Een tijdje geleden kocht ik het boek Opgeruimd! van Marie Kondo, nadat ik er al op oneindig veel blogs over las. Ik moest 20 minuten op mijn trein wachten, er was een Bruna op het station en ik heb een zwak voor zelfhulp-achtige boeken. Je snapt: er was geen ontkomen aan.
Tijdens het lezen heb ik mezelf meermaals afgevraagd - en de heer des huizes drukte me af en toe met mijn neus op diezelfde feiten - of het niet veel logischer en efficiënter is om alle tijd die ik steek in het lezen over opruimen, daadwerkelijk te besteden aan het opruimen zelf. (Hetzelfde krijg ik regelmatig van mezelf - of van diezelfde heer des huizes - te horen over het maken van te doen- en/of te kopen-lijstjes, de zoektocht naar de meest effectieve schoonmaakroutine en het lezen van hardloopblogs).
Toch heeft het boek me gemotiveerd om mijn hele kledingkast uit te mesten. Ik heb nooit veel kleding gehad. Dacht ik. Want toen ik alles Konmari-style vanuit de kast op het bed gooide, verrees daar toch een ferm bergje kleding. Drie vuilniszakken gingen er uiteindelijk weg, en ik hield slechts de dingen waar ik blij van word. En dat blijkt tot nu toe, geheel tegen mijn verwachting in, ruim voldoende om me fatsoenlijk te kunnen kleden. Ik zou nog wel een aantal echt mooie, kwalitatieve items aan mijn garderobe willen toevoegen. Het is jammer dat ik niet van shoppen hou.
Ook heerlijk: mijn sieraden staan niet langer te verstoffen op de ladekast. Ik heb mijn collectie hevig uitgedund en op aanraden van Marie een lade in mijn kast onderverdeeld met bakjes die ik nog had, van oude telefoons enzo. Die overigens ook nodig eens opgeruimd moeten worden. Herinnert iemand zich nog de eerste Ladyphone van Samsung? Nu als museumstuk te bewonderen in Amsterdam Oost.
Mijn sokken en ondergoed zijn inmiddels op Japanse wijze gevouwen. Van opgepropte bolletjes schijnen je sokken niet blij te worden. Ik vond dat zielig, dus vouw ik ze nu netjes op. Dat scheelt ook nog eens heel erg veel ruimte. Van het grote assortiment aan gebruiksaanwijzingen hebben we er slechts vijf gehouden. De rest was goed voor een tot driekwart gevulde vuilniszak. Van de meesten hadden we het bijbehorende apparaat niet eens meer. En aan IKEA-bouwinstructies heeft niemand ooit wat gehad.
Als je eenmaal alles hebt opgeruimd, hoef je er haast niets meer voor te doen om je huis voor altijd netjes te houden, beweert Marie Kondo. Daar kijk ik naar uit. Want minstens twee keer in de week is het hier een onbegaanbare puinzooi. Maar met die bende ga ik graag de strijd aan, gewapend met mijn op te ruimen-lijstje en mijn planning van welk huishoekje ik wanneer aanpak. En ter inspiratie kijk ik natuurlijk eerst al mijn favoriete opruimvideo's op YouTube.
maandag 22 juni 2015
donderdag 4 juni 2015
Waar blijft de tijd
Hallo jongens, wat vliegt de tijd. Ik sta daar overwegend positief tegenover. Voornamelijk omdat de zomer opeens op het punt van beginnen staat, terwijl het voor mijn gevoel twee dagen geleden nog koud, nat en grijs winterweer was (oh, wacht). Het voelt als de dag van gisteren dat we de kerstboom bij het grofvuil zetten, maar inmiddels hangen er alweer groene baby-aardbeitjes aan de plantjes op mijn terras; over een paar dagen kunnen de eersten geplukt.
Wat ik minder leuk vind, is dat het soms voelt alsof de dagen - soms zelfs hele weken - me ontglippen. Dat ze voorbij gaan zonder dat er iets gebeurt, zonder dat ze iets bijdragen aan mijn levensvreugde dan wel -ervaring. Dinsdag vroeg een collega mij wat ik het weekend daarvoor had gedaan. Ik kon het niet meer bedenken. Gelukkig zie ik, als ik door mijn agenda blader, dat er in de eerste helft van 2015 best wel wat gebeurd is.
