Hit the road, Froek

Moeders, haalt uw kinderen binnen! Ouden van dagen, bergt u! Vanaf volgende week heeft de wereld er een nieuw gevaar op de weg bij! Te weten: ik zei de gek! Ik ben namelijk met vlag en wimpel geslaagd voor mijn rijexamen, en vanaf volgende week daadwerkelijk in het bezit van het (spreekwoordelijke) roze papiertje. Inmiddels ben ik 10 jaar ouder dan de toegestane examenleeftijd, maar beter laat dan nooit, toch? 

Toen ik op mijn 18de van mijn ouders geld kreeg om met rijlessen te beginnen, kocht ik daar veel liever een computer van. Ik studeerde in Utrecht, woonde in een dorp met prima busverbindingen daar naartoe alsook naar Amsterdam. Ik zag niet in waarom ik zou moeten kunnen autorijden. Bovendien hield ik helemaal niet van in de auto zitten, vond ik het zelfs steeds een beetje enger. Als naast iemand in de auto zitten me al klamme handen bezorgde, waarom zou ik het mezelf dan in hemelsnaam aan doen om achter het stuur te kruipen?

Maar toen ging ik werken in Brabant en kwam ik op plaatsen waar ik nooit was geweest. En waar soms maar één keer in het uur een bus kwam. Of zelfs neverdenooitgeen bus, ever. Bovendien slaagde mijn vriend ein-de-lijk voor zijn rijexamen (precies twee jaar en één dag eerder dan ik!) en konden we plotseling, heel volwassen en alles, met de auto op vakantie. En uitstapjes maken. En een auto huren in Zuid-Italië. Langzaam begon me te dagen dat kunnen autorijden toch niet perse een overbodige luxe is. And so the adventure began...

Na heel veel zenuwslopende rijlessen, langzame vooruitgang (té langzaam, als je het mij vraagt), 2334 mislukte parkeerpogingen en een paar angstige momenten op de snelweg, mocht ik maandag dan eindelijk afrijden. Blóédnerveus was ik, de avond van tevoren al. Ik werd er zelfs misselijk van en deed 's nachts geen oog dicht. Het uurtje rijden voorafgaand aan de les heeft echter wonderen gedaan. Het ging heel goed, ik werd steeds rustiger en kreeg vertrouwen in mezelf. Toen ik mijn examinator zag, moest ik nog wel even slikken. Ze deed me denken aan mevrouw Bulstronk uit Matilda. Maar eigenlijk was ze hartstikke aardig en stelde me al snel op m'n gemak. Ik cruisde door Amsterdam en wist tijdens het rijden eigenlijk al dat dat papiertje in the pocket was.

Wie had dat gedacht? Ik niet, in ieder geval. En het meest fijne van alles: ik vind autorijden hartstikke leuk en (bijna) niet (meer) eng! Misschien piep ik tijdens mijn eerste ritje alleen wel anders, maar voor nu zeg ik: laat die auto- en kampeervakantie naar Zuid-Frankrijk (of Italië of ergens anders waar de zon schijnt) maar komen!

Inspiratie voor de titel van deze blogpost komt uit een felicitatiesms van papa. Hit the road, Jack, zei hij, maar zo heet ik natuurlijk niet. Ik vind de tekst van het liedje overigens ook wel een beetje dubieus ;) Foto's zijn van dinsdag, toen ik meer dan een uur op mijn beurt wachtte bij het stadsdeelhuis. En toen bleek mijn pasfoto niet goed. Dus moesten er nieuwe komen. Daar was ik niet op voorbereid. Zonder make-up en met raar haar trok ik m'n beste boevengezicht. Maar ik moest lachen van de fotograaf, anders kon ik zo naar de Bijlmerbajes. Máár: "Wel met je mond dicht!" En dat doe ik dus nooit. Nu lijk ik wel bezeten. Gelukkig mocht ik ook nog even breeduit lachen naar het vogeltje, maar die foto mag dan weer niet op een officieel document. Ach en wee...

Over muziek maken

Twee weken geleden zaten er in De Wereld Draait Door een aantal jonge muzikantjes bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel. Ze deden mee aan het Prinses Christina Junior Concours en mochten ieder een klein stukje muziek ten gehore brengen, op hun harp, fagot of viool. Naast dat ik natuurlijk smolt door deze cuteness overload, ging ook mijn muziekliefhebbende hart sneller kloppen. Want hoewel ik het heerlijk vind om naar muziek te luisteren, is er eigenlijk niets leuker dan zelf muziek maken.

