Dans tot je de weg weer weet

bron foto

Het is hier weer een weekje stil geweest. Maar dat was expres, want ik was aan het mijmeren. Vorige week had ik een bijzonder gesprek dat geheel in het teken stond van mij. Wie ben ik, waar sta ik, maar vooral: waar wil ik naartoe? Het gesprek leidde nog niet direct tot antwoorden, maar wel tot inzichten. Waarvan de speech van Nelson Mandela uit mijn vorige blogpost er één was. Het originele citaat komt overigens van schrijfster Marianne Williamson. Dat wist ik natuurlijk wel, maar mijn vader wees me daar nog even op en ik vind het slordig dat ik het er niet bij zette. Hierbij heb ik dat weer goed gemaakt.

Maar goed, mijmeren dus. Over wat het gesprek me gebracht heeft, welke gedachten er de afgelopen week in mijn hoofd ronddwaalden, of ik al iets meer een richting in mijn hoofd heb. Ik moest daarover een brief schrijven en dat heb ik zojuist gedaan. En ik geloof dat ik daar misschien wel iets groots mee teweeg heb gebracht. Maar dat weet ik nog niet. We zullen zien. Er zijn altijd zoveel 'maren'...

Hoewel de brief heel erg persoonlijk is, vind ik het toch leuk om een klein stukje hier te delen. Om mijn eigen 'reis' - oh nee, dat klinkt wel heel zompig - te documenteren en jullie misschien zelfs een klein beetje te inspireren ook eens stil te staan bij wie je bent en wat je nou eigenlijk wil en belangrijk vindt.

Tijdens het gesprek werd mij gevraagd of ik voorbeelden kon bedenken van momenten die tekenend voor mij zijn. Waar ik iets deed dat heel goed en helemaal als mij voelde. Ik heb geprobeerd om die ervaringen boven water te krijgen, waarbij ik het gevoel kreeg: ja, dát is Froukelien ten voeten uit. Of: tóén voelde ik me helemaal op mijn plaats, of deed ik iets wat zó natuurlijk voelde… Misschien zoek ik wel te diep of maak ik het te zwaar, maar ik kan die momenten niet vinden. Toen heb ik gedacht aan momenten waarop ik me het fijnst voel.

Ik voel me het fijnst als ik, zoals nu, met een kop thee aan de eettafel zit te schrijven. Met pen en papier, en de woorden komen vanzelf. Ik voel met het fijnst als ik buiten ben, in de zon. Niets doen is dan zo makkelijk. Ik voel me het fijnst als ik me focus op één ding tegelijk en me daar zo in verlies dat ik nergens anders meer aan kan denken. Bakken, koken – hoe frustrerend soms ook. Het is toch heerlijk als je enige zorg is of je cupcakes, taart of avondmaaltijd wel zullen smaken. Ik voel me het fijnst als ik een boek lees, of een tijdschrift. Het papier voelt zo fijn tussen mijn vingers. Ik voel me het fijnst als ik iets voor mensen kan betekenen. Al is het maar heel klein. Een pak luiers uit het bovenste schap in de Kruidvat pakken, voor iemand die er net niet bij kan. Vriendinnen verwennen met lekkere hapjes. Mensen laten lachen, lol hebben, zichzelf laten zijn.

Ik had bedacht dat 2013 een belangrijk jaar voor mij zou worden. En 2013 is inderdaad een jaar waarin er veel met mij gebeurt. Het begon niet erg prettig – zo zwart en donker wil ik me nooit meer voelen. Maar het brengt me uiteindelijk wel ergens. Het geeft me tijd en ruimte, een duwtje, om mezelf belangrijke vragen te stellen. Vragen die voorheen heel zwaar en dreigend voelden en nu soms nog steeds wel zorgen voor vervelende kriebels in mijn buik. Maar ik vind het niet meer zo erg om met die vragen rond te lopen. Het doet me haast geen pijn meer dat ik er (nog) geen antwoord op weet. Ik vertrouw erop dat dat wel komt. En ik hoef ook niet in één keer het allerjuiste antwoord te weten. Geluk is een richting, geen punt. En ik geloof dat ik dit jaar de goede richting in ben gelopen. Al voelt lopen nog te stijf, te ‘ik doe het omdat het zo hoort’. Ik wil fladderen, sprankelen en dansen.