We aten een fantastisch sterrendiner bij De Posthoorn in Monnickendam, waarna mijn geliefde voor twee maanden naar Londen vertrok. Daar ging ik twee keer een weekend op bezoek. Met een fantastisch team werden we (gedeeld) eerste bij de pubquiz. Ik schilderde muren en een plafond wit in het nieuwe grotemensenhuis van een vriendin. Ik deed een schrijfcursus van 15 weken en een wijncursus van 4. Er waren promotie- en verjaardagsfeestjes. Boer zoekt vrouw en Wie is de mol op televisie. Moestuintjes van Albert Heijn die bij mij een liefdevol thuis vonden. Lunches, koffiedates, bioscoopbezoekjes (maar van alledrie eigenlijk te weinig). Heel veel dinertjes met wijnarrangementen, een wijn- en een whiskyproeverij (bij die laatste was ik slechts notulist). Ik liep een beetje hard en deed een beetje yoga (maar van allebei eigenlijk te weinig). Er was een heerlijk kneuterig weekend met de schoonfamilie in België. Mijn geliefde promoveerde. We kookten bij De Librije. De Weber werd ingewijd. Game of Thrones begon (maar is ook alweer bijna afgelopen). Mijn oma werd 90 jaar. Ik ging twee keer naar London Calling: één keer binnen en één keer buiten. Er waren hamburgers en er was bier.
Dus zo erg is het allemaal heus niet: er gebeurt genoeg. En dan heb ik nog niet eens alles opgenoemd. En alleen nog maar de leuke dingen. Wat ik erg vind, is dat ik écht mijn agenda erbij moest pakken om bovenstaande opsomming te maken.
Het is tijd voor een lesje bewustwording. Een poosje geleden maakte ik op dit blog elke week een lijstje van de dingen die ik had gedaan, gedacht of gekregen. Laatst las ik al die lijstjes terug, en ik kon me ieder punt nog heel helder voor de geest halen. Ik wil die lijstjes weer. Om de tijd even bij z'n lurven en kladden te grijpen. Stilstaan. Bewust zijn. En zodat ik voortaan wel aan mijn collega's kan vertellen wat ik in het weekend heb gedaan.
Wat ik minder leuk vind, is dat het soms voelt alsof de dagen - soms zelfs hele weken - me ontglippen. Dat ze voorbij gaan zonder dat er iets gebeurt, zonder dat ze iets bijdragen aan mijn levensvreugde dan wel -ervaring. Dinsdag vroeg een collega mij wat ik het weekend daarvoor had gedaan. Ik kon het niet meer bedenken. Gelukkig zie ik, als ik door mijn agenda blader, dat er in de eerste helft van 2015 best wel wat gebeurd is.
We aten een fantastisch sterrendiner bij De Posthoorn in Monnickendam, waarna mijn geliefde voor twee maanden naar Londen vertrok. Daar ging ik twee keer een weekend op bezoek. Met een fantastisch team werden we (gedeeld) eerste bij de pubquiz. Ik schilderde muren en een plafond wit in het nieuwe grotemensenhuis van een vriendin. Ik deed een schrijfcursus van 15 weken en een wijncursus van 4. Er waren promotie- en verjaardagsfeestjes. Boer zoekt vrouw en Wie is de mol op televisie. Moestuintjes van Albert Heijn die bij mij een liefdevol thuis vonden. Lunches, koffiedates, bioscoopbezoekjes (maar van alledrie eigenlijk te weinig). Heel veel dinertjes met wijnarrangementen, een wijn- en een whiskyproeverij (bij die laatste was ik slechts notulist). Ik liep een beetje hard en deed een beetje yoga (maar van allebei eigenlijk te weinig). Er was een heerlijk kneuterig weekend met de schoonfamilie in België. Mijn geliefde promoveerde. We kookten bij De Librije. De Weber werd ingewijd. Game of Thrones begon (maar is ook alweer bijna afgelopen). Mijn oma werd 90 jaar. Ik ging twee keer naar London Calling: één keer binnen en één keer buiten. Er waren hamburgers en er was bier.
Dus zo erg is het allemaal heus niet: er gebeurt genoeg. En dan heb ik nog niet eens alles opgenoemd. En alleen nog maar de leuke dingen. Wat ik erg vind, is dat ik écht mijn agenda erbij moest pakken om bovenstaande opsomming te maken.
Het is tijd voor een lesje bewustwording. Een poosje geleden maakte ik op dit blog elke week een lijstje van de dingen die ik had gedaan, gedacht of gekregen. Laatst las ik al die lijstjes terug, en ik kon me ieder punt nog heel helder voor de geest halen. Ik wil die lijstjes weer. Om de tijd even bij z'n lurven en kladden te grijpen. Stilstaan. Bewust zijn. En zodat ik voortaan wel aan mijn collega's kan vertellen wat ik in het weekend heb gedaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)