hier iedere dag wel een keertje over. En iedere keer dat ik zelf een stukje online zet. (Gelukkig is dat niet zo vaak.) Het blijft een vreemd fenomeen.

Nummertje 3. Activity trackers. 
Ja, nog zoiets. Het is tegenwoordig helemaal hip om een apparaatje om je pols te dragen dat meet hoeveel je beweegt, slaapt en eet (dat laatste moet je nog wel handmatig invoeren; zo vooruitstrevend is de techniek van tegenwoordig nou ook weer niet). En het leukste is dan natuurlijk nog om het aantal dagelijks gezette stappen en je slaappatroon van de afgelopen nacht met de gewillige voyeur (of voyeuristen? Ik ging het googelen en zag meteen een stout plaatje op Wikipedia. Ik heb het hier natuurlijk over de (niet zo) stoute variant) te delen. En ja, ook dit vind ik dus leuk om te zien. Sterker nog, ik wil ook zo'n kek meetdingetje om mijn pols! En dat terwijl ik alle argumenten om het niet te doen kan bedenken en het daar zelfs roerend mee eens ben. Want wat schiet je er nou helemaal mee op om tot op de stap nauwkeurig te weten hoeveel je op een dag beweegt? Ik weet zonder tracker heus ook wel dat ik veel vaker in de benen moet. En wat doet het ertoe om terug te kunnen zien hoe vaak je 's nachts wakker bent geworden? Als dat meer dan één keer per nacht is, denk ik daar liever helemaal niet meer aan terug. Ja, het was een kutnacht en nu ben ik moe. Moving on. Het apparaatje schijnt je te motiveren om daadwerkelijk het benodigde aantal stappen op een dag te behalen. Volgens mij werkt dat een weekje, maar moet je daarna toch echt weer helemaal zelf je luie billen van de bank af motiveren. En joehoe, je kunt toch zeker zelf wel bedenken dat je meer moet bewegen, eerder naar bed moet en minder wijntjes moet drinken? Bovendien kost het dingetje een luttele 100 tot 150 euro. Dus. Ik wil er eentje hebben, dat lijkt me duidelijk.

Kortom
Deze vreemde wereld van exhibitionisme, voyeurisme en schijncontrole blijft me verbazen. En ik zit er zelf middenin. Waarom? Ik snap er ook niks van. Maar ik vermaak me er kostelijk.

Ik ben gewoon een beetje blij, met dat tuintje van mij

Toen mijn ouders tijdens mijn negende levensjaar hun tuin lieten ontwerpen door een heuse tuinarchitect, werd er voor mij en mijn broer een speciaal stukje grond gereserveerd. In de met mini-buksushaagjes afgebakende aarde mochten we alles planten wat we maar wilden. Het hoefde niet te passen binnen het strakke tuinontwerp. Wilden we bloemen, dan plantten we bloemen. Wilden we groenten en kruiden, dan plantten we die. In het begin was ik razend enthousiast en heb ik samen met mijn vader allerhande groen in de grond gestopt. Ik herinner me vooral veel viooltjes. Lekker makkelijk, moet mijn vader hebben gedacht. Maar wat me het meest aan die tuintjes is bijgebleven, is hoe snel mijn broer en ik erop uitgekeken waren. En hoe lang de buksushaagjes er daarna maar wat doelloos bij hebben gestaan. Als negenjarige vond ik andere dingen blijkbaar toch interessanter. Mijn barbies en ik waren nog altijd onafscheidelijk. En ik stond geregeld de longen uit mijn lijf te playbacken voor de immense spiegel in mijn roze slaapkamertje.

Toch denk ik dat mijn liefde voor tuinieren tussen die buksushaagjes begonnen is. Toen mijn vriend en ik drie jaar geleden op zoek gingen naar een huis in Amsterdam, was 'een buiten' de belangrijkste eis die we hadden. Niet alleen zodat we lekker in het zonnetje onze koffietjes en biertjes konden opdrinken, maar ook zodat ik aan de slag kon met bloempjes, kruiden en misschien zelfs mijn eigen groentes kon gaan verbouwen. Wat een geluk dat we een fantastisch leuk huisje vonden met een nog veel fantastischer terras. Ruim twintig vierkante meter aan 'buiten' heb ik tot mijn beschikking, en wat vind ik het heerlijk om daar maar wat aan te rommelen met mijn bloemen en planten. En vooral: met mijn eigen eetbare tuin.
Dit jaar heb ik voor het eerst een paar dingen gezaaid. De oregano en basilicum doen het fantastisch, in tegenstelling tot de tijm waarvan er maar 3 zaadjes zijn ontsproten. Klapper van mijn eerste zaai-avontuur is echter mijn courgetteplant, die me vandaag de allereerste knoeperd van een courgette gaf. Daarnaast heb ik nog plantjes munt, citroentijm, nog een basilicumplantje, aardbeitjes en bieslook. En ik kocht een heel zielig paprikaplantje bij AH en een karige cherrytomatenplant bij de Turkse groenteboer. Inmiddels zijn beiden weelderig gaan groeien en kan ik haast elke dag tomaatjes plukken. Over een poosje heb ik ook elke week een verse rode paprika uit eigen tuin.


