Hit the road, Froek

Moeders, haalt uw kinderen binnen! Ouden van dagen, bergt u! Vanaf volgende week heeft de wereld er een nieuw gevaar op de weg bij! Te weten: ik zei de gek! Ik ben namelijk met vlag en wimpel geslaagd voor mijn rijexamen, en vanaf volgende week daadwerkelijk in het bezit van het (spreekwoordelijke) roze papiertje. Inmiddels ben ik 10 jaar ouder dan de toegestane examenleeftijd, maar beter laat dan nooit, toch? 

Toen ik op mijn 18de van mijn ouders geld kreeg om met rijlessen te beginnen, kocht ik daar veel liever een computer van. Ik studeerde in Utrecht, woonde in een dorp met prima busverbindingen daar naartoe alsook naar Amsterdam. Ik zag niet in waarom ik zou moeten kunnen autorijden. Bovendien hield ik helemaal niet van in de auto zitten, vond ik het zelfs steeds een beetje enger. Als naast iemand in de auto zitten me al klamme handen bezorgde, waarom zou ik het mezelf dan in hemelsnaam aan doen om achter het stuur te kruipen?

Maar toen ging ik werken in Brabant en kwam ik op plaatsen waar ik nooit was geweest. En waar soms maar één keer in het uur een bus kwam. Of zelfs neverdenooitgeen bus, ever. Bovendien slaagde mijn vriend ein-de-lijk voor zijn rijexamen (precies twee jaar en één dag eerder dan ik!) en konden we plotseling, heel volwassen en alles, met de auto op vakantie. En uitstapjes maken. En een auto huren in Zuid-Italië. Langzaam begon me te dagen dat kunnen autorijden toch niet perse een overbodige luxe is. And so the adventure began...

Na heel veel zenuwslopende rijlessen, langzame vooruitgang (té langzaam, als je het mij vraagt), 2334 mislukte parkeerpogingen en een paar angstige momenten op de snelweg, mocht ik maandag dan eindelijk afrijden. Blóédnerveus was ik, de avond van tevoren al. Ik werd er zelfs misselijk van en deed 's nachts geen oog dicht. Het uurtje rijden voorafgaand aan de les heeft echter wonderen gedaan. Het ging heel goed, ik werd steeds rustiger en kreeg vertrouwen in mezelf. Toen ik mijn examinator zag, moest ik nog wel even slikken. Ze deed me denken aan mevrouw Bulstronk uit Matilda. Maar eigenlijk was ze hartstikke aardig en stelde me al snel op m'n gemak. Ik cruisde door Amsterdam en wist tijdens het rijden eigenlijk al dat dat papiertje in the pocket was.

Wie had dat gedacht? Ik niet, in ieder geval. En het meest fijne van alles: ik vind autorijden hartstikke leuk en (bijna) niet (meer) eng! Misschien piep ik tijdens mijn eerste ritje alleen wel anders, maar voor nu zeg ik: laat die auto- en kampeervakantie naar Zuid-Frankrijk (of Italië of ergens anders waar de zon schijnt) maar komen!

Inspiratie voor de titel van deze blogpost komt uit een felicitatiesms van papa. Hit the road, Jack, zei hij, maar zo heet ik natuurlijk niet. Ik vind de tekst van het liedje overigens ook wel een beetje dubieus ;) Foto's zijn van dinsdag, toen ik meer dan een uur op mijn beurt wachtte bij het stadsdeelhuis. En toen bleek mijn pasfoto niet goed. Dus moesten er nieuwe komen. Daar was ik niet op voorbereid. Zonder make-up en met raar haar trok ik m'n beste boevengezicht. Maar ik moest lachen van de fotograaf, anders kon ik zo naar de Bijlmerbajes. Máár: "Wel met je mond dicht!" En dat doe ik dus nooit. Nu lijk ik wel bezeten. Gelukkig mocht ik ook nog even breeduit lachen naar het vogeltje, maar die foto mag dan weer niet op een officieel document. Ach en wee...