Maar daar gaat het gelijk een beetje mis. Want muziek maken, dat doe ik vrijwel nooit. Hoewel ik het wel kán. Ik speel namelijk dwarsfluit. Vroeger vond ik dat het allermooiste instrument dat er was, maar nu baal ik soms dat ik destijds zo'n 'duf' instrument gekozen heb. Liever speelde ik nu vloeiend gitaar, of piano, of misschien zelfs cello. Maar om mezelf dat nu nog aan te leren, dat vergt een heleboel discipline. En daar schort het bij mij nogal eens aan. Ik kan drie akkoorden spelen op de gitaar, en als ik heel erg mijn best doe pers ik er net een klein mopje Zombie uit. Maar daar blijft het bij, ondanks mijn wens om ooit écht gitaar te kunnen spelen. In een bandje. En daar dan ook nog bij te zingen. (maar mijn stem is raar, dus dat durf ik niet)

Maar dwarsfluiten, dat kan ik dus. Zoals zoveel kleine meisjes begon ik met blokfluitles, maar al snel stapte ik over op de Fife - een klein, plastic dwarsfluitje. Zo één als deze. Wat een heerlijk geluid komt daar uit hè? ;). Toen ik eenmaal op een echte, zilveren fluit met kleppen mocht spelen, ging er een wereld voor me open. Ik herinner me nog heel goed het Groot Muziekschool Orkest, waaraan ik met twee vioolvriendinnetjes met veel plezier deelnam. Ik herinner me de fijne sfeer tijdens de repetities, en volgens mij gingen we zelfs met het hele orkest op kamp! Ik herinner me de muffige geur die in de repetitieruimte hing en hoe we ons in de pauzes misselijk aten aan KitKats. Ik herinner me de spanning voorafgaand aan het optreden en hoe eng ik het vond dat mijn piccolo (want dat speel ik ook) tijdens de uitvoering van het Star Wars Theme boven het héle orkest uit te horen zou zijn. 

Ik speelde ook wel eens in de kerk, en heb op mijn eindexamen (muziek was één van mijn eindexamenvakken) dwarsfluit gespeeld. En natuurlijk waren er de jaarlijkse voorspeelavonden. Die ik verschrikkelijk vond. Trillend van de zenuwen stond ik op het podium. Zie dan nog maar eens een mooi geluid uit je fluit te krijgen. Maar ondanks de zenuwslopende optredens, het móéten oefenen (wat ik heel vaak niet deed, behalve een uurtje voordat ik weer les had...) en het soms gewoon echt even Heel Stom vinden, denk ik met heel veel plezier terug aan deze muzikale tijd en zou ik het heel leuk vinden om mijn dwarsfluit weer eens wat vaker uit het stof te trekken.

Nu wil het toeval (kuch) dat mijn vriend in een bandje speelt dat Stairway to Heaven in haar repertoire heeft. U hoort, daar zit een (dwars)fluit in! Alweer ruim een jaar geleden zocht ik de noten uit, maar daar is het tot nu toe bij gebleven. Maar not for long anymore, want binnenkort (met een slag op de arm) sta ik met mijn fluit te shinen op een podium. Wat om de een of andere reden een beetje vies klinkt, maar dat terzijde. Ondanks de plankenkoorts, die ik al voel als ik dit alleen maar typ, kan ik niet wachten om eindelijk weer eens écht muziek te maken.

Weekly wrap up #2

Er is alweer een week voorbij sinds mijn eerste Weekly wrap up! De tijd vliegt (cliché cliché) werkelijk voorbij, maar gelukkig waren er ook deze week een boel fijne momenten om even bij stil te staan.

 De meest goddelijke zelfgebakken brownies ooit (volgens recept van Culy)

 Het geduld en de lieve woorden van mijn vriendje

 Een verwenpakketje helemaal voor mezelf, uit de webshop van MissLipgloss

 Bloembollen in witte zinken emmertjes, gewoon bij Albert Heijn

 De blauwe bessen die ik iedere morgen over mijn yoghurt met muesli en honing strooi

 Hardlopen in het zonnetje en thuiskomen met een "oh, was dit het alweer?!"-gevoel

 Cheap ass lasagne bij de €5-pizzeria en Life of Pi

 Een helemaal leeg gelezen Bloglovin' en tijd genoeg om nieuwe posts meteen te lezen én te reageren

 Cappuccino, verse muntthee en fijne gesprekken bij de Coffee Company

 Een bosje bloemen en beterschapswensen van het werk

 Cloud Atlas kijken, onder het genot van kipkluifjes met aardappelkroketjes en appelmoes

 Op de loungebank in een nieuwe NS-trein zitten en mijn lief die me tegen zich aan trekt

 Drie magnifieke rijlessen, die me een boost zelfvertrouwen geven voor mijn rijexamen

 Bloggen! Hell yeah!

