Mobiele eenheid

You don't know what you've got 'till it's gone luidt het alom bekende gezegde. Joni Mitchell zong het al. En Joni Mitchell never lies. Absence makes the heart grow fonder, nog zo één. William Shakespeare wist er alles van. En ik inmiddels ook, want ik ben maar liefst vijf dagen telefoonloos geweest. Iemand vond het leuk om mijn nog best wel nieuwe telefoon uit mijn uitgaanstasje (is dat een woord? U begrijpt vast wat ik bedoel) te vissen, en dus zat ik zonder. "Lekker rustig toch?" was het veel gehoorde commentaar op mijn "boehoe mijn leven heeft geen zin meer zonder telefoon"-geklaag. Rustig was het zeker, lekker allerminst. Ik kan namelijk echt niet zonder mijn telefoon, zo bleek.

1. Maandag moest ik samen met een collega ergens in Breda zijn. Vóór het weekend spraken we af elkaar op het station te ontmoeten en samen verder te reizen naar de plaats van bestemming. Je raadt het al: mijn trein had vertraging. Twintig minuten maar liefst, want aan een Fyra die niet over het hogesnelheidsspoor mag rijden heb je dus geen fuck. Maar ik konnie bellen. Drama en stress, maar uiteindelijk kwam natuurlijk alles goed.

2. Dinsdag was ik alleen thuis. De man des huizes ging poepsjiek uit eten bij Ron Blaauw. De avond kabbelde rustig voort, het werd later en later en toen wilde ik naar bed. Alleen naar bed gaan vind ik stom. Maar ik konnie bellen. Dus ben ik veel te laat gaan slapen en ging ik uiteindelijk toch nog alleen naar bed.

3. Woensdag had ik een afspraak in Amsterdam Noord. Ik vond het leuk om een kleine omweg te nemen, zodat ik niet met het pontje hoefde. Van tevoren stippelde ik mijn fietsroute uit met Google Maps en voor de zekerheid stopte ik een (papieren, mind you) plattegrond van Amsterdam in mijn tas. Waar de route normaal gesproken 35 minuten zou duren, duurde 'ie nu zo'n 5 kwartier. Mijn plattegrond bleek vlak boven het IJ op te houden. Maar ik konnie bellen. Ik vind te laat komen het ergste wat er is, maar ik deed het toch maar. 

Vandaag is het donderdag en heb ik weer een simkaart, die ik in mijn oude crappy HTC heb gestopt. De afgelopen twee jaar heb ik dat ding vervloekt, maar vandaag tel ik mijn zegeningen. Wat heerlijk rustig dat ik nu iedereen weer altijd overal kan bereiken, dat ik zie waar ik ben en waar ik heen moet en dat ik mijn treinvertraingsleed met de hele wereld kan delen!