Onthaasten: drie tips

Afgelopen zaterdag had ik het met een vriendinnetje over haast. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het Nederlandse waarschijnlijk één van de meest gehaaste volkeren der aarde is. Terwijl al die haastige spoed, zoals het cliché al doet vermoeden, natuurlijk zelden goed is. Onnodig meestal ook. En veroorzaker van veel stress, negativiteit en een gebrek aan naastenliefde. Is het erg om vijf minuten langer bezig te zijn met je boodschappen, omdat je iemand geholpen hebt een bepaald product te vinden? Hoe erg is het om iets later in de kroeg te belanden, omdat je je netjes aan de verkeersregels (die gelden immers ook voor fietsers) hebt gehouden? En zelfs: is het echt zo erg om je trein te missen en een kwartiertje later op je werk te zijn? Hoe fijn is het als je ochtenden niet meteen beginnen in de haaststand, en je de tijd hebt om op het station een kopje koffie te halen? Dat bedoel ik. Een nieuw voornemen is geboren. En bij toeval ontdekte ik dit weekend drie dingen die daarbij een handje helpen.

1. Chillen in Sanadome (of andere thermen/spa/sauna). De hele dag een beetje poedelen, fijne gesprekken voeren, een tijdschriftje lezen. Eten als je honger hebt, drinken waar je zin in hebt. En dan nog een ronde poedelen en bubbelen. Je telefoon ligt in je kluisje, dus daar heb je geen last van. Het bad gaat pas om half 12 dicht, dus op de tijd hoef je ook niet te letten. Oké, wel een beetje, als je de laatste trein naar Amsterdam Amstel wilt halen.

2. Pulled pork maken. Mijn geliefde kreeg voor zijn promotie poepsjieke barbecue cadeau. Eentje die groot genoeg is om hele hompen vlees er indirect op te grillen. Zondag was het mooi weer en dus werd er gebarbecued. Zes uur lang heeft de varkensschouder op de barbecue gelegen. Ik zat er naast een krantje te lezen, te niksen, de temperatuur van het vlees en de barbecue in de gaten te houden. Het resultaat was heerlijk en de dag precies zoals een zondag zijn moet.

3. Een kat. Deze week logeert de kat van mijn broer bij ons. Nu geeft hij niet het meest lichtende voorbeeld van een stress-vrij leven (ons huis maakt hele enge geluiden en mensen over de vloer zijn natuurlijk ook heel spannend), maar hij dwingt bij mij wel rustmomentjes in de dag af. 's Ochtends heel even kroelen in bed. Tien minuten knuffelen als ik thuiskom uit mijn werk. Op schoot gaan zitten als ik net van plan was op te staan om iets nuttigs te doen, en dan dus nog maar even blijven zitten. Ja, hier kan ik wel aan wennen. "Ik moest nog even met de kat knuffelen," is toch best een goed excuus om niet op tijd te zijn?

Mijn schrijfcursus: een kleine geschiedenis

Ik heb dus een schrijfcursus gedaan. Mijn eerste korte verhaal is inmiddels een feit. Ik denk niet dat ik dat verhaal ooit hier zal plaatsen, want dat vind ik te eng. Het privilege (haha) dat verhaal te mogen lezen is slechts voorbehouden aan hen die zeer dichtbij mij staan. Lezers tot nu toe: mijn vriend. Oké, en mijn medecursisten en docent maar die tellen niet. Dat wordt nog wat als ik ooit mijn boek uitbreng.

Tijdens de cursus kregen we ook de opdracht om voortaan overal naartoe een notitieboekje mee te nemen. In dat boekje moeten we 'momentjes' verzamelen. Stukjes tekst van een paar regels, die allerlei gebeurtenissen van de dag kunnen beschrijven. Koffie in een café, in de rij voor de kassa bij Albert Heijn, een vergadering op het werk of - zoals in mijn geval heel vaak - gebeurtenissen op stations en in de trein. Momentjes zijn dingen die je zelf meemaakt, doet of denkt. Maar het kunnen ook gesprekken zijn die je hoort, of beschrijvingen van mensen die je opvallen. Je leert erdoor te luisteren naar hoe mensen met elkaar praten, gebeurtenissen feitelijk te beschrijven en inspiratie te halen uit alles om je heen.

De schrijfcursus duurde 15 weken. In de eerste vijf weken heb ik fanatiek in mijn notitieboekje geschreven. Heel veel momentjes verzameld. Bij een aantal momentjes bedacht ik dat dat leuke anekdotes zouden zijn om over te bloggen. Slechts één momentje heeft het uiteindelijk tot blogpost geschopt. Het notitieboekje ligt inmiddels al weken onaangeroerd op de bodem van mijn zwarte schoudertas.

Het ongemak in het gangpad

Staan in de trein is zo'n beetje het grootste leed dat de forens kan overkomen. Helaas is deze kwelling der mensheid in de trein van Amsterdam naar Utrecht (en de andere kant op) aan de orde van de werkdag. Vanmiddag was het weer raak. Ik vond gelukkig snel een zitplek. Mijn meest favoriete ook nog: die ene stoel in de benedencoupé. Waar er geen buurmens is die te dicht tegen je aanzit, of meekijkt op je telefoon-, laptop- of tabletscherm, of uitgebreid de krant leest met zijn ene arm veel te diep in jouw personal space. Niet iedereen kon vanmiddag delen in dit ultieme levensgeluk. Het gangpad vulde zich met reizigers. Zelfs op het trapje was geen plaats meer om te zitten.

Naast mijn privéstoel stond een dame van een jaar of 40 met twee zware tassen om haar schouders. Tijdens de rit hupte ze telkens van haar ene op haar andere been. Ze zuchtte. Wist niet waar ze zich vast moest houden. Greep per ongeluk in mijn haren toen ze haar hand op de rugleuning van mijn stoel wilde leggen. Ze zuchtte nog eens. Zo vaak sta ik op haar plek. Ik voelde haar pijn.

Halverwege de reis bood ik haar mijn zitplek aan. "Waarom?" vroeg ze verbaasd toen ik haar zei dat ik graag voor haar opstond. "Om het leed een beetje te delen," zei ik. Ze vond het heel aardig, stribbelde nog wat tegen. Ik was al opgestaan en zei haar dat ik mijn plek met liefde afstond. "Ik weet niet of ik hetzelfde zou doen," zei ze. Ze bedankte me hartelijk en streek zichtbaar opgelucht neer in mijn favoriete stoel.

Het ongemak in het gangpad woog lang niet zo zwaar als het fijne gevoel zomaar iets liefs te doen voor een ander.