Na twee weken springtraining was het gisteren dan eindelijk zo ver: mijn hardloop vuurdoop. Gewapend met Run Keeper en op geleende hardloopschoenen vertrok ik vol goede moed naar het Flevopark. Na een wandeling van 7 minuten, een paar sprongetjes en wat rek- en strekoefeningen begon ik aan mijn intervaltraining. Vijf keer twee minuten hardlopen en daartussen steeds één minuutje lopen.
Ik was nog nooit in het Flevopark geweest en had van tevoren niet echt een route uitgestippeld. Daardoor liep ik het meest krakkemikkige rondje ooit, maar ik vond het wel erg leuk. Vooral omdat het relatief kleine parkje werkelijk uit zijn voegen barstte van de hardlopers. Daardoor maakte ik meteen kennis met een alom bekend hardloopfenomeen: de rennersgroet. Want hardlopers groeten elkaar, blijkbaar. Net als mensen die hun hond uitlaten, mensen die in een bootje varen en mensen die gewoon van zichzelf heel aardig en sociaal zijn.
Ik kreeg diverse lachjes en knikjes toegeworpen en wist er iedere keer, zo goed en zo kwaad als het ging met mijn rood aangelopen gezicht, een glimlach uit te persen. Grappig hoe dat werkt. Samen afzien schept blijkbaar een band. We zitten in hetzelfde schuitje. Goed bezúúúg! Wat doen we onszelf eigenlijk aan? Ik weet niet wat eenieder precies met de lachjes en de knikjes bedoelde. Mijn verwrongen glimlach betekende in ieder geval steeds een welgemeend "succes!" aan het adres van de mij tegemoetkomende renner. Ik hoop maar dat dit een wederzijdse verstandhouding was, al kan ik me ook goed voorstellen dat de mij toegeworpen glimlachjes meer meelijdend van aard waren. Ach gosh, kijk die arme stumper afzien.
En afzien? Dat doe ik vandaag ook best een beetje, want jémig wat heb ik een spierpijn in mijn heupen/liezen/de bovenkantbinnenkant van mijn bovenbenen. Ik wist niet eens dat ik daar spieren had.
goed gedaan! Ik weet ook niet zo goed wat die knikjes betekenen. Gewoon meedoen :)
BeantwoordenVerwijderen