Niet beginnen is niet mislukken

Ik heb een chronisch writer’s block. Een vrij lastige aandoening voor iemand die liefst drie blogstukjes per week online zet en daarnaast graag korte verhalen en uiteindelijk een roman wil schrijven. Hoewel ik bijna elke dag wel iets schrijf, naast to do- en boodschappenlijstjes, zijn de meeste dingen die ik in mijn notitieblok kalk op geen enkele manier publiceerbaar. Heel soms ontspruit er uit mijn ongestructureerde brainfarts een kant-en-klare blogpost. Veel vaker durf ik mijn eigen gewauwel niet eens terug te lezen.

Laat ik maar meteen mijn hand in eigen boezem steken: ik ben gewoon niet zo goed in beginnen. Zelden ga ik gedisciplineerd en gefocust achter mijn laptop zitten om me te storten op een nieuw stukje. Ik vestig veel te veel hoop op het spontaan ontstaan van goede ideeën. En bij een écht goed idee schrijft de tekst zich verder vanzelf. Toch?
Zo blijkt het dus niet te werken. Ik heb altijd te veel vertrouwen gehad in inspiratie. Ik dacht dat het mij vanzelf wel zou vinden. Dat het zou komen aanwaaien (meestal trouwens op momenten dat je het niet kunt vangen op papier: onder de douche bijvoorbeeld, op de fiets, of midden in de nacht (ja sorry, maar dan ga ik echt niet het bed uit om het licht aan te doen en m’n kladblok erbij te pakken; mijn slaap is me te dierbaar)), en als het dat niet doet zijn er slechts twee conclusies te trekken: ik heb een writer’s block of ik heb geen talent en een echte schrijver zal ik daarom nooit worden.

Gelukkig blijken ook deze twee conclusies niet waar. Je schijnt inspiratie te kunnen oproepen, door gewoon te beginnen. Alleen door te beginnen kun je in ‘de flow’ raken, en heeft er tijdens die mysterieuze flow ooit iemand een gebrek aan inspiratie ervaren? Maar juist dat beginnen vind ik dus het allermoeilijkst. Een schrijfdocente wist mij haarfijn uit te leggen hoe dat komt: als je niet begint, kan het ook niet mislukken.
Die angst om te beginnen speelt me ook op andere gebieden wel eens parten. Sporten, bijvoorbeeld. Sollicitatiebrieven schrijven, of überhaupt vacatures zoeken. Een businessplan bedenken. En schoonmaken, maar dat staat los van de angst om te mislukken, want in schoonmaken ben ik toevallig heel erg goed – daar kom ik gewoon voor uit.

De betreffende schrijfdocente zei ook: die angst, überhaupt de gedachte dat iets dat jij maakt kan slagen of mislukken, het is allemaal ego. Een plaatje dat je hebt gemaakt en waaraan jij moet voldoen. Laat dat los en je zult een vrij mens zijn. Oké, dat laatste zei ze niet op die manier, maar ik denk wel dat het klopt. En niet alleen wat het schrijfproces betreft.
Helaas gaf ze geen tips over hoe we dat plaatje kunnen verscheuren, de fik erin, kssjt. In mijn aantekeningen schreef ik slechts: Ego --> plaatje --> moet weg.
Volgende week heb ik weer les van haar. Ik verheug me nu al op de inspiratie voor een nieuwe blogpost die me dan zal komen aanwaaien.