Fitter, nuttiger, vrolijker

Sneeuw, ijs, regen, de griep en algehele malaise weerhielden me er de afgelopen tijd regelmatig van om te gaan hardlopen. Maar - en dat is best wel iets nieuws voor mij en iets waar ik best een beetje trots op ben - ik zet wel door. Ik denk niet: "Nou, nu heb ik al zó lang niet gerend dat ik net zo goed helemaal kan stoppen. Mijn conditie is toch alweer naar ver beneden het nulpunt gezakt." Hoewel dat laatste helaas wel waar is en mijn fitheid dus echt schrikbarend langzaam verbetert, blijf ik rennen. Ik moet ook wel, want ik heb me ingeschreven voor mijn eerste race! Op 26 mei ren ik 5 kilometer tijdens de Marikenloop in Nijmegen - door de mannelijke Nijmegenaren ook wel eens liefkozend de tamponnenrace genoemd. Als ik me vanaf nu echt eens strikt aan mijn schema zou houden, ren ik over een paar weken al mijn eerste 5 kilometer. Alleen schijnt er wéér sneeuw te komen en is die algehele malaise er ook nog steeds, dus is het wel fijn om nog een beetje speling te hebben.

Maar hoewel ik me soms echt naar buiten moet slepen, voel ik me iedere keer na een rondje rennen veel lekkerder in mijn vel. Fitter, nuttiger, vrolijker - zeker als het zonnetje ook nog eens mijn pad bescheen, zoals vandaag. Tijdens het lopen denk ik soms heus wel: "Jemig ik kan écht niet meer! Pleh! Mag ik al stoppen?" Maar als ik thuis kom, overheerst toch meestal het "Oh, was dit het al?!"-gevoel.

Ik ben dus niet altijd even gemotiveerd om te gaan en ook tijdens het rennen zijn er soms obstakels die mijn spirit doen kelderen. Zoals een niet-werkende GPS. Waardoor de toch al niet zo gezellige stem van de RunKeeper mevrouw constant in mijn oor tettert dat ik nog maar nul kilometer gelopen heb. Met een gemiddelde snelheid van 0 minuten per kilometer. En een huidige snelheid van 0 kilometer per uur. Terwijl ik toch echt de billen uit m'n broek ren. Soms zijn er pijntjes, kan ik echt niet meer normaal ademhalen, zijn er 405834 loslopende honden in het park (ik ben altijd bang dat ze in m'n kuiten zullen bijten...) en vallen mijn oordopjes constant uit mijn oren. Niet dat ik goede renmuziek op mijn telefoon heb staan, maar anders hoor ik de RunKeeper mevrouw niet zeggen hoe ver ik nog moet. 

Naast een goede hardloopplaylist, zou ook betere hardloopgear niet misstaan. Ik heb één mooi broekje, maar die is voor nu te koud. Verder ren ik in een eeuwenoude jazzdance legging, oude shirtjes en slobbertruien. Dat werkt ook niet echt motiverend hoor, als je dan steeds allemaal hippe dames in funky outfitjes voorbij ziet stiefelen. Ik concludeer bij dezen dan ook dat ik nodig moet shoppen. Anders haal ik die 5K in mei natuurlijk nóóit.

Universe grocery list #1

Op Pinterest heb ik één van mijn boards omgedoopt tot mijn universe grocery list. Op dit virtuele prikbord verzamel ik plaatjes van dingen die ik graag wil hebben of doen. Landen en steden om te bezoeken, natuurverschijnselen om te aanschouwen (het noorderlicht bijvoorbeeld), maar ook gewoon allerlei materialistische hebbedingen die ik graag ooit de mijne wil noemen. Credits voor de naam van deze boodschappenlijst aan het universum gaan overigens naar The Self Help Hipster. Ik vind het de perfecte naam voor mijn wensenlijstje, en daarmee ook voor deze nieuwe feature op mijn blog! Dit keer verzoek ik het universum vriendelijk doch dringend om mij onderstaande (gebruiks)voorwerpen te doen toekomen. Ik heb duidelijk de lente in mijn bol, want val momenteel voor alles met een felle of zoete pastel kleur!

1. Dit superleuke kussen zou zeker niet misstaan op mijn bank. De regendruppels matchen perfect bij de gele muur in de woonkamer. Pas later zag ik dat de achterkant van het kussen rood-wit gestreept is. Dat matcht dan weer wat minder met m'n interieur, maar daar kijken we maar even doorheen.

2. Ik vind dit zo'n schattig, subtiel armbandje! Het is gemaakt voor bruidsmeisjes, maar ik zou het dag en nacht dragen, zo cute vind ik het.

3. De webshop van mijn vriendinnetje Jessica is ook helemaal in lentesferen. In de nieuwe collectie zitten een paar sjaals waar ik helemaal verliefd op ben. Deze met neon sterren in allerlei kleuren is mijn absolute favoriet.

4. Vans staan al superlang op mijn wishlist, maar ik heb ze nog nooit gekocht. Voor deze lente heb ik mijn zinnen gezet op dit koraalkleurige paar.