Dans en weet dat je bestaat

dans een dans op hete kolen

dans de gaten in je zolen

dans tot de planeet vergaat

dans als alles is gezegd

dans tot je de tijd vergeet

dans zoals je ademhaalt

dans tot je de weg weer weet

dans om nooit meer stil te staan

dans de sterren en de maan

dans de bomen en het bos

niets meer vast en alles los

Ingmar Heytze uit: Alle goeds, Uitgeverij Podium, 2001

Sprankelen

Our deepest fear is not that we are inadequate,
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It's our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented and fabulous?

Actually, who are we not to be?
You are a child of God.
Your playing small doesn't serve the world.
There's nothing enlightening about shrinking,
So that other people won't feel insecure around you.

We are born to make manifest the glory of God that is within us.
It's not just in some of us, it's in everyone.
And as we let our light shine, we unconsciously
Give other people the permission to do the same.

Dit leerde ik vandaag. Nelson Mandela zei het in 1994. Ik vind het heel. erg. mooi. En erg van toepassing. Waar God staat, lees ik niet perse Onze Vader die in de hemelen zijt. Of misschien ook wel. Maar van 'het universum' ben ik ook altijd wel gecharmeerd. Lees en interpreteer hoe je wilt. Ik vind het een prachtige levensles.

♥

Tune thursday: Get Lucky en andere shredded songs

Het hipste liedje op dit moment moet haast wel Get Lucky van Daft Punk en Pharell Williams zijn. Er ging al een hele hype aan vooraf, toen het nummer nog niet eens was uitgebracht. Verschillende samples circuleerden over het internet, maar uiteindelijk bleek onze eigenste Nederlandse DJ Michiel Veenstra de wereldprimeur te hebben. Hij draaide als eerste de volledige en juiste versie van het nummer op de radio. Een hype was geboren. Dat snap ik best, want ik begrijp haast niet hoe je dit geen leuk liedje kunt vinden. Oké, heel vernieuwend/innovatief/something you've never heard before/intens muzikaal/virtuoos/etc. is Daft Punk niet, maar ik kan er in ieder geval niet op stilzitten.

Maar het allerleukst vind ik misschien nog wel dat er in zo'n korte tijd al zoveel covers van het lied gemaakt zijn. De versie van Daughter vind ik heel mooi maar die van Postmen vind ik het allertofst. Wat komen er toch een hoop mooie nummers voort uit de radioshow van Giel Beelen. Krystl maakte ook al zo'n gave versie van dat andere hippe lentenummer waar Pharrell een mopje in mee zingt: Blurred Lines van Robin Thicke. Maar daar wilde ik het niet over hebben.

Naast covers zijn er ook ehm... alternatieve versies van Get Lucky gemaakt. Bijvoorbeeld deze, waarin Pharrells stem zo vervormd is dat het precies lijkt alsof Michael Jackson helemaal niet dood is maar gewoon een gezellige nieuwe single heeft opgenomen. Vooral de eerste zin, wow! Het allerhardst heb ik echter gelachen om de zogenaamde shredded versie van het lied. Shredden houdt in dat je de originele muziek onder de video weghaalt, en nieuwe muziek (of iets dat daar op lijkt) daarvoor in de plaats zet, gebaseerd op wat je ziet gebeuren in de videoclip. En dan krijg je dus zoiets:

Ik vind het hilarisch. De eerste shredded video die ik zag was overigens onderstaande, van de Beach Boys. Tranen van het lachen, werkelijk waar. Het is zó flauw. Ik kan me best voorstellen dat ik de enige ben die dit leuk vindt. Maar ik wilde het toch even met jullie delen. En als het je niet aan het lachen maakt, dan heb je toch een leuk muzieklesje van mij meegepikt. Ik voel me bijna Leo Blokhuis.

Als je hardop moest lachen raad ik je aan even naar deze site te gaan en vooral de video's van Dire Straits (dat applausje aan het begin :')) en The Cure (die tamboerijn :')) te bekijken. Ze zijn wel wat te lang, vind ik, maar alsnog heerlijk vermaak.

Over mediteren en bewust kiezen

bron foto

Weet je nog dat ik zo enthousiast begon aan de 21-Day Meditation Challenge van Oprah en Deepak Chopra? Ik vertelde er enthousiast over in mijn vlog en zei dat ik het echt heel fijn vond om te doen. Om een rustmomentje in te bouwen in iedere dag. En om elke dag een wijze raad of een kleine opdracht in de mail te krijgen. Om te leren bewust te zijn van de dingen die je doet, het voedsel dat je tot je neemt en de zorg en aandacht die je jezelf geeft. Klinkt als iets heel goeds om te doen, toch? En ook niet als iets dat maar moeilijk vol te houden is. En bovendien als iets dat ik erg goed kan gebruiken, gezien de - laten we het voor het gemak maar even zo noemen - identiteitscrisis waarin ik me momenteel bevind.