Ik vind het fantastisch om dingen die ik zelf 'gemaakt' heb te kunnen eten. Maar ook het verzorgen van de plantjes vind ik zo heerlijk om te doen. Lekker mindful, vingers in de aarde, heel rustgevend. Oké, ook wel eens niet. Want dat water geven is bijvoorbeeld iedere keer weer een gedoetje. Een tuinslang die in de knoop zit, gaat het nou nog regenen vandaag of niet, ik ben een paar dagen bijna niet thuis dus hoe moet dat nou, en zucht, hebben die stomme planten nou alwéér dorst? Ik beken ook heus eerlijk dat ik mijn plantjes niet altijd even goed verzorg. Maar vandaag heb ik weer eens extra de tijd genomen en heb ik alle planten bijgeknipt, opgebonden, ze liefdevol toegesproken en straks krijgen ze nog een lekkere scheut water met krachtvoer.

Wat een kneuterig blogje hè? En het wordt nog erger, want wat ik dus ook heel leuk vind, is om te lezen over de moestuin van iemand anders. Mijn favoriete blog op dit moment is Moesker's Moestuin. Fantastisch om te zien hoe Clarien zichzelf en haar hele gezin kan voeden met groenten van haar eigen stukje land. Gisteren had ik het met een vriendinnetje over het huren van een moestuintje in Amsterdam. Wat lijkt me dat leuk! Maar - ja ja, zoals eigenlijk alles in mijn leven - ook wel een gedoetje. Je moet er iedere keer naartoe en het ligt niet om de hoek. Het állerliefst heb ik natuurlijk mijn eigen lapje grond aan huis. Waarop ik alles wat ik wens kan planten en verbouwen. Met misschien wel een zorgvuldig gesnoeide buksushaag er omheen.

En dit is natuurlijk mijn favoriete tuinierlied.

Parijs

Vorige week was ik met mijn geliefde in Parijs, om ons tienjarig bestaan te vieren. Het beschrijven van tips en hotspots laat ik liever over aan de vele travelbloggers die de internetwereld rijk is. Maar een aantal observaties en overpeinzingen van het afgelopen weekend deel ik graag met jullie. Met daarbij vooropgesteld: het was een geweldig, heerlijk, prachtig weekend en Parijs is een fantastische stad.

1. Zebrapaden bestaan niet in Parijs. Ze liggen er wel, maar hebben totaal geen functie. Als je jezelf op een zebrapad voor een auto werpt, stoppen ze heus wel voor je. Maar beleefd wachten tot er een auto voor je afremt: zeer zonde van je tijd.

2. Wat is het er duur! Het ligt natuurlijk een beetje aan de plekken waar je komt, en ook of je op het terras plaatsneemt of je drankje aan de bar bestelt. (Vorig weekend was het práchtig weer, dus kozen we telkens voor de duurste optie: het terras.) Maar telkens was onze conclusie: voor drinken betaal je in Parijs een godsvermogen. Het eten viel ons redelijk mee, maar voor een café crème betaal je minstens €4,50 en een biertje kost zo €5,-. Gelukkig zijn er genoeg parken waar je met je bij l'alimentation gekochte biertjes kunt neerstrijken. Wel even opletten: in het openbaar alcohol nuttigen mag niet overal. 

3. Hoewel de uitdrukking 'going Dutch' is, heb ik in Nederland nog nooit zo vaak mensen hun rekening zien splitten. Tot op de cent nauwkeurig wordt uitgerekend wie wat moet betalen, en alles wordt apart afgerekend. Ik pleit voor herziening van het gezegde.

4. We hebben veel gehad aan onze 100% Reisgids, maar het allerleukste buurtje staat er niet in vermeld en dat is een schande! Dus, toch even een tipje van mijn kant: ga op zondag (zeker als het mooi weer is) naar de buurt rond Canal Saint-Martin. Daar zitten heel veel leuke koffietentjes, barretjes en restaurants en op zondag zijn een aantal straten afgesloten voor auto's. Er heerst daardoor een heel gezellige, rustige sfeer. En het allerleukste: de kades langs het kanaal zijn bezaaid met jonge, hippe, picknickende Parijzenaren. 

5. Wat is de stad gróót! Amsterdam is echt een dorp vergeleken met het immense Parijs. Wat ik heel leuk vind, is dat iedere wijk weer een ander karakter heeft. Van de statigheid die vergelijkbaar is met Wenen naar de knusheid van de Amsterdamse Pijp.