5. Hoe leuk is deze muursticker?! Je waant je direct in Parijs. Zou geweldig staan boven het bed, oelala!

6. Dit feestelijke confetti nagellakje is stiekem al naar mij onderweg :)

7. Het is járen geleden dat ik voor het laatst een horloge droeg. Maar daarmee is mijn wens om een hip exemplaar om mijn pols te hangen er niet minder om. In tegendeel: als ik geld teveel had zou ik dit juweeltje van Kate Spade zonder twijfel bestellen.

8. Kun je verliefd worden op spijkers? Ja dat kan, zo blijkt. Wat een mooie dingen zijn dit. Perfect om kettinkjes aan op te hangen.

9. Ik hou van bakjes en kopjes en bekers en keukengerei. Van deze kommetjes van Mia Blanche word ik instant vrolijk.

10. Afgelopen weekend ruimde ik de voorraadkast op. Vrijwel alles wat in zakjes zat (rijst, pasta, suiker, bloem, u kent het wel) zit nu in mooie weckpotten. Hartstikke overzichtelijk! De Amerikaanse equivalent van de weckpot is de mason jar en begint een beetje een obsessie van mij te worden. Behalve als voorraadpot kun je hem voor nog zoveel meer gebruiken. Als waxinelichtjeshouder, hipster drinkglas, bloemenvaas...  Zoek maar eens op Pinterest en er gaat een wereld voor je open. Het schijnt dat de potten bij Dille en Kamille verkrijgbaar zijn. Sowieso wil ik altijd alles uit die winkel hebben, dus het wordt tijd voor een bezoekje!

Weekly wrap up #1

bron foto

De dingen waar ik de afgelopen week een blij mens van werd:

 Een knetterlief voicemailbericht van oma

 Lieve smsjes, whatsappjes, mailtjes en post

 Foto's van vervlogen tijden bekijken

 Fantaseren over mijn lentefeest in maart

 Plannen maken voor een chicksdag ('chicks' = een groepje van 5 vriendinnen)

 Mama

 De sneeuw die zo snel smelt en hoe warm het ineens is

 Serieuze blogplannen maken met een heuse planning en terugkerende features

 'Werken' op het 'kantoortje' in plaats van op de bank

 ... en op de computer in plaats van op de iPad

 Deze schattige (zelf bewerkte) opsommingshartjes

 Mijn lief die me soms beter begrijpt dan ik mezelf

 De voorraadkast organizen met voorraadpotten en labeltjes

 Hardlopen en mezelf overtreffen na al die sneeuw en de griep

 Een speciaal voor ons gemaakt schilderij boven de bank

 Na twee weken weer even onder de mensen zijn en knuffels krijgen van de schoonfamilie

 De kookkunsten van de heer des huizes

 Ontluikende knoppen aan mijn bloesemtakken

 Een schoon en opgeruimd huis

 Letterlijk een zondag.

Throwback Thursday (op vrijdag, ja)

1. Juli 2005 - Lloret de Mar met Jessica, 2. Augustus 2005 - Uitmarkt, 3. Oktober 2005 - Feestje met de 'Mirande Chicks', 4. Juni 2004 - Schoolfeest

Het is al een poosje een hot item op Instagram, maar gisteren sloeg het virus pas op mij over. Throwback Thursday, waar men op donderdag de fotoarchieven induikt om gezellige kiekjes uit het verleden op te duiken. Een vriendinnetje plaatste een foto van ons samen op een bed in Brugge. Ik knip in een niet al te charmante houding mijn teennagels met een kinderschaar. En tja, toen kon ik mezelf niet meer bedwingen en heb ik de hele middag alle foto's die op de computer staan bekeken. Helaas begint mijn digitale archief pas in 2004, dus héél ver terug kan ik niet gaan. Maar bij mijn ouders is er als het goed is nog een hele lade vól met échte foto's die erom schreeuwen ooit gethrowbackthursdayt te worden.

Misschien zitten daar wél wat foto's tussen waarop ik er anders uitzie. Want getuige bovenstaande foto's ben ik vanaf 2005 in ieder geval geen spat meer veranderd. Oké, iets meer rimpeltjes en wallen misschien.

Ik werd een beetje sentimenteel van het bekijken van al die foto's. Wat heb ik veel leuke dingen gedaan en gezien, en wat heb ik dat mogen delen met lieve mensen. Helemaal nu ik even niet zo lekker in m'n vel zit en ik van alle kanten lieve berichtjes krijg, besef ik de waarde van vriendschap ten volle. Ook besef ik me weer eens hoe ontzettend leuk het is om foto's te bewaren - en ze te maken, dus. Het terug kijken ervan is een instant mood enhancer.

Ik weet wat mij te doen staat  :)