Toch heb ik maar twaalf dagen gemediteerd. En niet eens twaalf dagen achter elkaar. En dáár ging het, zoals ook met zoveel andere goede voornemens, waarschijnlijk mis. Zodra ik denk: "Ach, ik kan het wel een dagje overslaan, want vandaag heb ik geen zin/geen tijd/voel ik me niet lekker/doe ik liever iets anders/is de batterij van m'n iPad leeg/heb ik geen zin om m'n oordopjes te zoeken, wordt het iedere keer moeilijker om me er toe te zetten. En op een gegeven moment doe ik het dan maar helemaal niet meer.

Misschien boekte ik te weinig resultaat met de meditaties. Direct, in alles voelbaar, onvoorstelbaar, bijna magisch resultaat bedoel ik dan. Want hoe fijn dat kwartiertje helemaal niks per dag ook was, en hoe relaxed ik me daarna ook voelde, dat moment duurde steeds maar even. Uiteraard waren mijn verwachtingen torenhoog: ik wilde me natuurlijk meteen een ander mens voelen. Rustiger, aandachtiger, gezonder, gelukkiger. Maar dat gebeurt uiteraard niet in slechts 12 dagen. En al helemaal niet door alleen maar te mediteren en verder niks.

Desondanks ben ik zeker niet afgeknapt op het hele meditatiegebeuren, omdat ik wel degelijk de voordelen ervan heb ondervonden en die nog steeds af en toe kan toepassen. Gewoon even stilstaan en slechts ademhalen. Niet teveel nadenken over alles wat nog komt, of dingen die geweest zijn en die ik liever anders had willen doen.

Het is jammer dat de geluidsopnames van de challenge niet meer gratis beschikbaar zijn. Want hoewel 21 dagen achter elkaar mediteren voor mij te hoog gegrepen was, zou ik het best nog eens willen doen. Maar dan zonder het te 'moeten', en alleen omdat ik er zelf voor kies om het op dat moment te doen. En dat laatste, jongens en meisjes, is een belangrijke les - voor mij althans. Kies er bewust voor om dingen te doen en doe die dingen met aandacht, en geniet ervan. Automatisch maak je op dat moment ook de keuze om andere dingen (op dat moment) niet te doen. Laat die dingen dan ook voor wat ze zijn. Want blijkbaar zijn die dingen (nu) gewoon niet belangrijk genoeg voor jou.

Inspiratie schminspiratie

bron foto

En zo is het alweer meer dan een week stil op mijn blog. Niet omdat ik het ontiegelijk druk heb met leven, ofzo. Maar gewoon, omdat ik niet zo goed weet waarover ik wil schrijven. En omdat ik er de tijd niet meer voor neem om er echt voor te gaan zitten en iets te bedenken. Of gewoon maar eens begin te typen - of te pennen in mijn notitieboekje - en te kijken waar het schip strandt.

Ik heb zelfs de Weekly wrap up deze week overgeslagen. Maar dat was expres. Want ik vind het stom als ik alleen nog maar blije weekoverzichten maakt. Bovendien was de afgelopen week niet bepaald enerverend. Wel heb ik mee geoefend met de band van mijn vriend, liep ik 20 minuten (bijna) achter elkaar hard, was er een gezellig avondje wining and dining met Jessica en onze geliefden, en een oud-huisgenootjesreünie. Ook reisde ik op zaterdag zo'n 4 uur met de trein om het nieuwe kindje van een collega te bewonderen en was zondag de eerste barbecue van het jaar een feit! Allemaal hartstikke leuke dingen, natuurlijk, maar na één zin ben ik er ook wel weer over uitgepraat. Het 'gewone leven' biedt me niet altijd de inspiratie die ik nodig heb om leuke blogposts te schrijven. 

