Oké, ik wil even iets rechtzetten. Als je mij niet kent (misschien ook wel als je me wél kent) en je hebt mijn laatste paar blogposts gelezen, dan kan ik me voorstellen dat je mij ziet als een mega onzeker en faalangstig vrouwke. Vervult van zelfhaat en afstevenend richting de rand van de meest diepe, donkere en depressieve afgrond die je je maar kunt indenken. Ik zal je maar meteen geruststellen, lieve lezer, want: het tegendeel is waar.
Ik durf wel te zeggen dat ik me zekerder en moediger voel dan ooit, dat ik nog nooit zoveel van mezelf heb gehouden en dat ik misschien zelfs nog niet eerder in mijn leven zo gelukkig was. De stukjes die ik schrijf komen wel voort uit mijn zoektocht naar nog meer geluk en zelfcompassie. Want leer mij mezelf kennen; het is nu eenmaal nooit helemaal genoeg. De opmerking van mijn vriendje - 'Gaat het wel goed met je?' - na het lezen van mijn laatste blogpost, heeft me echter wel aan het denken gezet over het delen van zulke kwetsbare en openhartige dingen over mezelf. Cue het boek 'De kracht van kwetsbaarheid' van Brené Brown.
Ik heb de neiging om een hele samenvatting van het boek te geven, maar ga het maar gewoon lezen als de titel je op wat voor manier dan ook aanspreekt. Ik vind het heel mooi. Het klinkt wat zweverig misschien, maar is juist helemaal gebaseerd op jarenlang wetenschappelijk onderzoek van Brené.
Uit dat onderzoek blijkt dat de bereidheid van mensen om zich kwetsbaar op te stellen de allerbelangrijkste eigenschap is van mensen die wholeheartedly leven (de Nederlandse vertaling zegt 'bezield leven', maar ook hier vind ik het woord met het hart erin veel mooier). Wholehearted leven betekent volgens Brené dat je leeft vanuit het gevoel dat je de moeite waard bent: "Wat ik vandaag ook doe of laat, ik ben genoeg." En dat is precies het doel dat ik ooit hoop te bereiken.
Brené pleit bovendien voor meer kwetsbaarheid in het bedrijfsleven, in het onderwijs en in de opvoeding, omdat ze ervan overtuigd is dat dit leidt tot meer verbondenheid en - ik zeg het maar even op z'n allersimpelst - een liefdevollere wereld.
Me kwetsbaar opstellen dus; durven mezelf te laten zien zoals ik ben. Mijn angst voor wat anderen vinden loslaten, net als mijn perfectionisme en de neiging om mezelf met anderen te vergelijken. Dit blog is de perfecte manier om dat te oefenen, getuige ook mijn stukjes van de afgelopen weken.
Aan de ene kant is dit blog natuurlijk heel veilig. Jullie zien mij niet, ik kan heel goed nadenken over mijn woordkeuze, over wat ik wel en niet wil delen. Dingen die ik toch liever niet wil zeggen gewoon weer deleten. Aan de andere kant missen jullie mijn (meestal vrij expliciete) non-verbale communicatie. Je mist mijn intonatie, mijn grote glimlach waarmee ik je normaal iets zou vertellen: als het hier dan zo grijs op wit staat, klinkt het allemaal meteen veel ernstiger dan ik het eigenlijk bedoel.
Vooral op Facebook krijg ik reacties op mijn stukjes. Laat ik vooropstellen dat ik dat verschrikkelijk leuk vind. Als mensen zeggen dat ze zich herkennen (of juist niet), dat ik ze aan het denken zet, dat ze me vertellen over hoe zij zelf met dingen omgaan, dat ze moeten lachen. Ik krijg er een warm hart van. Tegelijkertijd vind ik die reacties heel spannend. Mensen creëren voor zichzelf een beeld van mij, wat misschien helemaal niet klopt. En er zullen mensen zijn die het met me oneens zijn, die me een zeikwijf vinden, die me héél raar vinden.
Mensen beginnen ook steeds vaker 'in het echt' tegen mij over mijn blog te praten. Dan zeggen ze dat ze mijn stukjes lezen en dat ze dit en dit herkenbaar vinden en dat ze er zelf zus en zo mee omgaan. Op dat moment ben ik op mijn allerkwetsbaarst, want het schild dat het computerscherm normaal gesproken vormt is dan verdwenen. Ik denk er ook wel eens aan wat er gebeurt als mensen in een toekomstig sollicitatiegesprek zeggen dat ze mijn blog hebben gelezen. Hoe reageer ik daar dan op?
Maar kom maar op hoor, lieve vrienden, toekomstige werkgevers: ga maar met me in gesprek. Dit is wie ik ben, en dat mag je best weten. Ik ben me ervan bewust dat mijn stukjes het beeld dat je van me hebt misschien vast wat hebben ingekleurd. Dat vind ik oké. Ik bewijs graag het tegendeel, breng nuance aan, zal openhartig zijn. En wie weet wakker ik dan ook wat van die kwetsbaarheid in jou aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten