Sponsortocht Passo dello Stelvio

Een week geleden kwam ik thuis na een geweldig lang weekend in Italië. Mijn lijf nog nadeinend van de lange autorit, mijn hoofd moe van alle korte nachtjes. Maar deze kleine ongemakken waren het meer dan waard, want wat heb ik een geweldig weekend beleefd!

De reis was alweer de derde 'sponsorloop' op een rij, georganiseerd door mijn werk om geld op te halen voor No Kidding: een vrijwilligersorganisatie die strijdt tegen kindermishandeling. Twee jaar geleden liep een aantal heldhaftige collega's de Dam tot Damloop. Zo heldhaftig ben ik niet, maar ik stond wel aan start en finish de longen uit mijn lijf te juichen. Zo ook vorig jaar, toen mijn collega's de Mont Ventoux befietsten en bewandelden. Dit jaar moest ik zelf ook maar eens aan de bak, vond ik. En dus meldde ik me aan voor een wandeling naar de top van de Stelvio pas in de Italiaanse Alpen.

Woensdagavond vertrokken we, met z'n drieën in de pastelgele Fiat Panda van mijn moeder. We reden de hele nacht en kwamen donderdagochtend knettergaar maar heelhuids aan bij ons appartement in Bormio. Een aantal mensen was de avond ervoor al aangekomen, dus we konden meteen aanschuiven bij het ontbijt. Daarna deden we een welverdiend dutje, en de rest van de dag zaten we met witbiertjes in de zon op het terras. Want hoera, eindelijk scheen de zon! De voorspellingen waren al weken lang vreselijk. Sneeuw, kou, zo heftig dat de Giro d'Italia de Passo dello Stelvio uit de route schrapte. Dat beloofde niet veel goeds voor ons tripje, maar we hebben het geweldig getroffen!

Vrijdag was het trainingsdag. De fietsers beklommen met succes de Passo di Gavia (ook wel Cavia, in de volksmond), en de fanatiekelingen plakten daar nog een paar extra afdalingen en klimmetjes achteraan. Een aantal wandelaars maakte een indrukwekkende gletsjertocht. Ik ging met één van de fotografen in een busje mee de berg op, om de twee (zelfuitgeroepen) langzaamste fietsers alvast naar de top van de Stelvio te joelen. Het was wederom prachtig weer en door de adembenemende uitzichten absoluut geen straf om busje-in-busje-uit-busje-in de berg op te tuffen. De twee mannen haalden glorieus de finish. Eenmaal weer terug bij het appartement kon de barbecue beginnen en vertelde iedereen enthousiast over zijn of haar avonturen van die dag. Allemaal prestaties van formaat, en dan moest de 'officiële' sponsortocht nog beginnen.

Zaterdag was het zover. Gezamenlijk startten we aan de voet van de Passo dello Stelvio. De fietsers fietsten de ruim 20 kilometer, 39 haarspeldbochten en 1500 hoogtemeters vanuit Bormio (1255 meter) naar boven (2758 meter). De wandelaars werden na het gezamenlijke foto- en startmoment de berg over gereden en startten vanuit Trafoi (1540 meter). De wandeling begon meteen al met een spannende afdaling naar een idyllisch bergriviertje. Voor iemand met hoogtevrees is afdalen langs hele steile hellingen niet bepaald een pretje. Gelukkig liep het pad daarna vrij vlak langs de stromende rivier. Even bijkomen van alle spanning. Al snel liep het pad het bos in, en kon het echte klimmen beginnen. We hadden een iets kortere route uitgestippeld dan oorspronkelijk de bedoeling was, omdat we anders veel te laat boven zouden komen. De route bleek echter zo kort dat we even een omweg hebben gemaakt. Ik riep de hele tijd: "Ik wil wel afzien, voor m'n sponsors!" En dat heb ik geweten.

Na een korte pauze in een knalgroen Alpenweitje vervolgenden we onze tocht de berg op. Het pad werd smaller, de hellingen steiler, de afgronden dieper en het landschap grimmiger. Toen er op een gegeven moment sneeuw op ons pad kwam, begonnen de alarmbellen te rinkelen. Zouden we nog wel verder kunnen? We besloten het erop te wagen, en ploegden dapper voort. Ik beleefde wat benauwde momenten als we door hoopjes sneeuw moesten klauteren, maar verder ging het prima. Mijn mantra was: "Gelukkig hoeven we straks niet ook nog naar beneden af te dalen." We zouden namelijk opgepikt worden bij een hotel op ongeveer 2200 meter hoogte. Op vrijdag was ons al duidelijk geworden dat we de top niet helemaal zouden kunnen bereiken, omdat er daarvoor nog teveel sneeuw lag.

Helaas bleek ook onze alternatieve route gestremd. We bereikten een punt waar voor ons een groot deel van het pad bedekt was met een dikke laag sneeuw. Na de sneeuw zagen we het pad wel weer verder gaan, tot aan een hekje. Verder dan het hekje konden we niet kijken. Omdat we het niet zagen zitten om met z'n allen voor niets de spekgladde sneeuwvlakte te doorkruisen, gingen twee dappere dodo's op verkenningstocht. Door de gletsjertocht van de vorige dag hadden de twee reeds ervaring met het tot kniehoogte in de sneeuw zakken op een knettersteile helling. Hulde aan de verkenners! Eenmaal bij het hekje bleek mijn grootste angst waarheid te worden: we konden echt niet verder. Er lag sneeuw, maar ook het pad bleek volledig weggeslagen. Het zou zelfmoord zijn om verder te lopen. En dus moesten we terug.

Ik kon wel janken. Zo dankbaar als ik de hele weg omhoog was om niet naar beneden te hoeven lopen, zo bang was ik om over het stenige, steile, smalle paadje weer te moeten afdalen. Maar met een stevige boomtak als wandelstok en de support van mijn lieve collega's ging het eigenlijk heel goed. Ik slaakte af en toe een gilletje als mijn voet onder me vandaan gleed over de losliggende stenen, maar al met al viel het me mee. Wel voelde ik m'n spieren hard werken, en hadden m'n knietjes het een beetje zwaar. Dat afzien is dus zeker wel gelukt.

Maar, we hebben het gered! Bij het knalgroene Alpenweitje werden we weer opgepikt en naar de top van de Stelviopas gebracht. Daar dronken we een welverdiend biertje en pikten we de laatste fietsers op. Precies op tijd, want het begon te waaien, het werd ijzig koud en er viel zelfs iets sneeuwigs uit de lucht. Terug in het dorp was daar echter niets meer van te merken. We eindigden het geweldige weekend met een heerlijk diner bij de plaatselijke agriturismo. Daarna deden we nog een paar dansjes in music club Shangri-La. De place to be als je een Italiaanse mooiboy van 16 jaar bent, met stekeltjeshaar en behangen met gouden oorbellen en kettingen.

Zondag was het al vroeg dag en begon de lange reis naar huis. Dit keer met z'n vieren in de Panda, die zich kranig heeft geweerd. De reis verliep prima, ik reed zelf nog een stukje van Nijmegen naar Utrecht naar mijn ouders, maar was maar wat blij dat mijn moeder me om 11 uur 's avonds nog naar huis wilde rijden. Nadeinend, moe, maar met een glimlach op mijn gezicht kroop ik in mijn eigen bedje. Want wat was het leuk, en wat heb ik een goede prestatie geleverd, al zeg ik het zelf. Dat is al het sponsorgeld heus wel waard! :)

Lieve sponsoren, enorm bedankt voor jullie bijdragen! Mocht je na dit helfdhaftige epos alsnog geld willen doneren, dan kan dat nog: rekeningnummer 1193222 ten name van Stichting K2 in Den Bosch. Vermeld er even bij dat het gaat om een donatie voor No Kidding/Stelvio. Het totaal opgehaalde bedrag is nog niet bekend, maar zal ik uiteraard laten weten aan al mijn lieve sponsoren. Nogmaals: hartstikke bedankt!