Het genezen der hokjesgeesten

Nu mijn lieve vriendinnetje Jessica mij op haar blog bestempelde tot één van haar favoriete bloggers en zelfs vindt dat ik een boek moet gaan schrijven gevuld met korte anekdotes, moet het er maar weer eens van komen. Hierbij: een anekdote.

Ik liep, zoals iedere werkdag (behalve op woensdag en vrijdag, want woensdag werk ik thuis en vrijdag is mijn parttime dag - maar vaak genoeg ben ik op woensdag toch gewoon op kantoor en werk ik op vrijdag stiekem ook nog een beetje (maar dan wel vanuit huis, dus dan ben ik niet op het station)), door de stationspasserelle van 's-Hertogenbosch. Het was vroeg, druk en ik had haast, want de trein was een paar minuten te laat het station binnengereden en op kantoor zat al iemand op me te wachten. Hordes mensen ontwijkend, snelde ik naar de uitcheckpaal van NS, om maar de eerste te zijn die haar chipkaart ervoor hield. Als je pech hebt, sta je daar 3 minuten te wachten tot al je voorgangers zijn uitgecheckt. Ik kon de verleiding om de Hema binnen te lopen ook vandaag weer weerstaan (serieus, íédere keer als ik er langsloop wil ik naar binnen. Om notitieboekjes te kopen, waarvan ik er al 34068 heb. Allemaal onbeschreven.), en liep de trap af.

Voor mij liep een meisje te dralen. Of nou ja, een jongedame. Mijn leeftijd. Niet alleen liep ze heel relaxed de trap af, ze zong er een gezellig liedje bij. En niet heel stilletjes voor zichzelf, maar best wel luid, zeker voor zo vroeg in de ochtend. Terwijl ik haar in razend tempo voorbij stiefelde, wist ik haar nog net een gulle glimlach toe te werpen. Wat heerlijk, zo'n vrolijke dame! Ik kon haar in mijn haast nog net complimenteren met haar muziekkeuze: "Leuk liedje!" riep ik, voordat ik in de mensenmassa op het busstation verdween.

Maar zo, lieve jongens en meisjes, ging het dus in werkelijkheid niet. In het echt dacht ik: loop eens door. Je loopt in de weg, ik moet er langs. Al snel gevolgd door: wat doet ze eigenlijk gek, wie zingt er nou hardop een liedje? En, ik schaam me er heus voor maar durf het tegen jullie wel op te biechten: die is zeker een beetje gek in d'r hoofd. Op het moment dat ik dát dacht, dacht ik: dit is interessant.

De week daarvoor, zelfde plaats ander tijdstip, liep er namelijk een man luidkeels zingend over perron 7. Een groot blik Alfa bier in zijn hand. Uit volle borst 'Bloed, Zweet en Tranen' lallend. Ik glimlachte er om. Dacht: wat een gezellige vent. Vermaakt zich prima in z'n eentje. Benieuwd hoe hij zich morgen voelt. Zou 'ie z'n kater wegdrinken met een groot blik Alfa bier? Oké, ik stopte hem meteen in het alcoholistenhokje. Maar ik dacht niet, zoals bij het zingende meisje op de trap: die dude spoort echt niet. En nou wil ik het meisje en de alcoholist niet vergelijken, maar eh... Laten we zeggen dat alcoholisten wat vaker psychische hulp nodig hebben dan zingende meisjes op stationstrappen.

Maar goed. Waar ik mezelf dus op betrapte: ik oordeelde. Op basis van één enkel gegeven oordeelde ik over iemands sanity. Ik dacht dat ik daarin wel meeviel. Ik plaatste immers de vorige dag nog het Fok-de-hokjes-manifest van Viva op mijn Facebookpagina. Ik hou niet van hokjes. Wil zelf niet in een hokje passen en anderen daar ook niet in plaatsen. Ik wil niet oordelen voordat ik iemand ken. Ik wil niet iets van iemand vinden op basis van uiterlijk, kledingstijl, leeftijd, afkomst of het feit dat iemand hardop zingt in een mensenmenigte. En toch deed ik het. Maar gelukkig betrapte ik mezelf erop, en zette het me aan het denken. Een belangrijke stap, volgens mij, maar mijn hokjesgeest is nog niet genezen.

Afgelopen zaterdag, een 80's tot en met 00's feestje in Amsterdam. Een nogal breed publiek. Lekker mensen kijken en bedenken in welk hokje ze passen: moeke's die eindelijk weer eens een avondje de hort op zijn; eeuwige vrijgezellen op jacht - zij weten dat het publiek hier voor 80% uit vrouwen bestaat; een oud (!!) stel - wat dóén die hier? Een MC die waarschijnlijk als liefdadigheidsprojectje is aangenomen, en een DJ die vast en zeker de lagere school niet heeft afgemaakt, want hij weet niet eens dat de 00's al voorbij zijn. 

Heerlijk toch eigenlijk, die hokjes. Wat moet je anders doen met al die mensen die voorbij flaneren, terwijl jij op een zonovergoten terrasje van je witbiertje zit te nippen? Lekker in hokjes stoppen, allemaal. Doen ze ook bij jou hoor, met je Ray Ban zonnebril, vaalgrijze skinny jeans en je katoenen tote bag.

Volgens mij kan ons brein ook moeilijk anders: onze hersenen delen al onze ervaringen in in categorieën, zodat we ze later gemakkelijk terug kunnen vinden. Labeltje eraan en hop, in de archiefkast tot nader order. Wat je je hersenen wél kan leren, is om er even bij stil te staan dát je zo'n labeltje opplakt. Even bij jezelf nagaan waar je dat hokje op baseert. En tot de conclusie komen dat dat (in de meeste gevallen) op niets is. Kom terug op hokjes, geef mensen de kans om het tegendeel te bewijzen. Schrijf je labeltjes met potlood, zodat je ze later weer uit kunt gummen. Ha! Ik schrijf gewoon mijn eigen manifest!