6. Ik schrok - zoals eigenlijk in iedere Europese hoofdstad - van het aantal bedelaars op straat. Zo verschrikkelijk vind ik dat, en ik weet nooit zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Zal ik ze wat muntjes geven? Hoeveel dan? En aan wie dan? En waarom aan de één wel en aan de ander niet? Nu, weer thuis, schaam ik me dat ik dan maar aan niemand wat gaf. Zeker na het zien van dit filmpje. De volgende keer doe ik dit anders.

7. Hoe ontstaat het ritme van een land of stad? Hoe is het ooit zo gekomen dat Parijzenaren zo uitgebreid lunchen en pas zo laat 's avonds eten? Het is haast een Mediterraans ritme, en zó verschillend met Amsterdam. Vier uurtjes met de trein en het levensritme is totaal anders. Hoe is dat ooit ontstaan? Wie heeft bedacht dat half 7 in Amsterdam een prima tijd is om aan te schuiven voor het diner, terwijl het in Parijs de normaalste zaak van de wereld is om om 22.00 uur nog een volledige maaltijd te bestellen?

8. De duiven in Parijs zijn net zo kut als die in Amsterdam.

Dit moest geschreven worden

Omdat de organisatie waar ik werk over een jaar niet meer bestaat, kan ik via mijn werk een outplacementtraject volgen. Sinds een paar weken maak ik daar gretig gebruik van. Gelukkig heb ik het nog steeds naar m'n zin in mijn huidige baan, maar al jaren - eigenlijk al vanaf dat ik ben afgestudeerd - weet ik niet zo goed wat ik wil, carrièretechnisch gezien. De kans omdat nu eens grondig uit te pluizen, heb ik dan ook met beide handen aangegrepen. Maar het is nogal een dingetje hoor, die zoektocht naar de zin van het leven de volgende stap in mijn loopbaan. 

Al eerder voerde ik een aantal gesprekken met een loopbaancoach, en uit verschillende trainingen, kernkwadranten, intervisies en 360 graden feedback heb ik ook heus al wel wat bouwstenen verzameld. Ik weet best een heel klein beetje wat ik kan (vooral wat anderen vinden dat ik kan, eigenlijk), wat mijn valkuilen zijn en wat ik (vooral niet) leuk vind om te doen. De moeilijkheid zit hem voor mij in het vertalen van alle dingen die ik over mezelf weet en die anderen over mij zeggen in een concrete baan, of op z'n minst een carrièrerichting. En knopen doorhakken, dat ook. En - heel frustrerend - it all boils down to zelfvertrouwen. Maar goed, daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. 

Want wat ook opvalt, is een steeds terugkerend thema: schrijven. Het is iets dat ik leuk vind, dat ik kan (zeggen anderen, hoor. Zoiets ga ik natuurlijk nóóit over mezelf zeggen.) en iets dat ik veel meer zou willen doen. En toch belandden alle schrijf-gerelateerde activiteiten tijdens het maken van een opdracht vanavond steevast in mijn 'ik wil het wel, maar ik doe het niet'-kwadrant. Ik wil een boek schrijven, maar ik schrijf niet eens een kort verhaal. Ik wil heel veel bloggen, maar ik schrijf met een beetje geluk slechts twee stukjes per maand. Ik wil in mijn dagboek schrijven, lekker ratelen over alles wat ik op dat moment aan het papier wil toevertrouwen, maar in plaats daarvan lees ik over de fabuleuze levens van bloggers die ik niet eens ken. En hoeveel blogposts ik inmiddels wel niet heb geschreven, in het echt of in m'n hoofd, over dit eindeloze niet-schrijven... Het moeten er ontelbaar veel zijn. 

"Soms lees je een boek waarvan je denkt: ja, dit móést gewoon geschreven worden," zei een collega laatst, toen ik vertelde over mijn wens ooit een boek te schrijven. Daarop volgde natuurlijk de vraag: "Heb jij dat ook? Dat je echt iets kwijt moet aan de wereld?" Ik antwoordde van niet, en wenste tegelijkertijd vurig dat dit wel zo was. Want een boek dat geschreven moet worden, wórdt ook geschreven. Ik weet natuurlijk wel dat dat een veel te rooskleurige kijk op het schrijverschap is. Schrijven gebeurt niet zomaar, ook al zit er iets in je dat eruit moet. En als je eigenlijk helemaal niks perse kwijt moet, maar gewoon zomaar weer eens een stukje wil schrijven, kan het zomaar gebeuren dat je twintig minuten naar een knipperende cursor zit te staren omdat je niet weet hoe je een einde aan je blogpost moet breien. Maar als boeken een open einde mogen hebben, dan mogen blogposts dat ook.