Maar misschien kunnen jullie me helpen. Jullie, ja. Oma's, ouders, broers en schoonzussen inbegrepen. Wat vinden jullie leuke stukjes om te lezen? Wat voor soort blogposts vinden jullie interessant? Wat zouden jullie hier ((nog) meer)) willen zien? Negatief advies mag ook: wat moet ik volgens jullie absoluut niet doen? Ik behoud uiteraard wel het recht om jullie adviezen al dan niet in de wind te slaan ;). Kom maar door met die ideeën! Dan ga ik er de komende tijd - op Picasso's advies - hartstikke hard aan werken om fijne stukjes te produceren.

Weekly wrap up #9

Meestal maak ik gedurende de week een lijstje van de dingen die me blij maakten. Daar komen dan iedere dag wel wat dingen bij; de ene dag wat meer dan de andere. Deze week is het er helemaal bij ingeschoten om zo'n lijstje te onderhouden. En als ik nu terug denk aan de afgelopen week... Dan kan ik helemaal niet meer zo goed bedenken waar ik nou precies blij van werd. Wat trouwens niet wil zeggen dat het geen fijne week was!

Want ik heb bijvoorbeeld erg fijn gewerkt deze week. Nog niet zoveel als ik eerst deed, maar rustig aan. 's Ochtends iets later beginnen en 's middags iets eerder naar huis. Dat is heerlijk, en geeft zoveel rust! Op het werk deed ik bovendien ook nog eens leuke dingen. Ik hou er van om ergens helemaal in te duiken, een thema helemaal uit te pluizen, grenzeloos te brainstormen met collega's. En dat deed ik, dus dat was fijn. 

's Avonds deed ik eigenlijk helemaal niks noemenswaardigs. Ik zat een beetje aan de bank en mijn iPad gekluisterd, deze week. Maar ook dat was heerlijk. Want ik koos er bewust voor om lekker te niksen, en dat helpt heel goed om schuldgevoelens en gedachten als 'Maar eigenlijk zou ik nog dit en dit en dit moeten...' binnen de perken te houden. Ik begon weer eens een boek te lezen, bakte een quiche, liep wat hard, speelde fluit, zat in de zon, deed heel veel wasjes (haha, zó boeiend dit) en voelde me gewoon goed. Behalve op dinsdag dan, maar dat weegt niet op tegen al het kleine geluk van de rest van de week.

Vandaag was een mooie afsluiter: mijn lieve mamaatje vierde haar 55ste verjaardag, met familie en vrienden in de tuin. Er waren lekkere hapjes, heerlijke wijntjes, lieve mensen en de zon scheen. Ik bedoel, hallo, wat wil een mens nog meer? Oké, één ding: nog veel meer van dit soort weken, graag!

Ik zocht deze week ook een aantal foto's uit om boven mijn blogposts te gebruiken. Één daarvan is bovenstaande foto, gemaakt op Gran Canaria in het najaar van 2011. Deze foto zou ik wel boven íédere post willen plaatsen, zo mooi vind ik hem. Zon en zee, ik hou ervan.

Pics or it didn't happen

Ik illustreer mijn blogposts graag met afbeeldingen. Meestal vis ik die van Pinterest en soms maak ik een collage met mijn eigen Instagram foto's. Laatst begreep ik dat als je een afbeelding van iemand anders op je blog zet, je officieel toestemming moet hebben van de eigenaar van het plaatje. Anders riskeer je hoge boetes en moet je website op zwart. Hoewel ik hier niet écht bang voor ben, vind ik het toch geen fijn idee dat ik me, simpelweg met het plaatsen van andermans plaatjes, inlaat met illegale praktijken. Maar blogposts zonder beeld vind ik maar saai. De enige oplossing is: meer eigen foto's plaatsen. Maar die moeten dan wel eerst nog gemaakt worden.

Ik kan erg genieten van de fotografiekunsten van anderen. Zelf kom ik niet veel verder dan wat vakantiekiekjes hier en daar. En de meeste foto's maak ik met m'n iPhone, waarvan de cameralens een beetje beschadigd is en de foto's dus over het algemeen heel wazig worden. Daar komen niet echt blogwaardige foto's uit, kan ik je vertellen. Misschien moet ik toch maar eens met de systeemcamera van mijn vriend op pad, om wat algemene sfeerbeelden te schieten die bij allerlei soorten blogposts zouden kunnen passen.

Gisteren plaatste ik wat foto's van mijn feestje op Facebook. En om deze blogpost te illustreren, zet ik er hier ook gewoon een paar neer. Korte samenvatting: het was heel erg leuk! Maar dat blijkt ook wel uit de foto's, denk ik zo.